КЪАЯБ

туьрк, сущ.; -ди, -ар, -ри, -ра 1) раг, чарх. Ракъинин нурари цӀелхемар акъудзавай мурцар, къаябар ва абурал элкъвезвай лекьер, куьрелди тӀебиатдин акунар адавай хъсандиз къалуриз жезвай. Б. Гь. Заз эвера. 2) чӀехи кӀватӀ. Инал-анал живедин къаябарни гьалтзава, июндин юкьвар ятӀани. М. Б. За бананар недач. \[къв\] кӀалханда арадиз къвезвай, сивяй пӀузарар кӀватӀ хьана акъатдай ачух тушир гужлу сес-фонема. Гафарин сифте кьиле, юкьва жеда: къвал, къвада, къведа, акъваз, къвакъва.

КЪАЮМВАЛ
КЪВАЗ

Значение слова в других словарях