ərəb. qübar
1. Toz.
2. Məcazi mənada: kədər, dərd, qəm, qüssə.
Dastanlarda həm həqiqi, həm məcazi mənada işlənir.
Kərəməm, yollarım toz, qubar oldu,
Boran oldu, çovğun oldu, qar oldu.
Dost bağında heyva oldu, nar oldu,
Bu il bizim bağlar qoralı düşdü.
(“Əsli və Kərəm”)
*
Əlimdən aldılar gülüzlü yarı,
Artdı ürəyimin qəmi, qubarı.
Ürəyimdə sönmür eşqimin narı,
Yar eşqilə dolanıram məzarı.
(“Əsli və Kərəm”)
[ər.] сущ. 1. клас. руг, накьв; 2. пер. дерт, гъам; // qubar bağlamaq кил. qubarlanmaq; qubar etmək (eyləmək) дертлу авун, гъамлу авун, сугъуларун; qu
Полностью »ər. qübar 1. Toz. 2. Məcazi mənada: kədər, dərd, qəm, qüssə. (“Koroğlu” dastanının lüğəti) Dastanlarda həm həqiqi, həm məcazi mənada işlənir
Полностью »Ərəb mənşəlidir (əsli: qübar), “toz”, “torpaq” mənalarında işlədilir. (Bəşir Əhmədov. Etimologiya lüğəti)
Полностью »QUBAR – SEVİNC Zülmətin yer üzünü qaplaması; Qəlblərdə oyandırırdı qubar (C.Cabbarlı); Gözlərində sevinc işartısı vardı (S
Полностью »сущ. 1. поэт. прах, пыль 2. печаль, грусть, горесть, скорбь, тоска ◊ qubar bağlamaq см. qubarlanmaq; könlünü qubar etmək (eləmək) наводить, навести гр
Полностью »is. [ər.] 1. klas. Toz, torpaq. 2. məc. Kədər, dərd, qəm, qüssə. Getdi o köhnə qubari ki, gözümdə var idi
Полностью »