(Ordubad) dağlarda bitən yabanı, turş bitki adı ◊ Turşulu burcah (Zaqatala) – xəmir, yumurta və turşudan hazırlanan xörək adı
(Şəki) lobya, yağ və soğandan hazırlanan xörək adı
(Ordubad) bax turşiniy. – Vəli bizə turşinni gətirmişdi; – Biz turşunni dərdük
(Şuşa) itaət
(Zaqatala) sürü, dəstə. – Bir turuğ maral keçdi
(Zaqatala) bax turuğ. – Orda bir turux mal var
(Qax) pendirin bir növü. – Dağdan mağa turuqqay getirmişdilər
I (Şuşa) ikiyaşar dəvə balası. – Dəvələrimizin içində beş turun var II (Şuşa) nəsil. – Bu kətdəkilər hamısı Abbas kişinin turunudu
(Başkeçid, Borçalı, Gəncə, Qazax) tuşlamaq, nişan almaq. – Əli yaxşı tuşqullamax bilir (Başkeçid); – Tuşqulladım, tuşqulladım tüəg açılanda tülkü yıxı
I (Borçalı, Gədəbəy, İmişli, Qazax, Tovuz) yuxu, röya. – Tuşun düzdüyü yozmağındadı (Qazax); – Be:yjə bir tuş gördüm, əmimi gördüm (İmişli) II (Bərdə,
(İmişli) çidar. – A:z, atın tuşağın hara qoyubsan?
(Ağcabədi, Ağdam, Ağdərə, Bərdə, Cəbrayıl, Xocalı, Kürdəmir, Mingəçevir, Şamaxı) bax tuşağ. – Qəzildən yaxşı tuşağ olar (Ağdam); – Tuşax qoymur atı qa
(Kürdəmir, Şamaxı) çidarlamaq. – Atı tuşaxla (Kürdəmir); – Atı göy çəməndə tuşaxla (Şamaxı)
(Şəki) nişan almaq, tuşlamaq. – Mən tüfəngi quşa tuşaldanda quş qaşdı
(İmişli, Salyan) çidarlamaq. – Atı apar tuşa, bir az otdasın (İmişli)
(Qəbələ) bax duşbalan. – Əmim tuşbaladakı arpanı təmizləyib atın qabağına töydü
(Gədəbəy, Gəncə, Goranboy, Xanlar, Mingəçevir, Şəmkir) bax duşbalan. – Leyla, tuşbalanı maηa gəti aşı süzüm (Gəncə); – Tuşbalan hardasaə:ti, xamır old
(Balakən, Zaqatala) albalı. – Tuşbalımız boldu, mürəbə bişirə bilərik (Balakən); – Anam tuşbalıdan mürəbbə bişirdi (Zaqatala)
I (Gəncə) sərrast, düz. – O, yaman tuşqul atır II (Başkeçid, Qazax) hədəf, nişan. – Gəlin bu daşı tuşqul qoyax, görəx’ yalameynan kim vura biləjəx’
(Xanlar) bax duşbalan. – Tuşpalannan pilov süzöylər
(Bərdə, Cəbrayıl, Gəncə, Qarakilsə, Tərtər, Zəngilan) göstərmək, istiqamət vermək. – Qəzənfəri tuşutdum, getdi Bayandura (Bərdə); – Mə: tuşutma, apar
(Cənubi Azərbaycan) xışın dəstəyi. – Heşin tutacı sındı
I (Kürdəmir) bax tutalğac II. – Tək yetimdi, bir tutacağı yoxdı II (Cəbrayıl, Göyçay, Quba, Zəngəzur) bax tutağac I
(Quba) ocaqdan isti qazan və s. şeyləri götürmək üçün xüsusi dəsmal. – Fatimə tutaçıxarnan qazanı ucağdan çıxartdı; – Tutaçıxarnan tutub ucaxdan cəmi
