(Şamaxı) xərifləmək, ağlını itirmək. – Səmələşməg elə Əhmədə qalmışdı?
(Şəki) acizlik. – Sən niyə səməlıx eliyirsən?
(Qafan) səməni. – Səməndər çox yeməli olur
(Lənkəran) arpa, buğda və qoyun kəlləsindən hazırlanan xörək. – Nənəm sabah səməni bişirəcək
(Qax) quzuların əmizdirildiyi yer
(Salyan) təsir. – Sə:n nəsihətü:n səmimi hələ də qulağlarımdadı
(Dərbənd) həvəngdəstə
(Dərbənd) kök (ən çox mala aid edilir). – Gəncəli həmişə mala yəxşi baxadu, həmi malları səmizdü
(Qax, Zaqatala) 1. duman 2. sis
(Salyan) kök. – Mırad səmri adamdı
(Lənkəran, Salyan) 1. kökəlmək 2. yaxşılaşmaq. – Hindi hava səmriyər; – Məza:him mə:llim səmriyib (Salyan)
(Qazax, Meğri, Mingəçevir) bax səmriməg. – Dağda yeyif səmriyer (Qazax); – Yemisən, səmrimisən, əxi mən sənnən gələ billəm? (Meğri)
(Meğri) büdrəmək. – Balacə dəyirmanın qabağında qatır səndirrədi, iras düşdü, özün genə yığışdırdı
(Qarakilsə) bax səyənəx’
(Gəncə) ombanın başı. – Ağaşdan yıxılan günnən sənəkdanım yaman ağrıyır
(Şəki) bitki adı. – Sənəməki: n toxumu, çiçəyi olur
(Ağcabədi) bax səyənəx’. – Sə:nəy iti tutan kimin ölür
(Ərdəbil, Naxçıvan, Təbriz, Zəncan) lavaşaoxşar çörək. – Ma:şalla, səngəgpəz Həsən qəribə səngəg pişirir (Naxçıvan)
(Gəncə, Ordubad) bax səngəg. – Bu gün nahara səngəhnən pendir yidim (Ordubad)
(Qazax) ombanın başı. – Belimiη səηəhlisi ağrıyer
(Çənbərək) bax səηəhli. – Büyn çox işdədim deyn səηəx’liyim qırılır
(Çənbərək, Gədəbəy, Şəmkir) sakitləşmək, yavaşımaq, ara vermək. – Yağış səngiyənətən oturğunan gap elə:x’ bir az (Gədəbəy); – Qızı çox yerdən isdiyill
(Lerik) boyunbağıya keçirilən qiymətli qaş-daşın bir növü. – Boyunbağıda səngisitarə vardı
I (Göyçay) məxmərək. – Qızı səpbə tutub II (Salyan) əkin. – Səpbə yerində arpa-bığda əkillər III (Tərtər) boranıplov
(Qax) murdar
(Salyan) boyun damarı. – Elə vırdi ki, boynımın səpərtdəki qırıldı
(Lənkəran) lavaşın bir növü
(Meğri) qayda, adət. – Bizim səpgimiz belədi
(Göyçay) səpindən sonra sahənin şumlanması
(İsmayıllı) gildən hazırlanmış dayaq (saç, qazan və s. üçün) – Səppə qoy, sacı as
səppəcuvar eləmax: (Balakən) biabır eləmək, rüsvay etmək. – Əlinin oğlu Umar yetimi səppəsuvar elədi
I (Ordubad) əkinə üçüncü dəfə verilən su II (Lənkəran) abqora, qora suyu
sərbirah eləməg: (Şamaxı) sahmana salmaq, qaydaya salmaq. – Sən ged, mən də bu işdəri sərbirah eliyib gəlirəm
(Şamaxı) dairəvi dərin mis qapaq. – Sərcamun bö:rinnən deşiyi var
(Xaçmaz, Quba) armud növü adı. – Sərçəbudı yaxşi armud dəgil (Quba)
(Xanlar) çeçələ barmaq. – Balaca barmağa sərçələ deyrəx’
(Şərur) bax sərəçi. – Əkin suvaranda su başqasının yerinə keşməsin deyə bir sərçi qazarux
(Salyan) əhvalat. – O:n sərdabası çox deyiləcəgdi
(Lənkəran) qəbiristan
(Culfa, Qafan, Zəngilan) malqaranın yığıldığı və ya sağıldığı yer. – Bizim cöngə sərdanda yoxdı, yə:qin ki, qurd yedi (Qafan); – Fərzəli qoyunu sərdan
(Gəncə, Qazax) 1. istifadəsiz axan su (Qazax) 2. suçıxan, sututan sahə (Gəncə). – Bizim arx elə sərdəhnə axer (Qazax); – Sənin yerin sərdəhnədədi (Gən
(Culfa, Füzuli, Gəncə, Xanlar, Qazax, Oğuz, Şəmkir, Tovuz, Zəngilan) 1. bax sərdan. – Sərdən belə açıx yerdi, orda mal da saxlanar, qoyun da (Xanlar);
(Çənbərək) seyrəltmək, səpələmək (qoyun-quzuya aiddir). – Çovannar quzuyu əmişdirəndə sərdənniyir deyin qoyun balasın tez tapır
(Bakı) başdansovdu, birtəhər, başdan eləmə
(Zəngibasar) heyvanın bel əti. – Mu:n sərdəstini də ma: verərsən, yaxcımı?
(Quba) taxtadan qayırılmış qazan qapağı. – Qazanun ağzini sərdignən ürt
(Salyan) qabların ağzına qoyulan qapaq. – Qazanın sərduvağı yoxdı
(Meğri) həqiqi, düzgün. – İramazan sərex’ sözün mx: deyip, o bir də bu vilayətə qeyitmecex’
I (Zaqatala) qurum. – Turbadan sərəni təmizdə! II (Meğri, Ordubad) suluf. – Tökecəm mejmeyinə düyünü, sərəsin bicə-bicə təmizdə:n (Meğri); – Düyünün s
(Zəngibasar) bostan-tərəvəz sahələrinin baş tərəfi. – Xiyarrarı yığıf tığlamışıx sərəcələrə