1. “Eşmək”dən f.is.
2. sif. Burulmuş, eşilmiş, eşilib hazırlanmış. Eşmə qamçı.
– Molla uzun və qara müştüyün başına sancılmış eşmə papirosa qullab vuraraq ətrafına tüstü yayırdı…
[Koxa:] Şahməmməd, and olsun bu eşmə bığa; Sənə yalan satmaz ömründə koxa.