Azərbaycan dilinin dialektoloji lüğəti.

  • KƏBƏ

    (Bakı) bax ka:bə. – Bu il biz çoxli kəbə əkmişig

    Tam oxu »
  • KƏBƏİR

    (Qax) sifəti və bədən quruluşu eybəcər olan (adam)

    Tam oxu »
  • KƏCCƏ

    (Ordubad) alaqkeş. – Alağı kəccəynən ele:llər

    Tam oxu »
  • KƏCİ

    (Meğri) bax keji. – Lap yəxşi kəci pampan baramadan uley

    Tam oxu »
  • KƏÇTÜK

    (Qax) keçi qılı

    Tam oxu »
  • KƏDƏK

    (Zərdab) bir yaşa qədər olan camış balası

    Tam oxu »
  • KƏDİ

    I (Ağdaş, Yevlax, Zərdab) bax kadu. – Bu il həyətimizdə çoxlu kədi əkmişəm (Ağdaş); – Səfalı kişi kədi satır (Zərdab) II (Qazax, Tovuz) hananın hissəs

    Tam oxu »
  • KƏDİ-KƏDİ

    kədi-kədi danışmax: (Qazax, Zərdab) yekə-yekə, yaşına uyğun olmayan şəkildə danışmaq. – Səfərin kiçiy oğlu kədi-kədi danışırdı, əl-əyağım yerdən üzüld

    Tam oxu »
  • KƏDİQAZIYAN

    (Ucar) qabaq qabığını təmizləmək üçün ucu əyri xüsusi dəmir alət. – Kədiqazıyannan kədini qazıyırıx, so:ra qazanda pişirip yeirik

    Tam oxu »
  • KƏDO

    (Goranboy, Şərur, Naxçıvan) bax kadu. – Builki kədolar çox şirindi (Goranboy)

    Tam oxu »
  • KƏDOV

    (Şərur) bax kadu

    Tam oxu »
  • KƏF

    kəf keşməx’: (Gədəbəy) qüvvədən düşmək, zəifləmək. – Afat bu yaxınnardan bəri kəf keçif

    Tam oxu »
  • KƏFƏ

    I (Culfa, Ordubad, Şərur, Təbriz, Zəngilan) əlin içi. – Əlimin kəfəsi yanıf (Zəngilan); – Biz əlin içinə kəfə deyərıx (Ordubad) II (Şəki) örkən

    Tam oxu »
  • KƏFƏLLƏŞMƏK

    (Salyan, Zərdab) tərkləşmək, ikilikdə bir ata minmək. – Əhmədnən Məmməd kəfəlləşdilər (Zərdab)

    Tam oxu »
  • KƏFƏR

    (Naxçıvan, Şərur) su süzmək üçün daş. – Kəfər odu ki, suyu süzən daşdı

    Tam oxu »
  • KƏFƏZƏL

    (Cənubi Azərbaycan) işə yaramayan, gərəksiz şey. – Məmmədhüseyn, bu kəfəzəlləri yığıb at çölə Kəf gəlmək (Bakı, Kürdəmir, Saatlı, Salyan) – hiylə, kə

    Tam oxu »
  • KƏFGİR

    (Böyük Qarakilsə) tərs. – Əli yaman kəfgir adamdı

    Tam oxu »
  • KƏFRƏM

    (Ağdam, Başkeçid, Borçalı, Cəbrayıl, Gəncə, Kürdəmir, Mingəçevir, Şərur, Şuşa, Yevlax) yorğan və ya döşəyin mitili

    Tam oxu »
  • KƏFRƏN

    (Şəki) bax kəfrəm. – Döşşeyə təzə kəfrən almışam

    Tam oxu »
  • KƏHƏ

    (Ordubad) bax kəfə

    Tam oxu »
  • KƏHGİR

    (Gədəbəy) bax kəfgir. – Kəhgir ata mimməx’dənsə piyade:tməx’ məslahatdı

    Tam oxu »
  • KƏHLƏ

    (Gəncə) yabanı bitki adı. – Bizim pambıxda çoxlu kəhlə bitif

    Tam oxu »
  • KƏKBİR

    (Qazax) kəfgir. – Xingalı qazannan kəkbirnən çəkəllər

    Tam oxu »
  • KƏKƏMAZ

    (Salyan) bax katamaz. – İnəg doğannan so:ra ilk sütün pişirirsən olur kəkəmaz

    Tam oxu »
  • KƏKƏRDİ

    (Zəngilan) qab-qacaq yığılıb daşınan iri xurcun

    Tam oxu »
  • KƏKƏŞ

    (Cəbrayıl) lovğa

    Tam oxu »
  • KƏKƏŞDƏMMƏX’

    (Cəbrayıl, Meğri) lovğalanmaq. – Nə kəkəşdənirsən, a Nərman, səni tanımırıx? (Meğri)

    Tam oxu »
  • KƏKƏZZƏMƏG

    (Salyan) çımxırmaq. – Kimin ussünə kəkəzzənirsən, onı yiyəsiz görmisən nədi?

