(Bakı) parça növü adı
(Borçalı, Gədəbəy, Şəmkir, Tovuz) bacarıqsız. – Pəndəm uşax bir qarpızı ordan biryə:tirəmmədi (Şəmkir); – O, yaman pəndəm uşaxdı (Tovuz) Pəndəm olmax
(Cəbrayıl) yarma xörəyi. – Bu gün Seyidgildə pəndəmə pişmişdi
(Gədəbəy) bax pəndəm. – Qoηşumun bir pəndoy gədəsi var
pəndum olmağ: (Bakı) şişmək. – Dügüni u qədər qeynetdim ki, pəndum oldi; – Uşağı uxarta dögüblər ki, bədəni səlt pəndum olıb
(Gəncə) əyirilmiş yundan hazırlanmış ∞ şəkilli yumaq
(Gəncə) əyirilmiş yunu ∞ şəklində yumaqlamaq
(Ordubad) sarılıq xəstəliyi. – Biz sarılıx xəstəliyinə pənitdi deyirıx
(Zaqatala) iribuynuzlu heyvan aşığı. – Ahədin pənqi pisdi
(Zaqatala) bəyənmək
(Çənbərək) qorxmaq. – Əhmət bizdən pənsimmir
(Bakı, Xaçmaz) çörək (uşaq leksikonunda). – Qızım, anan sənə pəpə versinmi? (Xaçmaz)
(Ordubad) dərman bitkisi adı
(Qax, Zaqatala) qozun və ya fındığın qabığı. – Qozun pəpəli bərkdi; – Anam fındığın pəpəlin təmizdi:r (Zaqatala)
(Cəlilabad) bax pəpəl. – Uşağın ağzına pəpələ vereylər
(Bakı) xırdalamaq (çörəyi). – Ağız, çörəgi pəpələyib tökmə, qoy bıra!
(Salyan) süddən kəsilmiş körpə uşaqlar üçün bişirilən xörək adı. – Uşağa pəpələmə ver; – Pəpələmə uşağçındı
(Zaqatala) qozu, fındığı qabıqdan çıxarmaq. – Fındığı pəpələmək lazımdı
(Zaqatala) qoz, fındıq qabığının tullandığı yer. – Həsənin məhləsi tamam pəpəlliy idi
I (Quba) soğan dadı verən yabanı bitki adı. – Pərlər çux güzəl uladu; – Utlağımızın çuxi pərdi; – Həsən bu gün meşədən bir çanta pər gətirdi II (Şəki)
pərdə salmax: (Gəncə) qabığı bərkiməmiş yumurtlamaq. – Töyux pərdə salıf
(Kürdəmir) toyuğun yumurtalığı. – Çolpanın pərdənəgi ye:ilmir
(Şəki, Şərur) tavan. – Keşmiş öylərin pərdisi halçağ olardı (Şəki)
(Lənkəran) bax pər II. – Usda bizim çərx üçün pərələri qayırdı Pərə gəlməy (Cəlilabad) – kələk gəlmək
(Zaqatala) bax paraxay. – Pərəxay qoyunda da, keçidə də olur
(Ağdam, Xocavənd, Qazax, Şamaxı) qadın paltarlarına bəzək üçün tikilən qızıl və ya gümüş pul. – Sitarə pərəyini itirdi (Şamaxı)
(Ağdam, Gəncə, Xocavənd, Qubadlı, Mingəçevir, Oğuz, Şəmkir) həyətyanı əkin sahəsi. – Mənim pərəkarım yaxşıdı (Gəncə); – Bura mə:m pərəkarımdı (Şəmkir)
(Borçalı, Qazax) bax pərəkar. – Pərəkərimə soğan əx’dim (Borçalı)
(Quba, Salyan) bax pələqulax. – Əhməd çox pərəqulağdı (Salyan)
(Gəncə) qayda-qanun. – Pərəni pozmayın!
pərəndəlik salmax: (Ağdam) qarmaqarışıqlıq salmaq. – Cama:t sakit oturmuşdu, Həsən onlarıη arasına pərəndəlik saldı
(Cəbrayıl, Kəlbəcər, Şahbuz) bax pərvan I. – Pərəvan olmasa, küm tikməy olmaz (Cəbrayıl)
(Şəki) gümrah. – Pərgaldı hələ İdris dayı, işdiyə biliy
(Şəki) gümrahlaşmaq. – Hindi sağalıfdı, pərgallaşifdi, gezə biliy
(Cəlilabad) sürətini azaltmaq, yavaşıtmaq (arabaya aiddir). – Bıra bərk yenişdü, arabani pərgüllə
pərxunqay olmax: (Qax, Zaqatala) qabar olmaq. – Eli pərxunqay oldi (Qax); – Nurməhəmmədin qolu pərxunqay olub (Zaqatala)
pərqu balış: (Bakı, Şamaxı) qu tükündən hazırlanmış balış. – Mən pərqu balışda yatıram (Bakı); – Bizim öydə üç pərqu balış var (Şamaxı), PƏRİSKAR (Qub
(Ağdam, Bakı, Cəbrayıl) yabanı bitki adı. – Pərpə tum töküb (Bakı)
(Zaqatala) kökəlmək. – Biyil Hasan kişi bir az pərpələnipti
(Dərbənd) kəpənək. – Uturdi pərpənəg bir gülün üsdünə
(Ordubad, Şərur) kəpənək. – Bizim baxçada çoxlu pərpər var
(Salyan) cəhrənin bir hissəsi. – Pərpərə cəhrədə olır
(Ordubad) bax pərpər
(Bakı) yabanı bitki adı. – Pərpərəng yiməli şeydü
(Cəbrayıl, Qarakilsə, Ordubad, Şahbuz) ikinci şum. – Bı yer pərşumdi (Ordubad) ◊ Pərşum eləmək (Cəbrayıl) – ikinci dəfə şumlamaq
(Zəngilan) dombalangöz. – Mənim pərtdəgöz adamlardan açığım gəlir
(Göyçay, Salyan) sözü çəp gəlmək
pərtim-pərtim doğramax: (Qazax) iri-iri doğramaq. – Əti pərtim-pərtim doğrayıbsan
(Ucar) bax perto:. – Noruz pərto: adamdı; – Pərto: adam yaxşı iş görəmməz
(Ucar) qanmazlıq. – Həsən pərto:luğ elədi