1. Qədim müharibələrdə düşməni tutmaq üçün uzaqdan atılan ucuilməkli uzun ip.
[Dəmirçioğlu] axırda belindən kəməndini açıb, qayaya atdı. “”.
// Ovda heyvanı və ya xam atı tutmaq üçün işlədilən həmin ip.
[Dərviş:] Bir dəfə xam at tuturduq, at Ruqiyyənin yanından keçən zaman Ruqiyyənin əlindən kəmənd çıxdı.
Beyrək qulaylanıb kəməndi atdı.
// İlmək, bağ, düyün.
□ Kəməndə düşmək – 1) kəməndlə tutulmaq (at və s. haqqında). Göy ürkəyə kəmənd atdılar.
At kəməndə düşdü. ;
2) məc. tora düşmək.
2. klas. Şairanə təşbehlərdə gözəlin saçına, zülfünə işarə.
O tari-zülfə əsirəm, şikayətim çoxdur; Özüm kəməndinə bağlanmışam iradə ilə.
□ Kəmənd kimi – şairanə təşbehlərdə.
Kəmənd kimi tökülübdür gərdənə; Dönübdür sərasər şahmara tellər.
◊ Kəməndə keçmək (düşmək) – ilişmək, dolaşmaq, tora düşmək, hiylənin qurbanı olmaq.
[Qulu:] Qoca elə kəməndə keçməyib ki, qurtara bilsin.
Kəməndə salmaq – tora salmaq, hiylə ilə tutmaq.
Çərxifələk saldı məni kəməndə; Buların oduna düşmüşəm mən də.
Şirin söz ilə saldı o, ahunu kəməndə.
[Təlxək əcinnə:] Xoş gördük, ay mənim gülüm! Yenə kimi kəməndə salıbsan?