(Şəki) torpağa toxum basdırmaq üçün ucu şiş gödək ağac. – Şişmex’nən quy eliyif lovya saçiyıx
(Göyçay) keyfiyyətsiz barama. – Keşmişdə şişməyi atırdığ
(Qax) naxış. – Axçamaydın <axşamadək> şitdəri qurtardım
I (Zərdab) tərəcə hörərkən qamışların arasına qoyulan nazik ağac. – Kamal, tərəcə üçün yüz iyirmi şitək hazırra II (Kürdəmir) tumu şirin kəlik; yetişm
(Cəlilabad) 1. sataşmaq 2. əsəbiləşdirmək. – Mən dedikcən, bı şitəndi
(Cəlilabad, Gəncə, Qarakilsə, Mingəçevir, Şəki, Şuşa) nadinc, dəcəl <uşaq>. – Əziz çox şitəngi uşaxdı (Gəncə); – Şitəngi uşaxnan heç ara
(Ağdam, Bərdə, Laçın, Mingəçevir, Şuşa) bax şitəmməy. – Ə:, ma: az şitəη, xeyir tapbazsan (Ağdam); – Az şitənsəηə, çıx get, yekə oğlansaη (Bərdə); – H
(Lənkəran) südqabı
(Zaqatala) şit, yersiz danışıb gülən, yüngülxasiyyət
(Cəbrayıl) duru xörəyə qatılan az miqdarda un ◊ Şiv çəkmə (Cəbrayıl) – duru xörəyə az miqdarda un qatma
(Başkeçid) suyun qabağına çəkilən sədd ◊ Şivə qaj (Qazax) – əkin sahəsinə çəkilən kiçik arx
(Qazax) əkin sahəsinə kiçik arx çəkmək, su üçün şırım açmaq. – Suyu sağa tərəf şivələ apar, quru qaler, qoy su bassın
I (Balakən) şaxdan və ya iri çubuqlardan hörülmüş çəpər, hasar. – Qalxozçular bağın ətrafına şivər çəkib qurtardılar II (Qəbələ) evin damında divarla
(Ağcabədi) uzunboylu arıq adam. – Şivərəy adam qojalmaz
(Tovuz) çayın, arxın qarşısına bənd çəkmək. – Hasangil çayın qavağını şivərreyiflər, su gəlmer
(Tovuz) nazik və sıx ağaclıq, pöhrəlik. – Bizim bağ yaman şivillix’di
(Karvansaray) təpəsi şiş, hündür <papaq>. – Şivli papax tikirəm mən
(Zəngilan) yabanı bitki adı. – Bağda şivran çoxdu
(Xanlar) sidiklik, sidik kisəsi
(Şahbuz, Şərur) zökəm. – Şoba başa soyux dəyir, bırnınnan su gəlir (Şərur); – Şoba xəstəliyi qışda olur (Şahbuz)
(Qazax) parça adı. – Şodanı görəcək sətini atma
(Şamaxı) gönün qırışığını açmaq üçün alət. – Şofərəni gətir, gönün qırışığını açağ
(Bakı) işıq, şəfəq. – Günün şo:ği düşüb divara
I (Gəncə, Şəmkir) fasiləsiz, arası kəsilməyən, birbaşa <yağış>. – Bir həfdədi şoğarrama yağış yağır II (Şəmkir) bütünlüklə, tamamilə, ha
(Quba) xırda turş armud. – Bu gün çoxli şoğoli yığdım
(İmişli, Kürdəmir) kələfin bir istiqamətində olan sarğısı, yumağın bir sarğısı. – Şoqqanı dolaşdırma çözdəyip
(Gəncə) 1. laxlayan 2. köhnəlib xarab olmuş, yararsız. – Bu araba şoqqax arabadı
(Kəlbəcər) arıq. – Şoqqar inəyin əti yaxşı olmaz
(Kəlbəcər) arıqlamaq. – Məmmədin inəyi illaf şoqqarrıyıf
(Şamaxı) 1. söz verib sonra sözündən qaçan 2. cığallıq edən. – Sən nə şoqqı adamsaη
(Şamaxı) 1. verdiyi sözdən qaçma, dönüklük 2. cığallıq. – Belə şoqqılığ olar, ay Əli?
(Şamaxı) 1. verdiyi sözdən qaçmaq, sözünün üstündə durmamaq 2. cığallıq etmək, oyundan qaçmaq. – Şoqqımağ pis şeydi
(Qazax) bax şaqqı ◊ Şoqqu çalmax (Qazax) – oyundan qaçan, cığallıq edən uşağı utandırmaq üçün yerə ağac çalmaq
(Bakı) bax şoqqımağ. – Gör nə şoqqudu? – Pəri lap tez şoqqudi
(Gədəbəy, Goranboy) xörək adı
(Balakən) saçı dağınıq, saçı səliqəsiz
(Lənkəran) balıq tutmaq üçün yer. – Axşam şolquya balığ tutmağa gedəcəm
(Zəngəzur) köhnə, cındır. – Bu şoltax çuxadan niyə əl çəkmirsəη ◊ Şoltağı çıxmax (Zəngəzur) – köhnəlmək, cındırı çıxmaq
(Zəngilan) boş yerə pul xərcləmək, israfçılıq etmək. – Tələfxarçın biridi, əlinə pıl düşən kimi hara gəldi şoluyur
(Bakı, Mingəçevir, Şamaxı) b ax şamba. – Mənim şombanın iyinnən xoşım gəlir (Bakı)
(Cəbrayıl) ispanaq. – Ay qız, get bir az şomın yığ gəti
(Qarakilsə) bal kəsmək üçün istifadə olunan alət
(Cəbrayıl, Şərur, Zəngilan) bax şomın. – Şomunu aş altına qoyullar, kətə salıllar (Zəngilan)
(İsmayıllı) çömbəlib oturmaq. – Qabağımda nə sonqımısan?
(Salyan) gəlincik. – Uşağa bir şonqubəbə aldım
(Qarakilsə, Oğuz, Şəki, Şəmkir, Zəngilan) bax şonqımağ. – Yenə nə şonqumusan, dur işinə get (Oğuz); – Elə bil götürüm düşüf, hara gəldi şonquyur (Zəng
(Zaqatala) lağ ◊ Şonquruğa qoymax (Zaqatala) – lağa qoymaq
(Ağdam) uşaq oyunu adı
(Dərbənd) gecəquşu, yarasa. – Kitdüm gürədəm bir ağacə yapuşub şoparəg
(Şamaxı) bax şoparəg. – Şopərəy gecə gəzər, elə bilər özi gəzər