(Cəbrayıl, Qarakilsə) birdənikidən, hərdənbir. – Çənnən biz həylə şeylərin həvəskarı dəylix’
I (Şəki) mis səhəng, güyüm. – Çəpdən havra bir az su tök II (İmişli, Lənkəran, Mingəçevir, Salyan) bax çəlp
(Zaqatala) azacıq məşğul olmaq, qurdalanmaq. – Çox işdəməsəm də çəpçiliyip gəldim
çəpçüdar eləməg: (Cəlilabad) çidarlamaq. – Ati çəpçüdar elə, bırax kö:şəndə yesün
(Şəki) kiçik, xırda odun parçası. – Puçə yariyən odun yoxdu, savağ ertə də bir-iki dənə çərəkə qopardıf puş qalamışam
(Qax, Zaqatala) 1. pinti, natəmiz 2. pis, xoşagəlməz
(Gəncə, Goranboy) bax çəkələt
(Zaqatala) pintilik. – Çəpəllıxdan əl çək
I (Bərdə, Mingəçevir, Zərdab) balıq tutmaq üçün əl toru. – Bir çəpərədə dörd xaşam balığı tutdum (Zərdab); – Çəpərəni gət gedəx’ balıx tutax (Bərdə) I
(Bərdə, Cəbrayıl, Gəncə, Qarakilsə, Oğuz, Şamaxı, Tərtər, Yevlax) bax çəvkən. – Çəpgən qano:zdan tikilirdi (Oğuz); – Nənəm çəpgən tix’dirif (Gəncə); –
(Yardımlı) çığ
(Cəbrayıl, Goranboy, Qazax) çevik, cəld, diribaş. – Lətif çox çəpiy adamdı (Goranboy)
(Gəncə, Qazax) 10-15 qoyundan ibarət sürü. – Bu kişinin üç çəpişdix’ qoyunu var (Qazax)
(Ağsu) bax çəpişdix’. – Beş çəpişlig qoyunum var
(Kürdəmir, Salyan) avarçəkən. – Çəpkeş lötkəni çəpnən sürür (Salyan)
(Yardımlı) vurmaq, vurub gözünün altını qaraltmaq. – Səni elə çəpliyərəm, özua gələmməssən
(Lənkəran, Salyan) avar çəkmək
(İmişli) çarx, təkər. – Arabanın çəri sınıb
I (Şamaxı) möhkəm saxlamaq məqsədilə arabir divarın arasına qoyulan ağac və ya taxta. – Çərbənd divarı bərk saxlar II (Tabasaran) yükü saxlamaq üçün a
(Dərbənd) bax çərbənd II. – Çərbənt arabada dərz gətirməgə quyuladu
(Füzuli) hasar. – Çərbət çəkiflər Xannarın qəbrinin ətrafına
(Şəki) bitki adı. – Bağda çərçəri çoxdu
(Şərur) xırdavatçı
I (Qax) qoyunun son balası II (Salyan) doğuşdan əvvəl heyvanın ifraz etdiyi selik
(Cəlilabad) icarəçi. – Çərəginə əkənnərə çərəgdar deydilər
(Cəlilabad) icarə ilə. – Adam vardı öz cütiynən, eləsi də vardı çərəginə əkərdi
(Culfa, Zəngilan) 4 kq-lıq çəki daşı. – A bala, çərəyi gəti, unu çəkim verim (Culfa); – Bir kəviz dörd çərəx’di (Zəngilan)
(Zəngilan) turpəng (bitki)
I (Biləsuvar, Böyük Qarakilsə, Cəlilabad, Ordubad, Yardımlı, Zəngilan) təsbeh. – Çərəkə qocada da olar, cavannarda da (Ordubad); – Çərəkə, yani ki təs
(Quba) payız armudu. – Çərəki yetişmiyib
(İmişli, Şəmkir) qoyun xəstəliyi adı. – Çərəltmə otdan əmələ:lir (Şəmkir)
(Borçalı, Goranboy, Ucar, Zəngilan) yabanı bitki adı. – Çərənnən qurd şaxlıyırıx (Zəngilan); – Çərəni gamış yaxşı ye:ir (Ucar)
(Göyçay, İsmayıllı, Kürdəmir, Sabirabad) çərçivə. – Damın çərəngüləsi xarabdı (İsmayıllı)
(Qazax) şana. – Çərəngüşnən soyrordux samanı
(Göyçay) üstündə üzüm əzmək üçün qarğıdan toxunmuş tərəcə. – Bizzər üzümi çərəüşdə əzərik
(Meğri, Ordubad) 1. üzüm emal olunan yer (Meğri). – Payız ayləri çərəzlər bir sa:t bekar ylmey (Meğri) 2
(Şamaxı) kotana və ya arabaya qoşulan öküzlərin birinci cütü. – Çərgov ən qabaqkı öküzzərdi; – Bizim çərgovda gücdi kəllər qoşulur
(Gədəbəy, Xanlar) bax çərgov. – Çərgöy öküzdəri yaman yoruluf; – Öküz haraveyi çəx’mə:ndə çərgöy qoşoylar (Gədəbəy); – Çərgöyləri aşgınan, bir əz otda
(Kürdəmir, Lerik, Şamaxı, Şəki) 1. dördkünc (Kürdəmir, Şamaxı). – Bu öy çərgüldü (Şamaxı) 2. üçkünc, üçbucaq şəklində (Şəki)
(Beyləqan, Qazax, Laçın, Yevlax) hayasız. – Qonşumuzun arvadı çox çərhayadı (Beyləqan); – Sona kimi çərhaya yer üzündə olmaz (Laçın)
(Cəbrayıl) cilovun atın ağzına keçirilən dəmir hissəsi. – Yüənin çərhəlqəsi yoxdu
(Qax) uşaq. – Bi dəstə çəri tokulup öyniylə
(Cənubi Azərbaycan) çubuqdan hörülmüş aşsüzən. – Çərkin çubuxları sınıb, aş süzmax olmur
(Göyçay, Lənkəran, Şamaxı, Şuşa) gönü döyüb hamarlayan bürünc alət. – Çərməkini itirmişəm, bilmirəm gönü nejə döyüm (Şuşa); – Çərməkini yavaş vur, sın
I (Ağdam) bax çərəüş. – Bu il üzüm əzməyə bir yaxşı çərö:üz qayırdım II (Ağcabədi, Mingəçevir) cəfəri
(Qazax) bax çərəngüş. – Çərrənguşun qanadı qırıldı
(Ağdam, Şuşa) ləpəsi çətin çıxan (qoz). – Bu qozdar çərtdi, yeməy olmur (Şuşa); – Aldığım qozun hamısı çərtdi, içi çıxmır (Ağdam)
(Cəbrayıl, Qarakilsə) dikbaş. – O, çərtdənin biridi, söz götüməz (Cəbrayıl)
(Laçın) hirslənmək, hövsələdən çıxmaq. – Salmanın sözü Məmişin xoşuna gəlmədi, birdən çərtdədi
(Kürdəmir, Salyan) çinadan. – To:uğun çərtdənəyinnən şüşə çıxdı (Kürdəmir)