(Göyçay) aşığın çuxur üzü
(Bakı) əqrəb. – Dünənnəri bağda barmağımı cöcəqan sancdı
(Bakı) bax cacu. – Uşaxlar iki dənə cöcü tutublar lap yekə
(Tovuz) mis piyalə, mis kasa. – O unnan iki cöəcə bu taxılnan dəyişərsiηizmi?
(Daşkəsən, Gədəbəy, Xanlar) bax co:ğa. – Bu sa:t çox cö:ğalar var: Alılar, Qazaxlı, Donqarrı, Topallı (Daşkəsən); – Bu kətdə çox cö:ğalar olur (Gədəbə
(Oğuz) qoyun südündən hazırlanan ağartı adı. – Cöh yaxşı yiməli şeydi
(Zəngilan) mürəkkəb. – Bı şüşüyə bir az cöhər tök
(Şəmkir) güclü
(Ağcabədi, Tərtər) bax cöz
(Mingəçevir) bax cejəx’
(Meğri) xortdan
cömüşüy oturmax: (Hamamlı) çömbəlmək
cöngələ qalmax: (Göyçay) qıyılmaq (gözə aid)
(Əli Bayramlı) qovun növü
cöy olmax: (Borçalı) qıc olmaq. – Qıçım cöy oluf
(Daşkəsən, Xanlar) bax co:ğa. – Biz Oruşdu cöyğasıyıx (Daşkəsən); – Seyiddər tayfası bir cöyğadı (Xanlar)
cöyir-cöyir gezmeg: (Bakı) boş-boş gəzmək
(Borçalı, Çənbərək, Daşkəsən, Gədəbəy, Gəncə, Goranboy, Qazax, Tovuz) bax cəviz. – İsdəyirəm ki, gedəm bir az cöyüz yığam (Qazax)
(Bərdə, Borçalı) bağırsaq
(Bakı, Bərdə, Daşkəsən, Goranboy, Şəmkir, Tovuz) bax cəviz. – Gətdiyim cö:zün çoxu çətənədi (Daşkəsən); – Mənim bir cö:z ağacım var (Tovuz)
(Bakı) dovşan balası
(Qarakilsə) zəmini biçərkən sıraya düzülmüş adamların axırıncısı
(Cənubi Azərbaycan) bax cajıx
(Başkeçid, Borçadı, Qazax) ağılsız. – Cudam adam düşünmədən danışar (Borçalı)
cula salmax: (Başkeçid, Borçalı) əlavə toxum səpmək. – Bosdanım seyrəx’ pitif, gərəx’ cula salam (Borçalı)
(Şəmkir) qohum. – Uğuzdarnan Zeynallar bir-birinən culaşadı
I (Şamaxı) bax cılız I. – Rahman yaman culazzi II (Ucar) yoxsul. – Burda hindi culaz adam tapammassan III (Gədəbəy, Kürdəmir, Saatlı, Sabirabad, Şamax
(Şəki) yun şal, şalvar, pencək və s. toxuyan. – Qavaxlar kəntdə yunnan şal toxuyana diyərdilər culfaçı
(Lənkəran) suda isladılmış quru meyvə
(Qazax) bax ciloy II. – Öküzdəri culoya qoş, harava ağırdı, kallar aparammer
culu barmağ: (Biləsuvar) çeçələ barmaq. – Ayağımın culu barmağı suluğlıyıbdı
(Gədəbəy) məskənsiz “adam”
(Qazax) bax culumbay. – Yeri-yurdu bəlli olmayan adama culumpay de:rix’
(Quba) bax cılız I. – Uşağ nüş belə culuz ulıb?
(Cəlilabad, Əli Bayramlı, Göyçay) bax culaz III
(Şəki) iki əkin sahəsinin arasından keçən arx. – Qajdən ayrıf culviyə su salırsan, apa:rsan yerin əyağına sulamağ üçün
(Bakı) yorğan-döşək üçün divar şkafı. – Dur yorğan-döşəgi yığ cumaxatana
(Quba) yeyin qaçmaq
(Ağdam) çöl quşu adı
I (Şəki) qoma <meyvədə>. – Bi cumbul ba:lını verdi maηa II (Şəki) damcı. – Gözünnən cumbul da yeş çıxmadı
(Şəki) damcıdamcı. – Gözünnən yeş cumbul-cumbul axıf töküldü
(Şəki) qoma-qoma qoparmaq. – Uşaxlar budaxları cumbulladılar
(Xanlar) düşüncə. – Oğul, cumbutun varsa, yaxşı oxu
(Cəlilabad) tamamilə. – Yağış tökib isladıb bizi, cumculuğ sudı ◊ Cumculuğ olmax (Cəbrayıl, Şahbuz) – tamamilə islanmaq
(Ağdam, Bakı, Cəbrayıl) 1. cəmi (Ağdam, Bakı) 2. birlikdə (Cəbrayıl). – Hamısı cumxur işdiyirdilər (Cəbrayıl)
(Qax) uçurum
(Quba) tikan
(Quba) tənbəl. – Qalxozumuzda heç cunuk adam yuxdu
I (Ağcabədi, Ağdam, Kürdəmir) çöl quşu adı. – Cur yeməli quş degil (Kürdəmir) II (Mingəçevir) həşərat adı III (Kürdəmir) şərik
(Qax) qıvrımsaç