1. klas. Toz, torpaq.
2. məc. Kədər, dərd, qəm, qüssə. Getdi o köhnə qubari ki, gözümdə var idi. Heyran xanım.
Zülmətin yer üzünü qaplaması; Qəlblərdə oyandırırdı qubar.
Keçər ürək dərdi, könül qubarı; Gəl etmə meydançada cövlan, ayrılıq.
□ Qubar bağlamaq – bax qubarlanmaq.
Qubar etmək (eyləmək) – kədərləndirmək, qəmləndirmək, dərdləndirmək.
Göz yaşı tökdükcə könül; Dəxi də çox qubar eylər.
İndi Mədəd muzdur şərtnamələrini xatırladıqca, onun ürəyində qubar etməyə başlayırdı.
Qubar olmaq – böyük dərd olmaq.
Kədərin toplanıb qubar oldu; Nazənin cisminə məzar oldu.