(Tovuz) kobud, qanmaz. – Nə herti adamsaη, dünən o gədiyi niyə basıf döyüfsəη?
I (Qazax) heç nə, heç şey. – Herti-pertini qanmer II (Çənbərək, Şərur) yekə, kobud <adam>
(Qazax) qayda-qanunla. – O, hesavı iş görör
(Cənubi Azərbaycan, Ordubad, Zəngilan) xış. – Heş ağacdan olur (Ordubad); – Yeri heşnən əkirdix’ (Zəngilan)
(Ordubad) boyunduruq. – Heşalat qarağajdan, ərikdən olur
(Cəbrayıl, Culfa) döymək üçün xırmana yayılmış, səpələnmiş taxıl dərzləri. – Heşanı dağıtmayın, hava dolur, yağacax ◊ Heşan eləməx’ (Goranboy) – döymə
(Ağdam, Culfa, Şərur) döymək məqsədilə dərzləri xırmana yaymaq. – Küləşi heşanna, qoy qurusun, döyəx’; – Xırmana sünbülləri töküf döyüllər, deyillər k
(Cəlilabad) hind toyuğu
(Ordubad) xış <bütün lazımı alətləri ilə birlikdə>. – Heşəmrazı aparrıx sahiyə, oni biyollim salırıx ora, sürürüx’
(Culfa) bax heşan. – Biz heşəni döyüb yığırıx, tığ eliyirix’, tığı da savırırıx, bığdası bir yana çıxır, samanı bir yana
(Sabirabad, Salyan) gəlinin başına səpilən şirniyyat. – Gəlini gətirillər, başına heşgivaş atıllar (Sabirabad)
(Ağdaş) ip eşən alət, iy
(Cəbrayıl) adət, vərdiş. – Məhlim elə heşpeşədi, dayqıya qaçırsan bıra
(Ordubad) xış. – Heşşalat qarağacdan, ərikdən olur
(Yardımlı) hayıf. – Hevig sənün səsünnən
(Gədəbəy) yel, külək. – Heydar olmasa xırmandakı taxılı təmizdə:mmə:- ji:x’ də:səη
(Mingəçevir) hərdəmxəyal
(Gədəbəy) qışqırmaq. – Nə heyire:ysiη ə, ayıf döymü camahatdan?
(Zəngilan) altıillik erkək qoyun. – Heyis kəsmişdilər, üş kilov da mən aldım
(Bərdə, Xocavənd) 1. dördyaşar erkək keçi (Bərdə) 2. keçi (Xocavənd). – Heyiz kök olur, yağlı olur (Bərdə)
I (Bərdə, Qazax, Şəmkir) camışın döşündə sarıya çalan xal. – Heykal camışın döşündo:lur (Bərdə); – Camışın döşündə hərrəmə xal olur, ona heykal de:rix
(Şərur) vaxt, vədə. – Bı heyni özün yetirdi
(Mingəçevir) kəlağayı
(Meğri) kiçik tut ağacı
(Qazax) heyvanın qabağından qalan yararsız iriçöplü ot. – Apar bu heyşanı damın bö:rünə yığ, No:ruz bayramında tonqal basarıx
(Qazax) iri, kök. – Bir heyvərə arvad yanımıza gəldi
(Çənbərək) ağrı. – Dişimin heyvətinnən gözüm dünyü:yü görmür
(Ağdam, Gədəbəy) 1. iribuynuzlu keçi (Gədəbəy) 2. beşyaşar keçi (Ağdam)
(Lənkəran, Naxçıvan) mədə pozğunluğu Heyzə eləməx’ (Meğri) – 1. varlandırmaq; 2. doydurmaq, tox etmək
(Füzuli) qanmaz. – Hezavan qammaz çobana deəllər
(Salyan) acizlik. – Tazının hezziginnən do:şan samannığda yuva elər
(Qarakilsə, Sabirabad) uşaqların oyun üçün qazdıqları kiçik çala. – Mən həbə qazdım (Sabirabad); – Oyunda həbə mərkəzdi (Qarakilsə)
(Zəngilan) mamaça
(Qarakilsə) itburnu
(Qax) heybə
(Şuşa) yabanı bitki adı, sarı rəngli, ətirli otun adı
həbirəg danişməy: (Cəlilabad) boş-boş danışmaq, yersiz danışmaq. – Həbirəg danişməyi adət eləmisən. Tay bəsdi, əl çək bizdən
(İmişli, Qax, Şəki, Salyan) bax hablə. – Həblə işlər çox olur (Şəki)
(Göyçay) ehtiyac
(Bakı) toydan bir neçə gün sonra oğlan evindən gəlin evinə göndərilən plov
(Salyan) duyuq düşmək, hiss etmək; – Həcin annıyanda it az qalır zincirin qıra
(Şəki) hünər, bacarıq. – Hindi həddin var, qavağa gə
(Tovuz) yivaçan alət
(Göyçay) 1. hazırcavab 2. kobud, cavab qaytaran. – Filankəs yaman hədrəcuabdı
(Cəlilabad, Yardımlı) bax hədrəcuab. – Adam hədrəcuğab olmaz; – Sadığ hədrəcuğab uşağdı, söz altda qal- maz (Cəlilabad); – O yaman hədərəcuğabdı (Yard
(Ağcabədi, Ağdam, Füzuli, Goranboy, Mingəçevir) 1. kiçik bir şeyi böyüdən (Ağdam, Goranboy) 2. hər şey haqqında yerli-yersiz danışan (Ağdam, Goranboy)
(Şahbuz) dolaşıq. – Kişi yazığın işi də həfçoşdu, heş baş çıxarmağ olmur
(Gədəbəy) hərdəmxəyal. – O da kın, həfdərənginin biridi, dediyinin üsdə dura:mmer
(Salyan) uzunçu, çoxdanışan
I (Çənbərək) tam çeynəmədən yemək. – Ajıdım deyn bir xamralı həfgələdim II (Şərur) ovmaq, ovuşdurmaq