çeçin gəlməx’: (Cəbrayıl) qəribə gəlmək, təəccüblü görünmək. – Sizə çeçin gəlir?
(Qarakilsə) dincə qoyulmuş yer
(Oğuz) qabaq, düyü və qoz ləpəsindən hazırlanan xörək adı. – Qavağı soyuf tökürəm suya, bişənnən so:ra düyünü tökürəm, üzünnən bir boşqaf həlimini alı
(Şəki) cır tut ağacı. – Qalan çekillərin hamısıını qırsan, üş günnüx’ yarpağ olar
(Meğri) bir qədər, azacıq. – Əzəllər bir çeltə nəfdən ötrü şorta-şorta Ordubada gedərdıx
(Şəki) dəstə. – Axşamdı, hələ bi çəngə də ot bişməmişəm mallara
(Şəki, Zaqatala) paltarasan. – Paltınımı hordan, çengəldən asıf keşdim içəri (Şəki)
(Şəki) həyasız. – Ho çengini hardan taniyisən?
(Cəbrayıl, Ordubad, Qarakilsə, Lerik, Salyan, Şərur) çəp. – Gözü çer olanda əyri görür (Şərur)
( Göyçay) bax çer
(Şəki) cücərmək. – Sudan çıxannan sora toxumu ta: ki gözdü:rüx’ o çertir, çertənnən sora aparıf səpirix’
(Şəki) quş tutmaq üçün at tükündən düzəldilmiş cələ. – Qışda çertmə qururdu ağaşdərin altında uşaxlar, quş tutüydülər
I (Ordubad) xışla yumşaldılmış (torpaq). – Qalxoççılar həmməşə taxılı çeş torpağa səpillər II (Qax) milçək sürfəsi
(Dərbənd) kisə. – Üç çeşal buğda apardım değirmana
(Basarkeçər) səhər sağına
(Zaqatala) çəpgöz. – Çeşi Məryəm bayax havurdeydı
(Meğri) burunun üstü. – Qoyunin çeşmeyinnən qan aldi dayim
I (İmişli, Lənkəran) 1. göz (evə aiddir). – Bı il iki çeşmə öy tikmişuğ 2. göz (balıq torunda). – Torun çeşməsi dağılıb, iplik gəti düzəldəg II (Ordub
(Gədəbəy, Qazax, Lerik, Yardımlı, Sabirabad, Şamaxı, Şəmkir, Şuşa) 1. şəkil, surət (Qazax, Sabirabad, Şəmkir)
(Meğri) sürünün səhər tezdən 2 saat müddətində otladığı vaxt, dövr
(Cəbrayıl, Böyük Qarakilsə, Qarakilsə, Qazax, Mingəçevir) günorta. – Gün çeşdə qalxıf (Qazax); – Laf çeşt olanda işə gə:rsən da: (Mingəçevir); – Gün ç
I (Borçalı, Kəlbəcər, Qazax, Qəbələ, Mingəçevir, Şahbuz, Şəki) 1. bataqlıq (Borçalı, Kəlbəcər, Qazax, Qəbələ)
(Başkeçid, Borçalı, Çənbərək, Gəncə, Goranboy, Tovuz) çoxlu çeyil (b a x II) bitən yer. – Həməşə su qaynıyan yer çeyilliy olar (Borçalı); – Buralar çe
(Dərbənd) hədik
(Oğuz) çoxdanışan, çərənçi ◊ Çeynətükürrüy iləmağ – çox danışmaq, çərənçilik etmək. – Əli, çeynətükürrüy iləmə, əl çək
(Əli Bayramlı) çəpgöz
(Biləsuvar) lovğalanmaq. – Adam varrı olanda çox çeysimməz
(Qazax) özünü çəkmək. – Çezilməx’ yaxşı döy
(Oğuz) xətkeş
I (Naxçıvan, İrəvan) 1. qızıl boyunbağı (Naxçıvan). – Çəçiyi olan çəçiy aparı (Naxçıvan) 2. qadınların topuqlarına bağladıqları muncuq
(Qazax) təpikləmək, qabaq ayaqları ilə vurmaq. – Qoyma, at uşağı çəçix’lər
(İmişli, Qazax, İrəvan) dələmə. – Çəçil çox şirin olor (Qazax)
(İrəvan, Zəngibasar) xırda, balaca (göz). – Çədənə göz uşaxdı (İrəvan)
(Naxçıvan) su süzmək üçün daş. – O su süzülən daş çəfər adlanır
(Ucar) miçətkən. – Yayda bütün öylərdə cəfgən qurullar
(Çənbərək) köhnə ayaqqabı. – Çəhləyi əyğıma:lıf eşiyə çıxdım
(Ordubad) sıxmaq. – Tutu çəhliyib suyun çıxart
(Çənbərək, Daşkəsən, Gəncə, İmişli, Qarakilsə, Qazax, Meğri, Ordubad, Şəmkir, Tovuz, Yevlax, Zəngilan) 1
(Şəmkir) izləmək, izinə düşmək. – Çəhlimnədim, gördüm heyvan gedif girif bağa
(Ağdam, Borçalı, Culfa, Goranboy, Karvansaray, Tərtər, Tovuz, İrəvan, Zəngilan) bax çəkmə. – Çəhmə şovradan çox bərk olor (Borçalı); – Büyün Vəligildə
(Şərur) xörək adı
(Gəncə, Goranboy) bahalı dəridən və məxmərdən tikilmiş qolsuz və yaxasız qadın paltarı. – Çəkaşığı qoja arvatdar ge:nərdi (Goranboy); – Çəkaşığın tiki
(Gəncə, Şamaxı, Tovuz) quş adı. – Çəkçəki balaca quşdu (Şamaxı)
I (Şahbuz) təndirin ağzına qoyulan taxta qapaq. – Çəkəcəyi gəti, qoyax təndirin ağzına II (Şahbuz) cınaq
(İmişli, Kürdəmir) tapqır. – Çəkəcəğin bərk çək atın (İmişli)
(Çənbərək, Qazax, Tovuz, Zəngibasar) bax çəkələt
(Gədəbəy, Qazax, Tovuz) yüngül ev ayaqqabısı. – A bala, çəkələtdəri maηə:ti, eşiyə çıxejam (Gədəbəy)
(Kürdəmir, Şamaxı) qorxu. – Heş kimnən çəkərim yoxdu
(Gəncə, Naxçıvan) az-az. – Çəkərəx’ yi, tez-tez yi (Gəncə)
(Basarkeçər, Borçalı, Goranboy, İmişli, İrəvan) tapqır. – Çəki olmasa yəhər aşar, atın belində durmaz (Goranboy); – Ə:, atın çəkisin bərkit (Borçalı);