(Ordubad) göy qurşağı
(Cəbrayıl) veyil, avara. – Vəli ələssöviyə adamdı
(İmişli) birtəhər, güc-bəla ilə. – Düşdüx’ qarannığa, ələşənküləşən özümüzü öyə çatdırmışıx
(Biləsuvar) yalan. – Sən ələvəngi danışırsan
(Ordubad) bax ələyəz
(Qarakilsə, Şərur) kəvərəoxşar yeməli yabanı bitki adı. – Ələyəzi yazda yığırıx (Qarakilsə)
(Çənbərək, Qarakilsə, Şahbuz) bax ələyəz. – Bü:n ələ:z isdisi bişirmişəm (Çənbərək); – Ələ:zimiz çoxdu, aparmışdım satmağa (Qarakilsə); – Ələ:zi aşa s
(Cənubi Azərbaycan) bax ələyəz
(Başkeçid) əl iyi (ip və ya sap əyirmək üçün alət)
(Qazax) bax ayalğa. – Ə:lğası odu elə onun
əlhəm qalmağ: (Salyan) karıxmaq, özünü itirmək. – Hərif lap əlhəm qalıb, danışdığın bilmir
(Ağcabədi) xörək adı
(Salyan) əzrayıl. – Sizi görüm içü:zə əliəlcəyli girsün, bircəcigüz zə sağ qalmasun
(Salyan) qız toyu. – Keçmişdə qız toyuna əlifli də:rdilər
(Salyan) səliqəsiz. – Mırad, nöşün əliğına gəzirsən?
(Culfa) qol gücü ◊ Əlqıcığı göstərməx’ – güc göstərmək. – Mənə əlqıcığı göstərməy olar?
(Ağdam, Oğuz, Şuşa) kasıb, yoxsul. – Birki <bir-iki> aydı əliyuxadı onun (Ağdam); – Əliyuxa adamın nəyi olajax ki, sən də onnan nə alasa
(Çənbərək) əlavə gəlir. – Hərdən bir əlqafı da olur
(Cəlilabad, Yardımlı, Göyçay, Mingəçevir, Ucar) tez, tələsik, əlüstü ◊ Əlqar eləməy (Cəlilabad, Mingəçevir, Ucar) – müəyyən bir işi tələsik yerinə yet
(Zəngibasar) diqqətlə. – Hər yanı əlləm-əlləm axdardım, əmə tapammadım
(Şərur) qatmaqarışıq. – Əlləm-qəlləm işdərnən mə:m aram yoxdu
(Goranboy) nadinc, şuluq. – Nə əlləma:x şeydi Mirzənin gədəsi, işi yoxdu dişdiynən
I (Çənbərək, Əzizbəyov, Goranboy, Yardımlı, Göyçay, Kəlbəcər, Qarakilsə, Qazax, Laçın, Mingəçevir, Ordubad, Şuşa, Tovuz) iri daş parçası
(Borçalı, Gədəbəy, Qazax, Yevlax) bax əlləma:x. – Alpaşanın oğlu yaman əlləməyaxdı (Borçalı)
(Qarakilsə) külü çıxardıb atmaq üçün alət
(Kürdəmir) avar, kürək. – Əlləzuarsız gəmini Kürün o tayına keçirmək olmaz
(Ağcabədi, Tərtər) misdən hazırlanmış qulplu suqabı. – Ay qız, mq: bir əlli su ver (Ağcabədi)
(Salyan) çoxdan. – Vaxdında inistuta girseydim, əllibelə qutarmışdım
(Əli Bayramlı, Göyçay) su içmək üçün qab. – Su: əllicəynən içillər (Əli Bayramlı)
I (İmişli, Salyan) 1. ocaqdan isti qabı götürmək üçün parça, əsgi (İmişli). – Əlligi mə:, qazanı götürüm 2
(Bərdə, Borçalı, Qazax, Gədəbəy, Laçın) təkbarmaqlı əlcək. – Əlliyin dörd barmağı bir olur, baş barmağ ayrı olur (Bərdə); – Əllix’ yunnan toxunar (Bor
(Şuşa) uşaq oyunu adı
(Bakı) acgöz
əlo:güli basmağ: (Bakı) tonqal qalamaq. – Qayanun altında əlo:güli basdığ
(Lənkəran) ətirli dağ otu adı
(Şuşa) toydan üç gün sonra oğlan evində düzəldilən qonaqlıq. – Əlöpbədə qızın da adamnarı olur, oğlanın da
(Dərbənd) əl-üz dəsmalı. – Əlsüpürəni gəti
(Barana) hay-küy, qalmaqal. – Əlvallahı eşidən kimi hamı ora ü:rdü ◊ Əlvallah qopartmax – hay-küy salmaq, qalmaqal salmaq
(Gədəbəy, Xanlar) bax əlbəhə. – Əlvəhəl sədri çağırdı ıdarıya (Gədəbəy); – Kağızı əlvəhəl aparıf dayına verərsən (Xanlar)
(Gədəbəy) o saat, həmin saat. – Əlvəsa:t dağo:lladım qızı
(Xanlar) uca, hündür, əlçatmaz. – Evi əlviz yerdə tikməynən, onun suyun nejə gətirəjəx’səη
(Ağdam, Zəngilan) baramaqurduna əllə yığılıb verilən yarpaq. – İkinciüçüncü yuxya kimi qurda əlyarpa: verrix’, so:ra qırma yarpax (Ağdam)
(Biləsuvar) yemək şeyləri saxlanılan otaq
əlyət eləmeg: (Bakı) götür-qoy etmək, qərara gəlmək. – Əlyət eliyib mənə pul verməyəcəglər
(Zəngilan) əl iyi (sap və ya ip əyirmək üçün alət). – İpi əlyülüdə də əyrillər, cəhrədə də
(Cəlilabad, Füzuli, Salyan, Yardımlı, Göyçay) əgər. – Ə:m istəsən, mən düzəldərəm (Göyçay); – Ə:m gəlsə, götür gə (Füzuli)
(Salyan) bostan sulamaq üçün kiçik su şırımı. – Əmbərcu bossanda olar
I (Füzuli) arxalığa oxşar qolsuz, bəzəkli qadın geyimi II (Culfa) saça, hörüyə bağlanan lent. – O vaxt əmbərçə də:rdilər
I (İsmayıllı, Salyan) kiçik, dayaz arx. – Əmbərəynən su axır bossana (Salyan); – Uşağı qoyma, əmbərəyə düşər (İsmayıllı) II (İmişli, Şamaxı) dəyirmanı
(Lerik) bir yerə yığmaq