(Gəncə) zərif (tənzif). – Üç arşın pusdumarı cuna aldım
(Tabasaran) asqırmaq. – Uşağ pusquradı
(Axalsxi) dumanlanmaq. – Yenə bahar olub puslandı dağlar
(Axalsxi) dumanlı. – Çox puslu gündə yağmur yağar
(Başkeçid, Qazax) bax posdal
(Ordubad) yetişib tağdan özü qopan yemiş. – Pustan qavın şirin olur
(Naxçıvan, Ordubad) gildən hazırlanmış çıraq. – Qabaxda pususu palçıxdan qayırardılar (Naxçıvan); – Bizzər qəbaxda pusus yandırardıx (Ordubad)
(Gədəbəy, Tovuz) təzək. – Puşun torpağa xeyri var, torpağ o sa:t canə:lir <cana gəlir> (Tovuz)
I (Gəncə) dağıtmaq. – Əkinnərin arasındakı xəndəx’ləri puşdamıyın! II (Cəbrayıl) sınıq şüşə qabları (çaynik, boşqab və s
(Qazax) dağılmaq. – Sahənin içində olan böyük qajdar traxdornan puşdammışdı
(Şəki) böyük yastıq. – Gəlin gələndə iki dənə puşdi gətirmişəm
(Şamaxı) təzək. – Puşgəni ocağda yandırallar
(Dərbənd) fınxırmaq. – At puşğuradı
I (Basarkeçər, Çənbərək, Culfa, Naxçıvan, Tovuz, Şuşa) künc. – Əvin puşqağın toz basıf (Basarkeçər); – Lapatqa damın puşqağındadı (Çənbərək); – İşi yo
(Naxçıvan, Şərur, Şuşa) mişar, bıçqı. – Balaca ağaşdar puşquynan kəsilir (Şərur); – Puşqunu gəti, odunu puşquluyax (Şuşa)
(Şuşa) mişarlamaq, bıçqılamaq. – Bu taxdanı ortadan puşqulamax lazımdı
I (Qubadlı, Tərtər) bax pıt I. – Ağacın putunda qurt var (Qubadlı) II (Balakən) künc. – Öyün yuxarı putunda oturmuşdu Put daşı (Ağcabədi, Bərdə) – yo
(Ağdam, Ağdaş) çürümək (ağaca aiddir). – Ağaja çipo:ul tüşür, ağac putduyur (Ağdam); – Bu şalman putdayıb (Ağdaş)
(Zaqatala) varlı, dövlətli
(Lənkəran) çürük (ağaca aiddir)
(Çənbərək) məc. yemək. – Alxan bir quzuyu bir dəfiyə puyxurdu
(Qarakilsə, Meğri) fikrə dalmaq. – Ə, Səməd dayı, niyə həylə püçüx’- müsən?
I (Əli Bayramlı, Salyan, Tovuz) 1. yonqar (Əli Bayramlı, Salyan). – İrəndənin ağzınnan çıxır püfə (Əli Bayramlı); – Püfə taxdadan tez yanar (Salyan);
(Cəbrayıl) tez, cəld
(Zaqatala) puç (qoza, fındığa aiddir)
(Qazax, Şəmkir, Tovuz) eşmək. – Nəziy ifləri püx’dərerik kin, sonra işdə:ndə qırılmasın (Tovuz)
(Oğuz) mamır
pükcə çiçəyi: (Qazax) yabanı bitki adı. – Pükcə çiçəyini toplamağ asandı
(Şəmkir) otluq (yer). – Burya girmə, pükürəmdi, ilan-çiyan olar
(Bakı) b ax pələmird. – Uşağ çox püləmiddi
(Gəncə) lax (yumurta)
(Şərur) qarğıdalı dənələrinin yerləşdiyi hissə
(Gədəbəy) kök (heyvan). – Bu çox pülüx’ heyvandı
(Salyan) puçal (çaya aiddir). – Zəkiyə, çaynikdən çayın pülüşün at gessin Pülüşdən çıxmax (Cəbrayıl) – yanıb qabarmaq, suluqlamaq
pülüşüx’ çıxmax: (Qarakilsə) yanıb suluqlamaq. – Dərisi pülüşüx’ çıxıp
I (Lənkəran) bax purna II (Balakən) çəltik kəpəyi
(Ağbaba) kök, yerkökü
(Salyan) nöqsan. – Nə qədər çalışsan da, işdə pürçüm olur
(Ağdam, İmişli, Qax, Mingəçevir, Zəngilan, Zaqatala) bax piran. – Beşimci yuxunu yatıf duranda başdıyıram pürənnən, şaxdan yığıf tofluyuv, onu basdırm
(Şəki) təzəcə açmış tut yarpağı
(Ordubad) bax purna. – Soyux dəyən adama pürnə çayı mənfəyətdidi
(Hamamlı) şaxta. – Bü:n yaman pürsəx’di, malı buraxma çölə
pürtim-pürtim getməx’: (Qafan) bax pırtım-pırtım olmax. – Yorğan çürüyüb pürtim-pürtim gedir
(Şəki) ağciyər. – İnex’ kesmişdıx, pürtüsüni çıxardıv atdıx, heyləcə xarav olmuşdi
(Oğuz) toz. – Kepqamın üsdündəki pürtükləri çötkə ilə təmizlə
(Şəki) bax pürix’. – Hordan pürüx’ denniyə billıxmı?
(Ordubad) torlu (çarqat). – Atam mənə püsdmahi çərqət aldı
(Balakən) zibil
(Qazax, Mingəçevir) narın yağış. – Dört gündü püsəx’ başdıyıf
püsəmərg eləməg: (Salyan) 1. hirsləndirmək 2. dilxor eləmək. – Uşağlar səs salıb mə:i püsəmərg elədi