(Füzuli) sel axan dərə
selbesel qoymağ: (Bakı) səliqəyə salınmamış, yığışdırılmamış qoymaq. – Öyi-eşigi selbesel qoyub gəlmişəm, gərəg gidənnən sora yığışdırım
(Füzuli) ehtiyatsız davranan
(Şərur) çox dik dağ
(Balakən, Borçalı, Cəbrayıl, Gəncə, Hamamlı, Qafan, Qarakilsə, Qazax, Masallı, Meğri, Mingəçevir, Şəmkir, Ucar, Zəngilan, Zərdab) selin və ya suyun yı
(Basarkeçər) səliqəsiz, pinti. – Bu yaman selintir adamdı
selit gəzdirməx’: (Basarkeçər) söz gəzdirmək. – Anaxanım çox selit gəzdirən arvatdı
(Gədəbəy, Tovuz) selin açdığı dərə, yarğan. – Sellafdan uzaxda otarın bılığı (Gədəbəy)
(Zaqatala) selin əmələ gətirdiyi sucuq, bataqlıq. – Əli selliyə batmışdı
(İmişli) daşqın zamanı su basmış yer. – Selloyi bossan əkərdüg Arazboyu
(Salyan) həmişə. – Bağın gərək selni içində olasan
(Tovuz) bax selov
(Ordubad) sel suyu
(Borçalı, Çənbərək, Karvansaray, Tovuz) bax selov. – Şiddətli yağış zamanı sel sürüdən iki qoyunu sürüyüb seloya saldı (Tovuz); – Seloyda bir kərən qa
I (Ağdərə) selin əmələ gətirdiyi dərə, yarğan. – Sel gəliv ovur əmələ:lir selyan II (Qazax) xırda muncuq III (Bolnisi, Şəmkir) dərz, küləş, ot və s
(Qazax) səliqəsiz, pinti. – Selyətəli arvatdan arvad olmaz
(Qazax) sahibsiz (it)
(Balakən) sakitləşmək, yavaşımaq (yağışa aiddir)
(Tərtər) bax senmax. – Kür çayı qalxır da, senir də
(Quba) zirzəmi. – Bizim serdabədə çux udun var
(Meğri) bax serzic. – Sən elə serizə oxuyecen?
(Şəki) konusşəkilli mis qab
(Şəki) biçilib (və ya çalınıb) səliqə ilə sərilmiş ot və ya taxıl. – Çalırığ otu, sertməcə yığırığ, so:ra qotmana yığırıx
(Füzuli) pencək. – Soyuxdu, sertovunu gey!
(Qazax) bax sertov
(Cəbrayıl) daima, həmişə
(Ordubad) kiçik mişar. – Sesəynən taxdaları kəsmağ olur
(Lerik) qıyıq
(Ordubad) bax sesə. – Buşqi bir əlli olur, sesonu da bir əlli işlədillər, ama unun üssən ipi olur
I (Qarakilsə, Şərur) bax seçmə II (Qarakilsə) quru təzək parçaları
(Cəlilabad) astarsız pencək. – İstidi, setrəni gey, gə gedəy
(Cəbrayıl, Cülfa) ekzema
(Göyçay) arxası üstə uzanmaq. – Yazda adam günün altda sevərir
(Basarkeçər) kotanın qolunu boyunduruğa calayan ağac hissə
(Basarkeçər) yandırmaq (lampanı). – Ay oğul, axşam düşüf, ışığı sevindir
(Balakən) gəzəyən. – Axşama kimi seyerek kimi gəzirsən, heç bir iş görmürsən
seyxaş iləmağ: (Quba) 1. sakitləşdirmək 2. yerləşdirmək, yerbəyer etmək 3. dağılışmağa məcbur etmək
(Şəki) 1. sakitləşmək 2. seyrəlmək Seyxaş olmeg (Bakı) – sakitləşmək. – Diyan, ara seyxaş olsun, sora gedərsən ◊ Seyxaş ulmağ (Quba) – 1
(Culfa, Naxçıvan Şahbuz, Şərur) sini. – Seyində süd olar, su olar; – Seyində xorəx’ yiyillər (Culfa)
seyirmə biçmə: (Quba) taxılı yuxarıdan, sünbülün altından biçmə. – Buğdanı seyirmə biçibəni kurrama, hələnçik dərzdə diyanməyədi
(Cəlilabad) qulplu saxsı qab. – Ay qız, o seyniyə biyaz qatığ tök, bira gəti
(Salyan) bax seynə. – Seynəkdə qatığ çalıllar
(Bərdə) bax seyin. – Seyni misdən olur
(Şəmkir) 1. xəbərçi 2. araqarışdıran. – Seyrəqub adam namərd olur, xavarçılıx eliyir, ara qarışdırır
(Meğri) daima, tez-tez. – Bu yaz hova seytəl yağey, heş kəsmey
səbb eləməx’: (Qazax) şəkk eləmək. – Ona səbb eler
(Qax, Zaqatala) özündən getmək, huşunu itirmək. – Əliyə ələ vurdılar, yazıx səbərdi (Qax)
(Zəngibasar) səndirləyə-səndirləyə. – Səbərrənəsəbərrənə gəlirdi
(Zəngibasar) səndələmək. – Vuranda səbərrəndi, əmə yıxılmadı
I (Qax) çağa II (Qax) 1. yetim 2. fağır III (Oğuz) 1. ağıldankəm 2. key. – Bu uşax səbidi, partanın qırağını çeyniyib yi:r