(Kəlbəcər) ilan-əqrəb. – Söz var deillər: Səni şan-çayan vırsın
I (Şəki) papaqçıların papağın tükünü hamarlamaq üçün istifadə etdikləri alət. – Papağın tükünü şana ilə hamarra II (Çənbərək) xörək yemək üçün çəngəl
(Lerik) şanapipik
(Sabirabad) nilufər
(Bakı) arabada arabaçının oturduğu yer. – Otur şa:nəşinün üstünə, sür getsin
(Salyan) alma, heyva və s. tək-tək deyil, siyirməklə yığmaq. – A bala, almaları nöşün şanqarrıyırsan, mərifətdi yığsana
(Cəbrayıl) təmtəraq, dəbdəbə
(Xanlar, Qazax) nişanlamaq, adaxlamaq. – Qo:mnan-zaddan yığıf getdix’ qızı şannadıx
(Qazax) nişanlı, adaxlı
(Bakı, Cəlilabad, Lənkəran) ev ayaqqabısı, evdə geyilən dabanı əzik köhnə ayaqqabı. – Əğiz, u şap-şapları vər geyim, görüm bayir-bucağda nə var, nə yo
(Bakı) bax şap-şap. – Mənim şap-şuplarım hardadı?
(Çənbərək) hananın oxu altına qoyulan ağac parçası. – Oxu qaldır, şapalağı altına qoy
(Ucar) ovuclayıb yemək. – Kərim kişi aşı şapalaxladı
(İmişli) bərk döymək. – Öküzü niyə şapatdıyırsan?
(Başkeçid) sadəlövh
(Ağdam) birdən, qəflətən. – Bir dəö:ürdüm şapbadan girdi içəri ◊ Şapbadanqulu (Şəmkir) – birdən-birə, qəflətən, gözlənilmədən
I (Meğri) sahəcə böyük, iri. – Ombara motallıx bir keçi dərisi verdim, bir yunlu şapbır qoyun dərisi aldım II (Sabirabad) ev ayaqqabısı, evdə geyilən
(Dərbənd) yarasa. – Uşağı ulməyən xatunnar şa:pələngi başlərinnən kəçürədülər ki, uşağı ulsun
(Zərdab) ev ayaqqabısı, evdə geyilən dabanı əzik köhnə ayaqqabı
(Ağdam) yabanı bitki adı
(Kürdəmir) yüngül ayaqqabı, çust. – Usta Yusif yaxçı şappa tikərdi
(Bakı) uşağa ad qoyulan gün. – Bu axşam Bikənün qızınun şappaxeyridü
(Qarakilsə) səliqəsiz şəkildə yığmaq. – Əşi, kimdi yığan, bıradanoradan şapannıyıplar
(Qazax) kabab
(Kürdəmir, Zərdab) ev ayaqqabısı, evdə geyilən dabanı əzik köhnə ayaqqabı. – Ay kişi, ayaqqabını hər də:ğə geyinib soyunmağ olmur, mana bir şapşapı al
(Culfa) vaxt. – Biz Qarağan ağlında yatmışdıx, gecənin bir şarında baxdım gördüm itdər basır
(Mingəçevir) şəlalə
(Yevlax, Zaqatala) 1. alçadan hazırlanan turşu 2. narşərab. – Şaraf turş olur, kavafan yi:llər (Yevlax)
(Salyan) pambıq qəbulu məntəqəsi. – Hamı pammığı şarakətə tə:fil verərdi
(Salyan) mülayimləşmək. – Hava şarakətdənsin, so:ra gedərsuz
(Tabasaran) soxulcan. – Ğazüdüm- ğazüdüm, şaral çixmədi ki, baluğ tutmağa
(Qazax) inqilabdan əvvəl seçkidə səsvermə üsulu, qutuya müxtəlif rəngli şar salmaq yolu ilə səsvermə
(Tabasaran) evin bünövrəsi üçün qazılan xəndək. – Baba evlərün şarbadin atub qurtalutdu
(Çənbərək) döymək, vurmaq. – Şarpannadı qırdı qoruxçular çovannarı
(Tovuz) inqilabdan əvvəl səsvermə üsülü; qutuya müxtəlif rəngli şar salmaq yolu ilə səsvermə
(Bakı) xörək adı
I (Daşkəsən, Gədəbəy, Mingəçevir) bax şa:d. – Qolxozda qərar çıxdı kın, dəyirmənçiyə şa:t əvəzinə pul versinlər (Gədəbəy) II (Mingəçevir) şahid
(Lənkəran) çolaq, axsaq. – Şata Zümrüdə di, zəmbilimizi vərsün
I (Qax, Oğuz, Şəki, Zaqatala) xüsusi toxunmuş corab növü (ayaqqabı əvəzinə geyilir). – A qız, mənim şatalımı ver giyim (Şəki) II (Qax) əsgidən düzəldi
(Karvansaray) pinti, səliqəsiz. – Əpbəx’ vermiyəsəη şatanaxlı arvada
(Şərur) yabanı dərman bitkisi. – Şa:tərə arayı qaşınma üçündü
(Salyan) piyada getmək. – Qoca kişidi, hər yerə şatıyır
(Bakı, İrəvan) çörəkyapan. – Şatırı dur çağır bıra (Bakı)
(Ağsu, Cəlilabad, Kürdəmir, Lənkəran, Tərtər) aşılanmış göndən hazırlanan çarıq. – Qocalar şatırı geyməyi xoşdiyillər (Ağsu); – Şatırı çarıx möhkəm ol
(Bakı, İrəvan) çörəkyapma, çörəkbişirmə sənəti. – Onun işi burda şatırrıx olub (İrəvan)
I (Qarakilsə) dağ aşırımı. – Nəbiyi mən ancax bircə yol şavaxdan aşanda gördüm II (Qarakilsə) şüa, işıq
(Qarakilsə) hörmət ◊ Şava:tı artığ olmax – hörməti artıq olmaq. – Şava:tın artıx olsun
(Qax) avara