(Kürdəmir) ağılsız. – Nə səkti bacın var
(Şəki) bax saqan. – Səqanın içinə buğda tökərdilər, düyü tökərdilər, çəlitix’ tökərdilər, hər şey tökərdilər
(Ordubad) üstü örtülü çeşmə. – Səqərxanadan su gəlir
I (Şamaxı) bax saqqat II. – Əzim çox səqqət adamdu II (Naxçıvan, Şərur, İrəvan) şikəst, əlil. – İndi mən səqqətəm (Şərur) ◊ Səqqət olmax (Şərur) – şik
(Lənkəran) quş ovlamaq üçün tor
(Mingəçevir) az. – Sə:l adam olar ki, bunu bilməyə
(Ordubad) meyvə adı. – Mən səlamini çox yiyirəm
I (Lənkəran, Salyan) balıq tutmaq (ovlamaq) üçün alət. – Bazardan balığ vurmağa sələ aldım (Lənkəran); – Sələynən balığ tutallar (Salyan) II (Kürdəmir
(Bakı) şərbət
(Ucar) nehrənin ağzını bağlamaq üçün ip. – Nənəm sələbağını nehrənin ağzına bağladı
(Karvansaray) yersiz danışan. – Xalsa arvadın qardaşı qızı sələx’di
(Gədəbəy, Tovuz) gicəlmək. – Oqqədər çalışmışam ki, əyğa qalxanda sə:ləx’lənirəm (Tovuz)
(Naxçıvan) bax sələ (2-ci məna)
(Lənkəran) sələ ilə ovlamaq. – O, balığ sələləmək istədi, əmma balığ qaşdı
(Quba) buğdadan hazırlanan yemək adı. – Anam çux sələmə qayirmişdi
(Qarakilsə) bax səyəlləmax
(Lənkəran) pinti
(Lənkəran) bax sələndar. – Dadaş sələndər uşaxdı
(Naxçıvan) hamarlamaq. – Buğdanın şərti odu kin, yeri sələsovlayasan
(Tovuz) avara, işsiz, boş-bikar
(Gədəbəy) pinti. – Nə sələyəntə adammış Qurvan, heş fikir verməmişdim ona
(Tovuz) avara, işsiz, boşbikar
(Lənkəran) dərman bitkisi adı
(Cəlilabad) bax səkləm. – İki səlkəm dügi gətdim
(Qax) diqqət
(Qazax) sahibsiz. – Buralar səlləmineydi, hər yetən bağdan keçirdi
(Qax) bax səllə
(Qax, Zaqatala) boş-bikar, işsiz
(Meğri) özbaşına, başlı-başına. – Teşdinin elxısı mal gədiyinin dalları güneydə səllimə otder
I (Ağdaş, Bərdə) yeməli yabanı bitki adı. – Səlmə do:ğası xoşuma gəlir (Ağdaş); – Səlmə yaz aylarındao:lor, onun yarpağın do:ğıya tökürüx’ (Bərdə) II
səlsəbil olmağ: (Şamaxı) səpələnib dağılmaq. – Bığda torbasınun qəfildən ağzı açıldı, bığda səlsəbil oldı
I (Quba) palçıq. – Paltuvun üsdünə səlt tükülüb II (Bakı, Salyan, Şamaxı) tamam, tamamilə. – Bosdanun qırağı səlt qağdannığdu; – Didüglərü:n hamsı səl
I (Zəngilan) işsiz, boş-bikar. – Nə var, genə səltə:zirsən? II (Basarkeçər, Qazax, Qax) 1. bədxasiyyət 2
I (Çənbərək) xəstə. – Süleyman yazıx iki ildi kin, səlvərdi; – Səlvər arvat öy tikərmi saηa? II (İsmayıllı, Qazax, Zaqatala) avara, işsiz, boş-bikar
(İsmayıllı) qocalmaq, qocalıb əldən düşmək. – Vaxtında gümrahiydi, hindi səlvərrəşib
(Qazax) bax seylan II
(Bakı, Gədəbəy, Gəncə, Goranboy, Göyçay, Xaçmaz, Kürdəmir, Qazax, Qax, Quba, Qusar, Sabirabad, Salyan, Zərdab) 1
(Laçın) ağılsız
(Gəncə, Tovuz) avaralanmaq, işsiz gəzmək. – Gənə buralarda niyə səmələnirsən? (Gəncə); – İşiη, güjüη yoxdumu, bu yollarda nə səmələnirsəη? (Tovuz)
(Şamaxı) xərifləmək, ağlını itirmək. – Səmələşməg elə Əhmədə qalmışdı?
(Şəki) acizlik. – Sən niyə səməlıx eliyirsən?
(Qafan) səməni. – Səməndər çox yeməli olur
(Lənkəran) arpa, buğda və qoyun kəlləsindən hazırlanan xörək. – Nənəm sabah səməni bişirəcək
(Qax) quzuların əmizdirildiyi yer
(Salyan) təsir. – Sə:n nəsihətü:n səmimi hələ də qulağlarımdadı
(Dərbənd) həvəngdəstə
(Dərbənd) kök (ən çox mala aid edilir). – Gəncəli həmişə mala yəxşi baxadu, həmi malları səmizdü
(Qax, Zaqatala) 1. duman 2. sis
(Salyan) kök. – Mırad səmri adamdı
(Lənkəran, Salyan) 1. kökəlmək 2. yaxşılaşmaq. – Hindi hava səmriyər; – Məza:him mə:llim səmriyib (Salyan)