I (Dərbənd) 1. qorxaq 2. aciz II (Dərbənd) namussuz
(Quba, Salyan, Şamaxı) bax ovşala ◊ O:şala tutmağ (Quba) – gülablı şərbət hazırlamaq. – O:şalanı çığırtmaplo:n üssünnən içməg tayca da ləzzətti olır (
(Ağdam, Ağdaş, Göyçay, Salyan, Şəki) bax ovşala ◊ O:şara qayırmax (Ağdam) – gülablı şərbət düzəltmək
(Bakı) seyrəltmək (ağacı). – Ağajdari o:şarra
(Lənkəran) bax ovşala
(Tovuz) otlaq
(Bakı) məc. ələ salmaq. – Mən aləmi otarıram, u da məni
(Gəncə, Mingəçevir) məc. aldatmaq. – O səni otarır, saηa pul-zat vermiyəjəx’ (Gəncə)
(Lənkəran) odluq (samovarda). – Samavarın otaşxanası xarab olub
(Kürdəmir, Salyan, Şamaxı) otlaq. – Naxırçı malqaranı otda:cağa apardı (Şamaxı)
(Kürdəmir) bax oddax I
(Bakı, Cəbrayıl, Zəngibasar) otlaq. – Kətdə bir otdanacax yeri qalıf kin (Zəngibasar)
(Şəki) 1. çoxbilən, bilici 2. bic. – Cəfər çox otucu adamdı
(İmişli) ot yeməyə başlamış (quzu, buzov və s.). – Beş-altı otuxma quzumuz var
(Kürdəmir, Yardımlı, Şamaxı) ot yeməyə başlamaq (quzu, buzov və s.). – Bizim quzı təzə otuxıb (Şamaxı)
(Cəbrayıl, Çənbərək, Şərur, Gədəbəy, İmişli, Karvansaray, Qarakilsə, Bakı, Qazax, Şəki, Tərtər, Tovuz, Zəngilan) bax otuxmağ
(Qax) məclis, yığıncaq. – Qadiminnan neçə-neçə otumaxlıxlar olupdu
(İmişli) ev. – Oturacarımız, sənin sağlığıηa laf yaxşıdı
(Bərdə, İmişli) stul, skamya. – Oturajağın üsdündə otur (Bərdə); – Gördü, burda üç oturajax var, otdu birində (İmişli)
(Tovuz) oturaq. – Olar hara, oturğa yaşamax hara, oların yeri bəlli olmaz
(Füzuli) ot yeməyə başlayan (quzu, buzov və s.)
(Dərbənd) kürt düşmək. – Darağanda to:ğ oturadu
(Cəbrayıl, Salyan) dəfə. – Bayram dayım bir oturuma beş-altı fətir ye:r (Salyan)
(Kürdəmir) bax oyğur. – O:uğur gəlseydün, indi belə olmazdı
(Gəncə) bax ovux. – Gəl burdan bir oux qoy; – Yerin arasına oux qoy
(Füzuli) bax ovursax
(İmişli) bax obaçılığ. – Ovaçılıx vaxdı Şuşu qalasında dədəmin iki dossu vardı
(Tabasaran) şumlamaq. – Büz yeri ovadan eləmağa bilmərdüg
(Cənubi Azərbaycan) xışın dəstəsi. – Ovcarsız heş (xış) olmaz
(Zaqatala) üzsüz süd
(Kəlbəcər) qohum. – Mirzagil bizə ovladdılar
(Beyləqan) kərə yağla təzə şorun qatışığından hazırlanan yavanlıq. – Yolda yeməgə ovma götür
(Dərbənd, Tabasaran) ayrı, başqa. – Ərüg ovrudu, mişmişi ovrudu (Dərbənd)
(Beyləqan) bax avsar. – Ovsarı dəvənin başına keçirtdim
(Quba) gülablı şərbət
(Qarakilsə) bax avşar III
(Basarkeçər, Biləsuvar) malın yelinini ovucların arasında sıxaraq sağmaq. – A bala, inə: ovşarra, sən də öyrən (Basarkeçər)
(Tovuz) əkin sahələrini birbirindən ayıran sərhəd nişanı. – Ovux düzəlt ki, yerin arasını biləx’; – Yerrərin arasına ovux qaldırıη
(Meğri) balası ölmüş, lakin sağılan heyvan. – Sədiri diyer, ovsurax geçiləri bir sürüyə yığdınan
I (İrəvan) sünbüllənmiş (buğda). – Pütün qır yer buğdaları ovutdaxdı II (Meğri) bax avırtdax. – Sayara uşax vaxda da avırtdax idi, elə indi də avırtda
(Zəngibasar) çəltiyin qabığı. – Düyünü övsüyüllər, ovuzunu çixardıllar
(Ordubad) rəndələnən taxtanın tərpənməməsi üçün dəzgaha vurulan taxta parçası
I (Göyçay) qazmaq. – Yeri oyalama, çıx get II (Şəmkir) yada salmaq. – Sən Allah, dərdimi oyalama
(Qazax) o dəfə. – Oyğur gedif yaxşı odun gətirdix’
(Çənbərək) biçmək. – Harda ot varsa, oyla, bir xotma yığ
I (Qazax) xörək adı. – Bu gün oyma pişir II (Borçalı, Şərur, Zəngibasar, Naxçıvan, Ordubad, Şərur) paltar, don
(Gədəbəy, Tovuz) bax oymaça. – Beyjə gənə oymacam qalxmışdı, beləjə ölüf ölümnən qayıtmışam (Tovuz); – Oymaca tutmuş pişix’ gəlif qarını cırıf, murdar
(Şəmkir) qəflətən tutan sancı, mədə ağrısı. – Onun oymaçası var, hərdən tutor
I (Bakı, Dərbənd) üskük. – Anam oymağnan paltar tikədü (Dərbənd) II (Göyçay, Sabirabad, Zərdab) nəsil, tayfa
I (Kürdəmir) bax oymağ I. – Oymaxsız cannığı təfçiməy olmaz II (Qazax, Mingəçevir, Oğuz, Tovuz, Şəki, Təbriz, Ucar) 1