I (Bakı, Dərbənd, Yardımlı, Xaçmaz, Xudat) qanqal. – Heyvannar qalağanı yi:rdilər (Bakı); – O təpədə qalağan çoxdu (Dərbənd) II (Balakən, Şəki) tənbəl
(Bərdə, Qax, Mingəçevir, Oğuz, Şəki) 1. belin ağac hissəsi (Şəki). – Belin qalağı sınıtdı 2. topqalaq oyununda top vurmaq üçün ağac (Qax, Oğuz)
(Zəngilan) qabı ağzınadək doldurmaq. – Qavlamanı bığdeynan qalaxla, götü gə, qavırqa qavırax
(İmişli) uşaq oyunu adı
(Quba, Şəki) uşaq oyunu adı (qozla oynayırlar)
(Hamamlı) sevinmək
(Qax) qoyun qığı. – Sizin sütdən qalaş çıxiy
(Salyan) bax qalakeş
(Oğuz) uşaq oyunu adı
(Tovuz) atmaq, tullamaq. – Götü qalavazda getsin o:ana
(Qazax) bax qalavazdamax
(Qax) sərnic. – Qaldala süt sağırıx
(Bərdə, Dərbənd, Göyçay, Kürdəmir, Oğuz, Şamaxı, Ucar) bax qağala. Qalğaya bəhməz yığırıx, şor yığırıx, tutma yığırıx, sarı yağ yığırıx (Ucar); – Piti
(Cəbrayıl) yiyələnmək. – Bıların hamısın qalxannamısan, bəs bizə nə qalıf?!
(Ordubad) arı səbəti. – Arı qalıbda yaxşı bəslənir
(Cəbrayıl, Qarakilsə, Naxçıvan, İrəvan, Zəngilan, Zərdab) sacda bişirilən çörək. – Nənə, çörək pişirəndə mə: qalın sal (Cəbrayıl)
(Füzuli, Tovuz) sırıqlı
(Ağcabədi) sıx kolluq, qamışlıq. – Mən o qalınnığa girəmmərəm
(Mingəçevir) yumurta ilə göyərtidən bişirilmiş yemək
(Salyan) səxavətli, əliaçıq. – Qallac adamın ruzusun Allah həmişə yetirər
(Zəngibasar) badımcan
(Şərur) hamıya lağ edən
(Yardımlı) səs-küy. – Burdə qallığ yaratmaginən ◊ Qallığa düşmək – səs-küyə düşmək. – Uşəğ qallığa düşüb, yuxusu qaçıb
(Meğri) sırtıq. – Bu Xə:l kimi qalmıx gədə heş yerdə yoxdu
(Şərur, Yardımlı) qoyun-quzunu yemləmək üçün taxtadan düzəldilmiş yer, axur
(Qax) kələf. – Bir qalt ip vər
(Qazax, Qax, Tovuz, Zaqatala) qurumuş palçıq. – Sizə:ləndə qaltan ayağımı qırdı, töx’dü (Qazax); – Habura qaltandı, bura çəltiy əkmey olmaz (Qax)
(Qazax, Ucar) bərk yer
(Basarkeçər) yabanı bitki adı. – Qalyangülünün üsdə qanqırmızı güllər olur
(Qax) 1. daxma 2. hin
(Qax) köhnəlmiş şey. – Habı qamacdarı tullasana ◊ Qamaca qalmax (Zaqatala) – sovxaya qalmax. – Sənin paltarların qamaca qalsın
(Əli Bayramlı, Yardımlı) böyük bıçaq. – Qamaltı biz di:rig böyük pıçağa (Əli Bayramlı)
I (Cəbrayıl, Şamaxı) ünsiyyət saxlamaq. – Qız adamnan qamaşmır da (Cəbrayıl); – Heç qo:umlarunnan qamaşırsa: n? (Şamaxı) II (Qarakilsə, Salyan) qorxma
(Bolnisi) buğda növü adı
(Dərbənd, Tabasaran) xamut
(Naxçıvan, Şərur) bax qamqalax II
I (Kürdəmir) məc. əhval. – Qamqalağım yaman qarışıb II (Basarkeçər, Cəbrayıl, Gədəbəy, Hamamlı, İmişli, Karvansaray, Kəlbəcər, Qarakilsə, Qazax, Ordub
(İmişli) qəlpələmək, qamqalax (b a x II) hazırlamaq. – Ağajı niyə qamqalaxlıyıf tökürsən bura?
(Xaçmaz) boş (yükləmək). – Arabıya ləmbəni (bax II) qamqaldağ yükləmişdi
(Xaçmaz) qocalmaq. – At tamam qamqamlaşıb
(Xaçmaz) sırtıq. – Qunşunun uğlu çux qampalay uşağdu
(Bakı) əyriayaq
qana tüşməx’: (Qazax) sətəlcəm olmaq. – Qoyun qana tüşüf, gərək onnan qan alasaη, o heyvan qultara
(Qax) yuxayayan. – Qa:n xamırı yayan taxdadı; – Qa:nı ver, xamır yayım
(Zaqatala) səbət. – Qanabı mənə ver, qoz yığacam
(Balakən, Cəlilabad) tərəf. – Yolin bi qanadı kollığdi (Cəlilabad)
(Salyan) dəfələrlə. – Mən bı sözü ona qanar-qanar demişəm
(Salyan) asqı; qarmaq. – Heyvanı kəsib qanaradan asanda soymağ hasand olur
(Naxçıvan) bax qaynatma. – Qanatma qara irəngində saqqızdı
qanbağır eləməx’: (Salyan) qorxutmaq. – Yolnan gələndə uşağı qanbağır eliyif