UYUMUŞ

sif. Yuxulamış, yatmış. Uyumuş uşaq.
// Məc. mənada.
[Rüstəm bəyin] çoxdan bəri uyumuş milli hissi qələyana gəldi. Çəmənzəminli.
Duyduğu ətir iyi damarlarında uyumuş sevgi hisslərini oyandırırdı. M.S.Ordubadi.

// məc. Qəflətdə olmaq, yuxuda olmaq, dünyadan xəbərsiz olmaq.
UYUMAQ
UYUŞDURMA

Digər lüğətlərdə

биосфе́рный затону́ть лукомо́рье намо́ст он-ла́йн проде́лка синева́тость дать вы́ход казине́т коалицио́нный непроду́манность обка́тывание отщепля́ться плоховец agriology hipster hour-bell indris lodging nomen nonconformist referential жесть иранка объедение