(Balakən) çəyirtkə
(Çənbərək) üzlü pendir. – Cijim bir motal çiyləmə qayrıf
(Çənbərək) kiflənmək, xarab olmaq. – Əpbəyi isdi-isdi bir yerə yığdım deyn çiysidi
(Şəmkir, Zəngilan) iyrənmək. – Çiysimmişəm da: ətdən yə:mmərəm (Şəmkir); – O qədir yemisən ki, çiysimmisən dana (Zəngilan)
(Füzuli) köçəri. – Ollar binəlidi, çoantar döyü
(Qax, Zaqatala) xörək adı. – Anam bizə çobal bişirdi (Zaqatala)
(Cəbrayıl, Yardımlı) bax çobanyalladan
(Oğuz) xörək adı. – Çobanaşını yaxşı qoyun əti, içalat olanda bişirillər
(Qazax) dərman bitkisi adı
(İrəvan) zəhmət haqqı olaraq çobanlara verilən çörək. – Ay uşax, çobançörəyimi gətirin
(Başkeçid, Borçalı) quş adı. – Çobanyalladan balaca quşdu (Borçalı)
(Şahbuz, Şərur) yazda yağan dolu. – Əvə gələndə yolda bizi çobanyarması tutdu, cumculuğ elədi qoydu orda (Şahbuz)
(Culfa) bərk, möhkəm. – Çod daş yaxşıdı
(Tabasaran) qutab
(Zaqatala) yemək adı
(Cəlilabad) nazik ip
(Gəncə, Mingəçevir, Zaqatala) canavar sürüsü. – Çöldə çoxnağa ras gəldim; – Sürüyə gecə çoxnax gəlmişdi (Gəncə)
(Zəngilan) toqquşmaq. – Qaçanda əliynən çoqquşdux
(Lənkəran) çala-çuxur. – Burdan keçmə, çolaqqıya düşərsən
(Sabirabad) çeçələ (barmaq). – Əlimdə çolğala barmağıma dolama çıxıb
(Xanlar) təpəlik, kiçik dağlıq. – Çolpan bir az xurda dağlıx yerdi dana; – Bir az xurdalı yerə çolpan deyrix’
I (Ağdaş) axsamaq. – Səmədin kəli çolpuyur II (Çənbərək, Mingəçevir) ora-bura qaçmaq, tələsik iş görmək
(Ağcabədi, Ağdam) 1. əldən salmaq. – Məni oğlumun dərdi çolpuduf (Ağdam) 2. karıxdırmaq. – Bu kişi məni çolputdu (Ağcabədi)
(Şəki) pozulmaq, sapmaq. – İş ço:masın, ço:du qutaldı, sora çətindi
(Zaqatala) çoban çomağı
(Cəlilabad) bulanıq
(Kürdəmir, Salyan) qovun, qarpız, xiyar toxumu əkmək üçün qazılmış yer, kiçik çala. – Çona qazıruğ, iki hissə torpaq, bi hissə peyin qarışdırruğ bir-b
(Balakən) gölməçə
(Oğuz, Zaqatala) yunun darana bilməyən keyfiyyətsiz hissəsi. – Yastığın için çopuxnan doldur (Zaqatala)
(Qax, Şəki, Zaqatala) keçədən tikilmiş geyim növü. – Yapıncı uzun olur, çopuz bir az qısa (Qax); – Çopuzum öydə qalıtdı
(Cəbrayıl, Şərur) üzüm tənəklərinə, meyvə ağaclarına düşən xəstəlik. – Bı yil üzümümüzü çor təmiz puç elədi (Cəbrayıl)
(Balakən) dəyirman suyunun kənara axıdılması üçün düzəldilən yer
(Salyan) bəhanə. – Görəssən, genə bı çorna tapacağ
(Şəki) çaşmaq, karıxmaq. – Laf çorpumişəm, bilminəm heç hansı işi tutum
I (Gəncə, Şəmkir) şortlaq (at). – Çort atı mimməx’ yaxşı döy (Gəncə); – Çort at minməyə əl verməz (Şəmkir) II (Salyan) fikir; qəm, qüssə
(İrəvan) 1. qatıq qarışdırılmış şor. – Bu qava bir az çortan qoy 2. süzülmüş ayran (Şərur)
(Gəncə) narahat yerişli, yorğa olmayan, adamı atıb-tutan (at). – Sizin at çortdağandı
(Balakən) qovmaq. – Yazığı hora kimi çortdurup
I (Zəngilan) qarğıdalı cecəsi. – Bı çoşaları yolun içinə töx’mü:n II (Şərur) çərəz, hər hansı bir yeməli şey
(Çənbərək, Qazax) təpə. – Do:- şanı qoyladım, çotada gizdəndi (Çənbərək); – Qoyunu çotuya ver (Qazax)
(Gədəbəy) əyri. – Çotmal ağaşdan taxta olmaz
(Xanlar) kələ-kötür. – Gərməşö: n üzü çoturru olur
(Dərbənd) bax ço:max. – Gəti muni sürt kirişə çiğirğdən ço:umasun
(Kürdəmir) başçı. – Qaçaxların ço:uşu de:llər Mehdi olup
(Zaqatala) quru çay. – Çovutnan çey dəmliylə
(Daşkəsən, Goranboy) tayfa, nəsil. – Bizim kətdə iki çoyğa oluf (Daşkəsən); – Kətdə xeylax çoyğa var (Goranboy)
(Qazax) çolaq, şikəst. – Bu kişi çoynaxdı
(Ağdaş, Qəbələ, Oğuz) bax çöycə. – Bir çöcə qaymağ aldım (Qəbələ); – Çöcəmiz çox paslıyıf (Ağdaş); – Sütü çöcəyə töküb bacıma verdim (Oğuz)
I (Ordubad, Şərur) şirin çörək növü. – Bayram olanda çöçə yapırıx (Ordubad) II (Şəki) pəncə. – İt çöçələrini pəncərəyə qoyuf öyə baxırdı
(Gədəbəy) kiçik addımlarla yerimək. – Nə çöçəlersəη, belin-zadın sınme:f ki?