    Tam oxu »
  • KƏKİL

    (Füzuli, Qazax) cır tut ağacı. – Kəkil gəri yaxşı yammaz (Füzuli)

    Tam oxu »
  • KƏKİLDARAX

    (Dərbənd, Qax, Zaqatala) bax keklitarax

    Tam oxu »
  • KƏKLİYİ AZMAĞ

    (Bakı, Salyan) məc. mədəsi pozulmaq. – Neçə gündü kəkliyim azıb, heç nə istemirəm (Bakı)

    Tam oxu »
  • KƏKOY

    (Qazax, Tovuz) pəltək

    Tam oxu »
  • KƏKRƏ

    (Naxçıvan, Salyan) acı ot

    Tam oxu »
  • KƏKRİ

    (Tovuz) dəmirçilikdə işlədilən alət adı. – A Kərim, o kəkriyi gəti baltıyı düzəldəx’

    Tam oxu »
  • KƏKÜŞDÜ

    (Gədəbəy) gəlmə. – Bizim kətdə də kəküşdülər var

    Tam oxu »
  • KƏL

    I (Şəki) keçəl ◊ Kəl olmax – keçəl olmaq. – Başına yara düşüf kəl o:ltdı II (Ordubad) üzüm tənəyinin cavan zoğu

    Tam oxu »
  • KƏLBƏZ

    kəlbəz vaxtı: (Ucar) ciftləşmə vaxtı. – Kəlbəz vaxdı donuz adama hücum eliyir

    Tam oxu »
  • KƏLBUĞA

    (Kəlbəcər) buğaya gəlmə həddinə çatmış camış düyəsi. – Kələ:lənə kəlbuğa de:rıx

    Tam oxu »
  • KƏLƏ

    (Ağcabədi, Qazax, Tovuz) buğa. – Alma kələ, satma pələ, tutam buynuz, tüşməz ələ (Ağcabədi)

    Tam oxu »
  • KƏLƏ-KÜLƏ

    (Ordubad) çınqıllıq, xırda daşlıq. – Kələ-külədə əkin olmaz; – Bı yerrər qabaxda kələ-küləydi

    Tam oxu »
  • KƏLƏBAŞ

    (Salyan) yekəbaş; qanmaz. – Sən kələbaşsan, səni başa salmağ çətindi

    Tam oxu »
  • KƏLƏCİ

    (Ordubad) suda əzilmiş qurut. – Qurudun suda əzilmişinə kələci deyərıx

    Tam oxu »
  • KƏLƏCOŞ

    I (Basarkeçər, Borçalı, Gəncə, Qazax, Tərtər) qurut, yağ və kartofdan hazırlanmış xörək. – Anam daddı kələcoş pişirmişdi, doyuncax yedim (Basarkeçər);

    Tam oxu »
  • KƏLƏÇ

    (Cənubi Azərbaycan) dəyirmanda taxıl ölçmək üçün işlədilən qab, ölçü qabı. – Kələçi yaxşı doldur

    Tam oxu »
  • KƏLƏÇƏR

    (Çənbərək, Gədəbəy) çoxbilmiş. – Yamanca kələçər kişidi, alladammasan onu sən (Gədəbəy)

    Tam oxu »
  • KƏLƏÇİ

    (Qazax) kiçik kələf. – Maηa bir kələçi if borc ver

    Tam oxu »
  • KƏLƏDAYI

    (Salyan) kobud, mərifətsiz. – Kələdayı olma

    Tam oxu »
  • KƏLƏDURAN

    (Tovuz) bax kaladuran

    Tam oxu »
  • KƏLƏFƏTİR

    (Ağcabədi, Borçalı, Cəbrayıl, Qazax) fəsəlidən bir qədər böyük və nazik şəkildə yağsız bişirilən çörək

    Tam oxu »
  • KƏLƏFIR

    (Gədəbəy) bax kalafır. – Kələfırı yağda pişirrəx’

    Tam oxu »