I (Bakı, Basarkeçər, Borçalı, Daşkəsən, Göyçay, Qazax, Mingəçevir, Tərtər) ocaqdan isti qab və s. götürmək üçün xüsusi dəsmal, tutqac
(Daşkəsən, Mingəçevir) bax tutağac I. – Ojaxdan qazanı, baydeyi tutağaşnan götröylər
I (Ağcabədi, Bərdə, Şuşa, Tərtər) əsas, dəlil, sənəd. – Zəhranın əlində tutalğası var, işə çıxmır (Bərdə); – Yunus kişi, sənin əlində bir tutalğa varm
I (Qazax) bax tutağac I II (Qazax) məc. kömək, arxa; qohum
(Şəmkir) bax tutalğac I. – Qazanı ojaxdan tüşürəndə tutalqaşnan tüşür kün, əlin yammasın
(Şuşa) məslək. – O adamın tutamağı yoxdu
(Şuşa) məsləksiz. – Həsən tutamaxsız adamdı
(Ağcabədi) gödəkbuynuzlu, qısabuynuzlu. – Tutambuynuz öküz işdəx’ olar, həm də qəşəng olar
(Şuşa) əl tutumu ilə ölçmək. – Bu Hasanın boyu tutamlama:nan bilinər
(Tovuz) güləş ◊ Tutaş basmax (Tovuz) – yıxmaq, məğlub etmək. – Bizim uşaxları tutaş basmax olmaz
(Ağdam, Bərdə, Şuşa) 1. güləşdirmək. – Uşaxları tutaşdırdıx, Məmişin oğlu səninkini yıxdı (Ağdam) 2. dalaşdırmaq, vuruşdurmaq, döyüşdürmək
(Şuşa) 1. sıx 2. yanaşı, qoşa 3. biri-birinə bağlı, əlaqədar
I (Mingəçevir) 1. güləşmək 2. dalaşmaq II (Ağdam, Şuşa) yanmaq, alovlanmaq. – Ojax indijə tutaşır (Ağdam)
(Ağdam) şanapipik. – Tutbitin başında darağ olur
(Cəbrayıl) qısqanc. – Ərim mənim yaman tutğuydı
I (Borçalı, Gəncə, Şuşa) yapışqan. – Tutqal ağajı ağaja yapışdırır (Borçalı); – Balıx tutqalı şeyləri yapışdırır (Şuşa) II (Naxçıvan, Şərur, Tovuz) ba
(Şuşa) yapışdırmaq. – Bu kasanı tutqallama:nan bitişdirməx’ olmaz
(Şuşa) 1. yapışqanlı 2. yapışdırılmış. – Tutqallı küzə su saxlamaz
I (Göyçay, Kürdəmir, Mingəçevir, Ucar, Yevlax) şoraba, duza və ya sirkəyə qoyulmuş xiyar, kələm, badımcan və s
(Ağcabədi, Göyçay, İmişli, Quba, Oğuz, Şamaxı, Ucar) xörək adı. – Tutmac qatıxnan ye:ilir, işdah açır (Ağcabədi); – Tutmacı günorta, ya axşam yiyəllər
(Ağdam, Basarkeçər, Mingəçevir, Şuşa) bax tutmac. – Dünən də tutmaş yemişəm, bü:n də (Ağdam); – Yoldaşımgilə getmişdim, ollarda tutmaş yedim, çox xoşu
(Dərbənd) böyürtkən. – Uşağlar tutmiş götürüb, kamput ələdüğ
(Şuşa) girov. – Bir xəli tutu verif pul aldı
(Şuşa) çaxmaq daşı ilə od əldə etmək üçün xüsusi pambıq piltə. – Bir az panbıx qaynadıf tutucu qayırdım
I (Şuşa) xəstəlik, ağrı. – Qol qılçımda tutuxlux var II (Şuşa) utancaqlıq. – Uşaxda o qədər tutuxlux var ki, adam isdəmir dindirsin
(Dərbənd) yeməli, yabanı bitki adı. – Baxçadə tutulxarək vardı, tikanların təmizlədüm yedim