(Əli Bayramlı) yay vaxtı
(Bakı) pəncərəaltı
(Başkeçid, Borçalı) bax majgal. – Məcgəl məjdən tutana deyirix’ (Borçalı)
I (İsmayıllı) qapıdan qıfıl asmaq üçün dəmir halqa. – Mədbər laxlıyır, çəkiş ver vurub bərkizim II (İsmayıllı) dəmir halqa, heyvan boynuna salınan xüs
(Astara, Lerik, Lənkəran) meyvə şirəsi. – Anam bir bankə mədd aldı (Lerik)
(Qazax) bax meddə. – Nəsir çox məddə adamdı (Qazax) Məddə dağarcığı (Hamamlı) – acıdil. – Vəli başdanə:ğa məddə dağarcığıdı
(Bakı) kömək ◊ Mədəd verməg – kömək etmək. – İş görənə mədəd verməg yaxçı işdü
(Naxçıvan) köməkçi, köməyə gələn adam. – Adam gərək elə iş görə ki, dara düşəndə bir mədədçisi olsun
(Bolnisi, Şəki) camış balası. – Camışın balasına diyərıx mədəx’ (Şəki)
(Meğri) naxış adı. – Əyriəyri qoş buynuzu kimin olur mədəxil
(Şəki) qərzəkdən çıxarılmış (qoz). – Mə:n çoxlu mədəş qozum var
(Ağbaba, Qarakilsə) yeməli yabanı bitki adı. – Gedəyiη, mədix’ çıxardağıη yə:n (Qarakilsə)
(Qazax) məzhəkəçi
(Qax) kirşə. – Dağda məəxi qoyıp cuuv elə gediy
(Qax) kisə
(Ağdam, Qəbələ, Zərdab) bax mağal. – İsdi düşməmiş naxırçı malı məələ gətirdi (Zərdab); – Mallar məəldə otduyur (Qəbələ), – Heyvanı yığ məələ (Ağdam)
(Qax) nəğmə, bayatı ◊ Məəli çağırmax (Qax) – nəğmə, bayatı oxumaq. – Axşam bizə gəlsənə, məəli çağırasıyıx
(Qax) şirə, mət. – Murabbadan örti məət eləmişəm
(Bakı) imkan
(Cəbrayıl) kiçik camadan
I (Quba) çuğun suqabı. – Məfrağı urdan gütür üz yerinə qoy II (Bakı) bacarıqsız. – Bu şağ <uşaq> lap məfrağımış ki, mən heç bilməmişəm
(Bakı, Ordubad) bax mərfəş. – Bir məfrəc də tapılmır ki, bu yorğandöşəgi yığım içinə (Bakı)
(Cəbrayıl) mərdimazarlıq, ziyankarlıq
(Lerik) saç kəpəyi, qovuq. – Başım tey məgdi
(Dərbənd) pendir suyundan hazırlanan yemək. – Mahi məgəc eləmağ istəsög, tüküb qazana uni asta-asta qurdalarsan ular məgəc
(Balakən, Dərbənd, Qax, Quba, Qusar) 1. ağıl (heyvan saxlamaq üçün çəpərlənmiş yer). – Məgəl biz diyəruğ dörd bir tərəfi hasarranub heyvannarı saxla:n
(Meğri) bax mağal. – Şamda qoyun-zad gəlip durerdi məğələ
(Meğri) dava-dalaş, vuruş. – Bı kət mən yaşda iki dəfə məğəltiyə düşüp
(Dərbənd) pendir suyu. – Megəc məhdən çıxadi
(Cəlilabad, Cənubi Azərbaycan, Masallı) burğu. – Şalbannarı məheynən deşillər (Cənubi Azərbaycan)
(Dərbənd) cır gilas. – Məhləb ağu kimidi
(Ağdam, Basarkeçər, Xocavənd, Xocalı, Tovuz) üz dəsmalı
(Ağcabədi, Bərdə, Cəbrayıl, İsmayıllı, Qazax, Naxçıvan, Tovuz, Zəngilan) bax məhrava. – Məhrabıyı ver, əlüzümü silim (Bərdə); – Məhrəbanı gəti (Zəngil
(Sabirabad) bax məlxəs
(Qazax) boş
(Bakı, Bərdə, Göyçay, Meğri, Şamaxı, Şərur) bax məlxəs. – Məxləs, nə demək isdi:rsən? (Şamaxı); – Məxləs, çatdıx kəndə (Şərur); – Məxləs, Nəbi bu kətd
(Başkeçid, Borçalı) bax maj I. – Ə:, keç kotanın məjinnən tut (Borçalı)
(Salyan) bəzək üçün işlənən dairəvi qızıl lövhəcik. – Məjdiyə arvaddarın boynında olar; – Məjdiyənin qulpın qayıtdırdım
(Başkeçid, Borçalı) bax majgal. – Məjgəl məjdən tutmasa, kotan yaxşı çö:rməz toprağı (Başkeçid)
(Borçalı) bax majgal
I (Astara, Culfa, Qax, Qazax, Naxçıvan, Ordubad, Şərur, İrəvan, Zəngilan) qarğıdalı. – Məkədən silos basdırerıx (Zəngilan); – Məkə payızda yetişer (Şə
(Lənkəran) qarğıdalı. – Bu il həytimizdə məkəboğda əkmişiy
(Masallı) bax məkəboğda
(Ucar) ağacdan meyvə salmaq üçün ağac parçası. – Məkənəynən ağajdan heyva tökdüm
(Ağdaş, Dərbənd, İsmayıllı, Ucar) dişi çöldonuzu. – Bir məkərçin gördüm, yanında on iki balası vardı (Ağdaş); – Məkərçin qəmişdikdo:lar (Ucar)
(Zaqatala) 1. b a x maqarə 2. qutab
(Qax) kəsmik
(Ağcabədi) lovğa. – Kamran məki adamdı
(Çənbərək) təsirli. – Albava kişinin sözü yaman məkix’di, heş kim qavağınnan dinəmmir
(Ağdam, Füzuli) höcət, sözündən dönməyən