1. Su.
□ Abi-bəqa – bax abi-həyat.
Abi-heyvan(i) – bax abi-həyat.
Əzib ləli qatıb abi-heyvana; Qənd ilə yoğurub dil-dodaq çəkib.
Abihəyat – həyat suyu, dirilik suyu (əfsanələrə görə, guya zülmətdə bir çeşmənin suyu olub, onu içənlər heç ölməzlərmiş).
Külli Qarabağın abi-həyatı; Nərmü nazik bayatıdır, bayatı.
Ölümümdür mənim ol ruhi-rəvansız bu gecə; Gər içəm badeyigülgün yerinə abi-həyat.
Abi-həyatın bir belə zahid ki, vəsf edər; Ləliləbin yanında bir əfsanədir mənə.
Abi-kövsər – 1) dini əfsanələrə görə, guya cənnətdə olan Kövsər çayının dadlı suyu.
Dürlü bulaq abi-kövsər suyudur; İçəndə dad verir dəhanə, dağlar!
Pəs onlar [mollalar] nə vaxtadək cənnət, abikövsər vədəsi ilə bədbəxt islam camaatının qanını soracaqlar? ;
2) danışıqda və ədəbiyyatda çox vaxt şərab həmin suya bənzədilir.
[Süleyman bəy:] Bəh-bəh, nə gözəl sudur! Xalis abikövsərdir!
[Mirzə Turab:] Sağ ol, Səfər ağa! Bu lap abi-kövsərdi.
Abi-leysan – bax abi-niysan.
Abi-niysan – bahar yağışı, çox güclü yağış.
Əmr olundu, abi-niysan; Cansızlara bəxş edə can; Yenə tazələndi dövran; Nə gözəl ruzigar oldu.
Abi-niysan kimi məc. – niysan yağışı kimi, sel kimi, çox güclü.
Biçarə çiyninə qoyub başını; Abi-niysan kimi tökür yaşını.
Hacının qədim nökəri Kərbəlayı Qulaməli iranlı qapının ağzında ayaq üstündə gözlərinin yaşını abiniysan kimi ağ saqqalından axıdırdı.
Abi-zəmzəm (Zəmzəm – Məkkədə olan və suyu müsəlmanlar tərəfindən müqəddəs sayılan quyunun adıdır) – klassik poeziyada şərab mənasında işlənmişdir.
Abi-zindəgani – bax abi-həyat.
2. məc. Göz yaşı.
Bu səmavi gözü yağdırmada ab.
