(Çənbərək) yoxlamaq. – Əhmədin bu sözünü axıratana qualeyjam
(Qax) güvənmək. – Oğluna qualaner
(Şəmkir) güvənmək. – O, saηa quarranır
(Salyan) qorxmaq, çəkinmək. – Uşağ də:nə sənnən bi yaz quaşır
I (Şahbuz) çölördəyi. – Qanlı göldə quba çox olur II (Balakən, Qax, Zaqatala) uşaq oyunu adı
(Ağdaş) düymə
(Zaqatala) böyrək
(Dərbənd) cəhrənin hissələrindən birinin adı
(Zaqatala) saxsı qab
(Zaqatala) çinədan
I (Zaqatala) künc. – Bir qucurda durma, qavağa gəl II (Qax) budaq III (Dəvəçi) kirpi. – İt qucura hürədü IV (İmişli) qəyyum
(Oğuz) daşdan tikilmiş çoban dəyəsi. – Usdalar qayırıp quçu, kim düzəldicix’di?
(Tabasaran) iyi cəhrəyə bərkidən gön parçası və ya haça ağac. – Quçal həm ağacdan uladu, həm də günnən uladu, igi tutsun
(Şəki) ting. – Ehdığımız alma quçix’lərinin hamsı yaxşı göyəritdi
(Cəbrayıl, Şəki) məc. ağacın dibində və ya kənarda pöhrələr göyərmək, əmələ gəlmək
(Kürdəmir) lovğa
qudda-qudda danışmağ: (Kürdəmir, Şamaxı) lovğa-lovğa (böyük-böyük) danışmaq. – O uşağ çox qudda-qudda danışır (Şamaxı)
(Meğri) bax qudda. – Ərəz <Araz> yıxasındakı Eran xannarınnan Heydərqulu xan kimi quddaz xan yox idi
(Qazax) lovğa. – Maşdalıların bir qudet gədəsi var
(Qazax) lovğa
(Qax) səhəng
(Şəmkir) dedi-qodu. – Heş sə:n qudqudun kəsmer
(Cəlilabad) lovğa. – Qudnə adam hər şeyə əyilməz
(Cəlilabad) lovğalanmaq
I (Tovuz) bax qudqudu II (Qazax, Tovuz) deyingən. – Mansır yaman quduqudu adamdı (Qazax)
(Tovuz) deyingənlik ◊ Quduqudulux eləməx’ – deyinmək, deyingənlik etmək. – Ayə, niyə quduquduluğ eli:rsən?
I (Zaqatala) hörümçək II (Quba) qısaboylu. – Qudul adam diyədülər çux bilədü
(Qax) böyrək. – Onun qudunu xəsdədi; – Babası qoyun kesiy, qudunnarı mağa veracax
(Karvansaray, Qazax) məzəli, gülməli <söz>. – Məməd elə qudvəsər sözdər danışer ki, adam qulağ asanda gülməx’dən keçner (Karvansaray)
(Tovuz) bax qulplu
(Şəki) qulplu mis və ya gil qab. – Bi quflucə əyrəni heyləcə işdi, durdu
(Dərbənd, Tabasaran) bax qoğar. – Quğari ulmiyənin quğalı ulmaz (Tabasaran.)
I (Bakı) bax quyxa:ğı II (Salyan) gölləmə. – Ağajdar quhaqu su:n içindədi, belə bağ suarallar
(Quba) balta və ya dəhrə ilə odun doğrayarkən qopan qırıntı, qəlpə
(Şərur, Yardımlı) əliboş. – Bir də gördüx’ quqquliqu atıla-atıla gəlir (Şərur); – Gedey şə:rə, qələndə də quqquliqu gəley (Yardımlı)
I (İmişli) yalı və quyruğu ağ (at). – Dayımın bir qula atı vardı II (Göyçay) sarı barama
(Biləsuvar, Əli Bayramlı, Kürdəmir, Masallı, Sabirabad, Salyan) evin yanında yardımçı yer, tikinti. – Usda öyün qulabanın düzəltdi (Kürdəmir); – Yayda
(Borçalı) sancaq
(Zaqatala) çardaq
(Dərbənd, Quba) məc. araba oxunun ucu. – Museyib dayinün də ərəbəsinün qulağı sinüb yatmüşdü (Quba)
I (Ağdam, Bakı, Gəncə, Kürdəmir, Şamaxı) qırxayaq. – Qualağagirən hələ qırxayağdu də! (Bakı); – Ağajın altında yatma, qulağına qulağagirən girər (Gənc
I (Basarkeçər, Kəlbəcər) ləçək. – Qulağaltımı yumuşam (Kəlbəcər); – A bala, başım üşüyür, o qulağaltımı maηa ver (Basarkeçər) II (Şamaxı) balaca balış
I (Ağcabədi, Goranboy, Qazax) istiqamət. – Get suyun qulağın dəyiş (Ağcabədi) ◊ Qulax qırmax (Göyçay, Mingəçevir, Tovuz) – istiqamətləndirmək
(Çənbərək, Karvansaray) həmsöhbət. – Qulaxa:nım yoxuyudu beyjə (Karvansaray)
(Gəncə) cəhrənin bir hissəsi. – Qoyunun qıçının damarını ver, cəhriyə qulaxça qayrım
(Şəmkir) arabada laydırın aşağı hissəsinin keçdiyi dəmir
(Şamaxı) cəhrədə iyin ucu keçirilən yer. – Gəti, qulaxlığa bir az yağ sürt
(Şuşa) balaca balış. – Gejə qulaxyasdığım tüşüf, onö:rə boynum ağrıyır
(Göyçay, İsmayıllı) yabanı bitki adı. – Qulampa çox yeməlidi (İsmayıllı)