(Ordubad) qurudulmuş bataqlığın yerində qazılmış arx. – Qalxoççılar bü:n carda işlədilər
(Culfa, Naxçıvan, Ordubad, Salyan, Şərur, Zəngilan) dəmir dişli, dəstəli kötük (taxıl döymək üçün). – Carcar indi işdənmir, o vaxtdar onnan taxıl döyə
(Balakən, Çənbərək, Xanlar, Kəlbəcər, Qarakilsə, Qazax, Tovuz) evin pərdisinin üstündən döşənən çırpı və ya xırda ağac
(Balakən, Çənbərək, Hamamlı, Xanlar, Kəlbəcər, Qarakilsə, Qazax, Tovuz) carcı ilə örtmək. – Qar yağmamış damın üsdünü carcılamax yaxşıdı (Çənbərək); –
(Kəlbəcər) bax carcı. – Carcunu pərdinin üsdünnən dama döşü:rüx’
I (Kürdəmir) qadın şalvarı növü – Arvadlar carcur giyərdi qabaxlar II (Balakən) kiçik
(Kürdəmir) kuryer. – Carçı kəssovetindo:lur
(Dərbənd) quyruqsuz qoyun. – Carovu neyçü tutmisən?
I (Gəncə, Qazax, Mingəçevir, Şamaxı, Şəmkir, Tovuz, Ucar) yuyandan sonra pak etmək <arxda, çayda>
(Sabirabad) artırma. – Hacali bi öy tikdirib, ö:ün dalınnan bi yaxşı cartanbel qoydurub, adamın lap həvəsi gəlir
(Qax, Mingəçevir, Şəki, Zaqatala) bax cabal
cavam yeməx’: (Meğri) öyrəşmək, vərdiş etmək. – Sizin qolları:z kələntiyə cavam yemiyip
(Ağdaş, Mingəçevir) bax cabın
(Qax) hirsli, əsəbi. – Hoynan sələmə bala, cavzalıdı
(Cəbrayıl, Zəngilan) yolundan çıxmaq. – Sən gedə-gedə caydırısan ha, özu͂: yığışdı (Zəngilan)
(Beyləqan) yayınmaq. – Bu gün hara caydırmışdın?
(Kürdəmir) kök, canlı <heyvan>. – Bizim gamış sizinkinnən caylaxdı
(Lənkəran) bax caydımax. – Balama, sən gənə caydu:n?
(Lerik) çaşmaq
(Qazax) köhnə sistemli tüfəng adı. – Cazeriyi ağızdan, lülədən dolduruv atallardı
(Zaqatala) göy soğan. – Şorbaya cecə töksən, pis olmaz
(Qazax) yabanı bitki adı. – Cecəx’dən çay qoyarıx
(Kürdəmir) bax cejix’
(Borçalı) arıq
( Ağdam) dəni təmizlənmiş qarğıdalı qıçası
(Gəncə) paça. – Dünən gedəndə buzun üsdə sürüşdüm, əyağımın biri sağa getdi, biri sola, cejiyim ayrıla qaldı
(Ucar) dalaşqan
(Cəbrayıl) hanada arğac keçirilən qalın ip
(Quba) mərz. – Bizim cespərin yanında bir qaranquş ülüb
(Şəki) özbaşına. – Donuzun balaları heylə ceşdə hərrənir
(Şahbuz) tayfa, nəsil
ceybir olmax: (Xanlar) əlbir olmaq. – Muradnan Əli ceybir oluflar
(Qazax, Gədəbəy) mitil. – Ceydamın pütüncə təzələdim yorğanın (Gədəbəy)
(Meğri) cəhəng. – Ağzıyın ceyix’lərində xal var
(İmişli) uzaqlaşmaq. – Nəyşə <nə üçün> bı cama:tdan ceylənirsən
ceymax atmax: (Oğuz) kök, rişə atmaq. – Suyu kəsənnən soηra çəltix’ ceymağ atır, göyərir
(Qazax) bax cavzalı. – Yazığın oğlu cevzaldı
I (Cəlilabad) gödəkboylu. – Deyüğ biz balacə adama cəbə II (Təbriz) xurcun. – Qüdrət cəbəni dalına alıp yola düzəldi
(Göyçay) bax cabın. – Cəbin pilə kimi olur
(Yardımlı) əfəl, aciz. – Yaxçı dili var, amba cəcdi
(Başkeçid) ağartı növü
(Ağbaba, Xanlar) bax cədəz Cədəl qoz (Basarkeçər, Qazax) – qabığı bərk qoz. – Qoz iki cür olur: kətən qoz, cədəl qoz; kətən qozun qabığı yuxo:lur, cəd
(Ağbaba) araqarışdıran, aravuran
(Kəlbəcər) bax çəvkən. – Cəfganı qojalar ge:irdi
(Ordubad) mala. – Haxverdi xərmən döyüf sovurur, ambara verir, su suvarır, cəğ vurur
(Naxçıvan) ağız <süd>
(Yardımlı) mübahisə. – Bilmey, amba elə cəhəl eley
I (Şərur) bax cejəx’. – Cəjəyi mal-qara yeyir, yandırmax da olar II (Xocalı) yonqar
(Gəncə) zəif. – Cəfər çox çəjix’di
I (Hamamlı, Qazax, Tovuz) bax cala. – Kürün qırağındakı meşiyə biz cələ de:rix’ (Qazax); – Quzuları cələ: burax, otdasın (Tovuz) II (Cəbrayıl, Daşkəsə