(Biləsuvar) höcətləşmək
(Qazax) astadan hürmək. – Muradın itdəri savaxdan cənsiyer
I (İmişli) dəstə, sürü. – Bir cər qoyun var II (Qax) iməcilik. – Bu gün yolların təmizlənməsinə cər olacax
(Mingəçevir) tamamilə
I (Ordubad) bax carcı. – Cərci evin üsdünə tökülən tozu yaxşı saxli:r II (Qax, Şəki, Zaqatala) lobya və xiyar bitkisinin yanına basdırılan uzun ağac
(Cəbrayıl) cütçü
(Şamaxı) kotana və ya arabaya qoşulan birinci cüt kəl və ya öküz. – Kəllər cəkmədi, cərgə gətirməyə adam yolladım
(Bakı) qadın baş bəzəyi. – Cərgəgül qızıldan olur, minadan olur, arvadlar başdarına qoyullar
(Ağdam, Gəncə, Şamaxı) əlavə bir cüt kəl və ya öküz qoşmaq. – Ağır arabıya artıx kəl cərgo:lamax lazımdı (Ağdaş)
(Ağdaş) əlavə cüt kəli, öküzü kotana, arabaya qoşmaq üçün kəndir və ya zəncir. – Cərgo:lığ əsasən zəncirdən olar
(Xanlar) bax cərgə. – İlaf qavaxkı cərgoy öküzüdü
(Gəncə) bax cərgə. – Cərgo: qoşmasaydım, araba çıxmazdı; – Aşdığ, o birisi kəlləri cərgo: elədix’
(Naxçıvan) yun adyal
(Qax) yundan toxunmuş ayaqqabı
(Masallı) bax carov. – Bir cəro: qoyun kəsmişüg
(Cəbrayıl) bax cəzərə
(Kürdəmir) yarıq, çatlaq. – Barı hörəndə çalışırığ ki, cəsbar tüşməsin
(Xaçmaz) bax cespər
(Qazax, Şəmkir) igid, cəsur. – Cəsvan adam Kərəmiydi (Qazax); – Cəsvan hər kəsdən çıxmaz, təx’dən bir nəsildən olar (Şəmkir)
(Qazax) dəstə, qrup
(Qarakilsə) cəhəng. – Cəvcq: sil
(Gədəbəy) çənə. – Bu qədər danışırsan, deyəsən cəvcənəyin bərkdi
(Cəbrayıl, Zəngilan) bax cəvcə. – Canıη həqqi, cəvci: cırram (Zəngilan)
(Hamamlı) çoxdanışan. – Cəvəy adam çoxdanışana deyirix’
cəvəx’liy eləməx’: (Hamamlı) uzunçuluq etmək. – Cəvəx’liy eləmə, başım, beynim getdi
(Kəlbəcər) toxunma səbət. – Yumurtələri cəvəranə yığ
I (Culfa, Meğri, Ordubad, Zəngilan) bax cəvəran. – Əlimdə cəvərə gedədəm cəviz silhməğə (Meğri); – Mükayıl, bir cəvərə miyvə yığ gəti yiyax (Ordubad);
(Zəngilan) bax cəvəran
(Ağdərə) ölçü qabı <ağacdan>. – Buğda üyüdəndə bir cualdan iki-üç cəvəzəx’ taxıl götürürdülər
(Ağcabədi, Cəbrayıl, Culfa, Laçın, Naxçıvan, Ordubad, Şərur, Zəngilan) qoz. – Cəviz meşələrdə də çoxdu (Zəngilan); – Mənə bir az cəviz ver yeyim; – Cə
I (Qazax) bacarıqsız. – Ə:, onnar qoyunmu saxlıya bilər yataxda, hamısı cəy-cüy şeylərdi II (Çənbərək) bax carcur II
cəyənvayi danışmax: (Əli Bayramlı) yersiz danışmaq. – Nə cəyənvayi danışırsan
(Tovuz) səhra, düzəngah. – Keşmişdə irəmənin bu cəzərəsində işməyə su tapılmırdı, indi hər yerdə bir bulax qaynıyır
I (Bakı) balaca. – Bu nə cıbıldız uşağdu II (Kürdəmir, Salyan) çevik. – Faxrət çox cıbıldız uşağdı (Kürdəmir); – Fatma kimi cıbıldız qız olmaz (Salyan
(Zəngilan) çılpaq. – Get paltarı͂: gey, cıbındırıx gəzmə
(Böyük Qarakilsə, Hamamlı) qaçmaq. – Ə:, cıbıt, malı qaytar (Hamamlı)
I (Cəbrayıl, İsmayıllı, Oğuz, Ordubad, Qubadlı) qərzəksiz, qərzəkdən çıxmış (qoz, fındıq, şabalıd) ◊ Cıbrıxdan çıxmax (Cəbrayıl) – məc
(Oğuz, Zəngilan) qərzəkdən çıxarmaq <qozu, fındığı, şabalıdı>. – Şabalıdı cıbrıxla, mən də gəlləm (Oğuz); – Cəvizi çıbrıxle:rıx (Zəngila
(Ağcabədi) arıq “buzov”. – Cıdıx buzoyun yeməyi qutarıf
(Gəncə) gəlini müşayiət edən atlı. – Cıdırçı Səlman gəldi
(Qazax) çapar
(İmişli) bax cıdırramax. – At ilxıdan cıdırrandı getdi
(Hamamlı) qaçmaq. – Vəlini gördüm, elə yaman cıdırrardı ki
(Bolnisi) bax cıvrıx II
(Biləsuvar, Ucar) 1. dəstə, topa (Biləsuvar). – Çöl ördəginin cığı çalada olur (Biləsuvar) 2. tamamilə, xalis (Ucar)
I (Zaqatala) böyük buynuz II (Qazax) atın kəkili. – Cığa atın kəkilidi dana!
(Bərdə) bax cağala. – Cığala əriyi duznan yeirik
(Qazax) qıvrımsaçlı. – Anaxanım cığalı gəlindi
I (Bakı) cığ <dəniz otu>. – Cığcığa dərməkçün anam cığcığalığa gedmişdi II (Culfa, Gəncə, Şərur) bəzək şeyləri
(Bakı) cığlıq, dəniz otu çox olan yer. – Cığcığa dərməkçün anam cığcılığa gedmişdi