(Ağcabədi, Cəbrayıl, Füzuli, Qazax, Mingəçevir, Oğuz, Şərur, Şuşa) şad, sevincli, şən. – Şay adamın ürəyində paxıllığ olmaz (Şuşa) ◊ Şay bilməx’ (Ağca
(Gəncə, Xanlar) əqrəb. – Şayan uzun quyruxlu olur, köylün tüşmanıdı (Xanlar)
(Oğuz) yabanı bitki adı. – Şayonu heyvan kişmiş kimi yi:r
(Gəncə, Goranboy, Xanlar) balığudan, balıqla qidalanan quş adı. – Şayrıx yekə quşdu, qışdarı saf olur (Goranboy); – Şayrıx ən çox şoran yerrərdə, Kürü
(Telavi) şikəst
(Bakı) rişxənd, lağ ◊ Şebədiyə qoymağ – lağa qoymaq, rişxənd etmək, ələ salmaq
(Xanlar) yabanı dərman bitkisi. – Şehdərənin balaja-balaja sarı çiçəyi oley; – Şehdərənin çayın da içellər
(Tovuz) yabanı dərman bitkisi. – Ürəyi tutuluf so:x dəyənə xeyirdi şehtökən
(Dəvəçi) çox şirin qovun növü
(Dərbənd) armud növü. – Şekkidən yəxşi qax uladu
I (Cəlilabad, Əli Bayramlı, Kürdəmir, Lənkəran) 1. qol-budaq ◊ Şel atmax (Cəlilabad, Lənkəran) – qol-budaq atmaq
(Meğri) çəyirtkə növü
(Salyan) çayın gətirdiyi kolkos qırıntıları
(Zaqatala, Zəngilan) lovğalanmaq, özünü çəkmək, qürrələnmək. – Anası didikçə, oğlu da şellənirdi (Zaqatala); – Heç şellənmə, cücəni payızda sayallar (
I (İmişli) yüngülxasiyyət. – Ə:, nə şelli uşağsan, ağır otı, dur dənə II (Salyan) lovğa, özünü çəkən
(İrəvan) yağsız ət
(İrəvan) yavan, yağsız (ət)
(Gəncə, İrəvan) abad. – Çox sağ ol, evün şen olsun
(İrəvan) abad etmək, abadlaşdırmaq. – Bu şə:ri təzə-təzə şennədilər
(Ağdərə, Bolnisi, Borçalı, Böyük Qarakilsə, Gəncə, Goranboy, Hamamlı, Xanlar, Qazax, Oğuz, Tovuz, Yevlax) bax şenniy
I (İrəvan) 1. kənd, oba, yaşayış məntəqəsi. – Odu, deyəsən orda şenniy var 2. kəndin bir hissəsi, məhəllə II (İrəvan) abad
(İrəvan) abad olan. – Bura yaxçı şenniyli yerdi
(İrəvan) abad olmayan. – Orda nə var, şenniysiz yerdi
(Ordubad) cəld, tez. – Mən də şeramat gəldim ki, görəsən nə var!
(Xocavənd) dik. – Anan qomral əvrəşdi, qoyun; – Ay qarannıx gejədə çovana yoldaşdı qoyun. Ay məmələrin şeşdi, qoyun
(Dərbənd, Tabasaran) kisə. – Dügi tükədig şeşala (Tabasaran)
(Ordubad) 1. boyunduruqla xışın qolunu birləşdirən dəmir qarmaq. – Şeşalqa boyunduruxnan bazını birrəşdirir 2
(Başkeçid) xörək adı. – Ya:- sın bir qav şeşamadi yedi
(Füzuli) qablama. – Şeşana şağırdıx südü
(Oğuz) xörək adı; qızardılmış soğan və yumurtadan hazırlanan yemək adı. – Şeşdənəx’ göy soğannan olmur, baş soğannan olur
(Oğuz) qızardılmış soğan və yumurtadan hazırlanan qara növü. – Şeşdənəx’li aşı çox pişirrix bu tərəflərdə
(Bakı) arıq
(İrəvan) lüləsinin içərisində yiv olan tüfəng, yivli tüfəng. – Şeşdi tüfəylər yaxçı atıllar
I (Kürdəmir, Mingəçevir, Oğuz, Şəmkir) dik. – Şeşə buynuz cöngədən yaxşı öküz çıxajax (Şəmkir) II (Şəmkir) xüdpəsənd
(Salyan) havayı, hədər yerə. – Pulları şeşə-qoza xəjdədü qutardı
(Dərbənd) kisə. – Üç şeşəl un aldüm, gətürdüm
(Gəncə, Qazax) bax şeşələnməy
(Cəlilabad, İrəvan) 1. qürurlanmaq 2. özünü yüksək tutmaq, özünü çəkmək. – Nə belə şeşələnirsən? (İrəvan)
(Ordubad) bax şeşalqa. – Biz keçən il yer sürürdüx’, birdən xışın şeşəlqəsi qırıldı; – Şeşəlqə zəncirdə olar ki, arabıya lazımdı
I (Borçalı) lobya və soğandan hazırlanan xörək adı II (Qazax) ədalı, əda ilə. – Yaman uşaxdı, gör ağajı əlində nejə şeşəmadı tutor
(Gəncə) bax şeşəmadı I. – Bizim uşaxlar şeşəmodunu çox yi:llər
(Tovuz) dik buynuzlu, şiş buynuzlu. – Şeşən inəx’ davakar olar
(Şəmkir) dik, şiş buynuz. – Se:izin buynuzu şeşid olur
(Cəbrayıl) yaxşılaşmaq
(İrəvan) lüləsində yiv olmayan (tüfəng). – Şeşsiz tüfəngnən nişan vurmax olmaz
(Şuşa) aş qarası
(Meğri) tənək kəsmək üçün xüsusi mişar. – İndi Əldərədə şetə nə:zer
(Cəbrayıl) qəşəng, yaraşıqlı, gözəl. – Çox şetixanı uşaxdı
(Meğri) forslu, qürurlu. – Heydərqulu Ernəzər çahıllarının hamısınnan şeydalıdı
(İrəvan) qışqırıq, çığır-bağır, hay-küy ◊ Şeyhə salmax (İrəvan) – qışqırmaq, çığır-bağır salmaq. – Bir şeyhə salmışdı ki, gəl görəsən