(Basarkeçər, Əli Bayramlı, İmişli, Kürdəmir, Zaqatala) arıq, zəif. – Yazığ yap <lap> cələb adamdi (Əli Bayramlı); – Bu nə cələb uşaxdı?!
(Bərdə, Daşkəsən, Gədəbəy, Gəncə, Goranboy, Xanlar, Kəlbəcər, Mingəçevir, Oğuz, Şəmkir, Tovuz, Yevlax) bax cələb
(Qazax) dəstə-dəstə, sürü-sürü. – Malları cələf-cələf eliyiv aparellar
(Gəncə) 1. arıqlıq 2. zəiflik. – Şükürün cələfliyinə baxma, çox cəld adamdı
(Meğri) hiyləgər. – Cələkəsən adamın cama:t içində hürməti ulmaz
(Qazax) hiyləgərlik. – Düz dolan, cələkəsənniy eləmə, heş kəsin də səndə işi olmasın
(Qazax) tənbəl
(Balakən) istəmək. – Hajı kişi arvadını çux cə:ləmişdi
(Sabirabad) tək, yalqız
(Sabirabad) ev-eşiksiz. – Əlipənah cəlidə bi adamdi
(Cəbrayıl) bitişik, calaşıq. – Əvlərimiz cəlkəşix’di
(Cəbrayıl, İmişli, Ordubad) yaba ilə bir dəfə götürülə bilən ot topası. – Mən cəmələrin qurumasını yoxladım (Ordubad); – Qüdrət cəmələri bir-birinin ü
(Lerik) yaylıq
(Goranboy) bax camax. – Cəməx’ göllərdo:lar, axar sularda olmaz
(Zəngilan) qışın son ayı. – Qişdən bi ay qalmış cəlmə giriy
(Cəbrayıl) bataqlıq bitkisi. – Gedək cə:n bişməyə
(Tərtər) bax cəngləşməg. – Səfərnən sözümüz düz gəlmədi, cəncəşdix’
I (Borçalı) qəlsəmə. – Balığın cənəyi var II (Çənbərək, Şahbuz) cəmdək. – Çalağan murdar olan comuşun cə:nəsinə yığılıf (Çənbərək); – Canavar yə:n qoy
(Bakı) ləyaqətsiz. – Mən sə:nçün cənə-cünə adam dögürəm
(Dərbənd) dəhliz. – Cənəh iki utağın arasında uladı
(Biləsuvar) höcətləşmək
(Qazax) astadan hürmək. – Muradın itdəri savaxdan cənsiyer
I (İmişli) dəstə, sürü. – Bir cər qoyun var II (Qax) iməcilik. – Bu gün yolların təmizlənməsinə cər olacax
(Mingəçevir) tamamilə
I (Ordubad) bax carcı. – Cərci evin üsdünə tökülən tozu yaxşı saxli:r II (Qax, Şəki, Zaqatala) lobya və xiyar bitkisinin yanına basdırılan uzun ağac
(Cəbrayıl) cütçü
(Şamaxı) kotana və ya arabaya qoşulan birinci cüt kəl və ya öküz. – Kəllər cəkmədi, cərgə gətirməyə adam yolladım
(Bakı) qadın baş bəzəyi. – Cərgəgül qızıldan olur, minadan olur, arvadlar başdarına qoyullar
(Ağdam, Gəncə, Şamaxı) əlavə bir cüt kəl və ya öküz qoşmaq. – Ağır arabıya artıx kəl cərgo:lamax lazımdı (Ağdaş)
(Ağdaş) əlavə cüt kəli, öküzü kotana, arabaya qoşmaq üçün kəndir və ya zəncir. – Cərgo:lığ əsasən zəncirdən olar
(Xanlar) bax cərgə. – İlaf qavaxkı cərgoy öküzüdü
(Gəncə) bax cərgə. – Cərgo: qoşmasaydım, araba çıxmazdı; – Aşdığ, o birisi kəlləri cərgo: elədix’
(Naxçıvan) yun adyal
(Qax) yundan toxunmuş ayaqqabı
(Masallı) bax carov. – Bir cəro: qoyun kəsmişüg
(Cəbrayıl) bax cəzərə
(Kürdəmir) yarıq, çatlaq. – Barı hörəndə çalışırığ ki, cəsbar tüşməsin
(Xaçmaz) bax cespər
(Qazax, Şəmkir) igid, cəsur. – Cəsvan adam Kərəmiydi (Qazax); – Cəsvan hər kəsdən çıxmaz, təx’dən bir nəsildən olar (Şəmkir)
(Qazax) dəstə, qrup
(Qarakilsə) cəhəng. – Cəvcq: sil
(Gədəbəy) çənə. – Bu qədər danışırsan, deyəsən cəvcənəyin bərkdi
(Cəbrayıl, Zəngilan) bax cəvcə. – Canıη həqqi, cəvci: cırram (Zəngilan)
(Hamamlı) çoxdanışan. – Cəvəy adam çoxdanışana deyirix’
cəvəx’liy eləməx’: (Hamamlı) uzunçuluq etmək. – Cəvəx’liy eləmə, başım, beynim getdi
(Kəlbəcər) toxunma səbət. – Yumurtələri cəvəranə yığ
I (Culfa, Meğri, Ordubad, Zəngilan) bax cəvəran. – Əlimdə cəvərə gedədəm cəviz silhməğə (Meğri); – Mükayıl, bir cəvərə miyvə yığ gəti yiyax (Ordubad);
(Zəngilan) bax cəvəran
(Ağdərə) ölçü qabı <ağacdan>. – Buğda üyüdəndə bir cualdan iki-üç cəvəzəx’ taxıl götürürdülər
(Ağcabədi, Cəbrayıl, Culfa, Laçın, Naxçıvan, Ordubad, Şərur, Zəngilan) qoz. – Cəviz meşələrdə də çoxdu (Zəngilan); – Mənə bir az cəviz ver yeyim; – Cə