I (Salyan) kandar. – Əsgini əyağaltıya salallar əyağ silmegə II (Salyan) balaca kətil. – Əyağaltını gət oturum
(Biləsuvar, Sabirabad) pilləkən
(Ağdam, Şuşa, Zəngilan) dəfə. – Üç əyax da gətirsəη qutarar (Ağdam); – Böyün neçə əyax dərz gətirdı͂:z (Zəngilan); – İki əyax getdim, ta gedəmmədim, y
(Qazax) idarə xidmətçisi, kuryer. – İdarada əyaxçı olar; – Əyaxçını göndərer ki, gedif onu ça:rsın
(Qazax, Şuşa) bax ayaxlı. – Əyaxlı olmasa, yuxanı yaymağ olmaz (Şuşa)
(Borçalı) kandar, astana. – Əyaxlıxda durma, keç uxarı
(Şuşa) ləqəb. – Uşağa əyalğa-şəyalğa qoyma!
(Qazax) bax ayazımax. – Çoxuydu xəsdənin dünən isdiliyi, büyün bir az əyazıyıf
(Cəlilabad) sarımsaq dadı və qoxusu verən yabanı bitki
(Borçalı, Hamamlı, Qazax) südlə yoğurulmuş xəmirdən bişirilən şirin yemək növü. – Xamırı südnən yoğrellər, yağda pişirellər, olor əydəx’ (Borçalı); –
(Çənbərək, Hamamlı, Qazax, Tovuz) taxta qaşıq, çömçə və s. hazırlamaq üçün kəsici dəmir alət. – Əydi çömçə qayıran hajata de:rix’ (Qazax); – Qaşığın i
(Ordubad) yiyə, sahib. – Kələmin əyəsi gedib; – Bunun əyəsi kimdi?
(Yevlax) köynəyin kürək tərəfinə möhkəmlik üçün tikilən əlavə parça. – Könə: əyindirix’ qoyanda dağılmaz
(Borçalı, Cəbrayıl, Cəlilabad, Gədəbəy, Göyçay, Xocavənd, Naxçıvan, Şərur, Şuşa, Zəngilan) bax əydəx’
(Cəbrayıl, Qarakilsə, Zəngilan) vurmaq. – Ağajnan birin itə nətə:r əyirtdisə, zingildiyə-zingildiyə qaşdı (Zəngilan)
(Ağbaba, Basarkeçər, Çənbərək) ərşin. – Əyişi maηa ver, çörə:i təndirdən çıxardım (Basarkeçər); – Tavaxdakı xamrı əyişnən qazıyırıx (Çənbərək)
(Çənbərək) əyri-üyrü. – Kərəntiyi daşa döyməx’dən ağzı əyiş-üyüş oluf
(Oğuz) üskük. – Əyişdənəni barmağa taxıb partal tikillər
(Oğuz) isti suyu soyutmaq və ya soyuq suyu qızdırmaq. – Hə, bu çayı əyişdir
(Cəbrayıl) meyilli
(Balakən) dayandırmaq, saxlamaq. – Əylə, mən də minim
(Cəbrayıl, Gəncə, Qazax, Şəmkir, Şərur, Tovuz) bax əyləmax. – Avtonu əylə, mən gəlim çatım (Şərur); – Qız öküzü əylədi (Tovuz); – Arabanı əylə (Şəmkir
(Qarakilsə) arası dəymək. – Onnan əylişmişəm, qıyamata kimi düzəlmənəm
I (Ağcabədi) dəstə, qol (dəryazda). – Ə:, dəryazımızın əyməsi sınıf II (Mingəçevir) beşikdəki qövs şəkilli əyri ağac hissə
(Goranboy) azmaq
(Culfa) 1. b a x aynımax I 2. bax ayinmağ. – Mövə su verırıx ki, əynisin
I (Füzuli, Yardımlı, Göyçay, İsmayıllı, Kürdəmir, Salyan) ensiz qaşlı üzük. – Hindi də əyrəmçə salıllar (Salyan); – Bir əyrəmçəm vardı, verdim qızıma,
I (Ağdərə, Xocavənd, Tərtər) əyri qısa boru, dirsək. – Durbanın başına bir əyri keçirif döndərillər (Ağdərə) II (Oğuz) bax əydi
(Cəlilabad) əqrəbin bir növü. – Ağrəb zəhərri oley, ancəğ əyriqulağ da ağrəbdi, özi də yap zəhərri oley, adami vırandə öldürey
(Şərur) çirkin; əyri. – Elə əyrimçə qışdarıva yaraşır
(Qax) yaltaqlanmaq
(Basarkeçər) bilikli. – Babayi əmir ən bö:üx’ əyyardı
(Salyan, Yardımlı) cəza, qulaqburması. – Uşəğə əza-cəza ver, özün düz aparsün (Yardımlı)
(Salyan) əzab-əziyyət, zülm. – Elə axlım kəsənnən əzə-cəzə çəkmişəm
əzfana getməx’: (Füzuli) məhv olmaq. – Yazıx əzfana getdi naxaxca yerə
(Xanlar) bax əzyən
(Kəlbəcər) suvaşqanlığı az olan un. – Unumuz çox əzikdi
(Ağdaş) naz etmək
(Xocavənd) beşillik qoyun
(Basarkeçər, Gədəbəy, Gəncə, Qazax, Şəmkir, Tovuz) bülöv daşı, xart daşı. – Ay qağa, qadan alım, əzməni ver, kərəntini itiliyim (Basarkeçər); – Əzmiyə
(Cəlilabad) zülmkar. – Bir adamın kin adama rəhmi gəlmiyəndə əzrağ oley
I (Ağdam, Bakı, Gəncə, Göyçay, Kürdəmir) 1. aciz, iş bacaramayan 2. tənbəl II (Bakı, Kürdəmir, Salyan) acıdil
(Cəbrayıl, Salyan, Füzuli, Meğri) vəziyyət. – Gedəcəm əzvayişnən tanış olacem, sora yazacem sizə (Meğri); – Oraların əzvayişi nejədi? (Füzuli)
(Ağdam) yabanı, tikanlı bitki növü
(Bakı, Salyan) aciz. – Mə:m əzzavara adamnan acığım gəlir (Bakı)
(İmişli) tapdalamaq, əzişdirmək. – Aldı əyağının altına munu əzzələdi. Ff
(Salyan) minnət, danlaq. – Mən heç dədəmnən fahma götürməmişəm
(Salyan) utanmaq, həya etmək. – Nişannı qız qaynatasınnan, qaynənəsinnən fahmalanar
(Salyan) 1. minnətli. – Başqasının fahmalı surfasının başında oturmağdansa, öz halal çörəgi 2. utancaq, həyalı
(Sabirabad) 1. bilikli, savadlı 2. ağıllı