(Şamaxı) başdansovma. – Dərzi bu çuxanı şotorquş tikib, gündə bir yeri sökülür
(Ağdam, Bərdə, Şərur, Şuşa) dırnaqda əmələ gələn xəstəlik adı. – Mənim ə:ax barmaxlarım şoturdu (Ağdam); – Baş barma:ım şotur oluf (Bərdə)
şovul-şovul baxmax: (Culfa) maddım-maddım baxmaq
(Goranboy) şiv, zoğ, pöhrə. – Şoy ağacın divinnən çıxar
(Qazax) basqın, hücum ◊ Şoyğun eləməx’ (Qazax) – basqın etmək, hücum etmək. – De:illər, canavar sürüyə şoyğun eliyir
(Gədəbəy) şorba. – Şoyroyu qış yi:əllər, soyux vaxda
(Zəngəzur) axsaq. – Şoytac adamnan yol getmək çətindi
(İmişli) 1. yorulmaq 2. həvəsdən düşmək. – Kömək eliyəni o xərtənə işdədir, axırda şoytıyır
(Salyan) axsayaaxsaya. – Ayağım ağrıyır, şoytıya-şoytıya bir tə:r gəzirəm
(Bakı) uzun, dik. – Ged gör o əmüngilə gələn şöddə papağ kimdü?
(Oğuz) cəftə
(Ağcabədi, Bərdə, Göyçay, Kürdəmir, Sabirabad, Şuşa, Tərtər) 1. kölgə. – Əvin şö:gəsində gördüm ki, bir adam duruf, tanıyammədim (Ağcabədi) 2
I (Çənbərək) kəsmək, qırmaq. – Taladan bir afdoy odun şöx’lədim gətdim II (Ağdam, Şuşa) şəstlə vermək, təqdim etmək
(Çənbərək) süzülmək. – Oynaqanıη suyu söjələnirdi, yağış əfritmişdi deyin
(İmişli) axşam qaranlığı. – Şöknük düşəndə obıya yaxınnaşdığ
(İmişli) qaranlıqlaşmaq, axşam qaranlığı düşmək
(Kürdəmir) pinti, səliqəsiz
(Qax) pərt olmaq
(Qax) avara
(Naxçıvan) vermək
(Cəbrayıl) bax şöx’ləməx’ II
(Cəbrayıl) yavanlıq etmədən yemək. – Sən qatığı şögüllüyüb qutardın ki
(Gədəbəy, Gəncə, Tovuz) maili, əyri. – Laydıra çaldığım mıx şöt getdi (Gəncə)
(Meğri) hər hansı bir işi başdansovdu görmək. – Mx: bir ərzə yaz, ama şötdəmə, dərin yaz
I (Cəbrayıl) dəvəni cahazlamaq üçün istifadə olunan örkən, enli ip. – Şötüyü dəvənin belinə çək II (Basarkeçər, Xanlar) göz dəyməmək üçün uşağın çiyin
(Tovuz) çəpinə, əyri, maili. – Şötünə bir ağac atdım, dəyseydi, onnan fayda yoxuydu
I (Şəki) lobyanın sarmaşması üçün onun dibinə basdırılan çubuq. – Bir arava şöv olsa, lovyəmizə yetər II (Şəki) lobya bitkisinin çubuğa və s
I (Çənbərək, Daşkəsən, Gədəbəy, Qazax) ağacın dibindən çıxan cavan pöhrə, zoğ. – Şöy ağacın divinnən çıxer (Qazax); – Ağacın divinən çıxan şöylərə dəy
(Qax) görkəm, görünüş
(Qax) şair
(Quba) çarıqbağı. – Çarığlara şubənd keçir
(Quba) taxtabiti ◊ Şud eləməy (İrəvan) – ağ etmək, həddini aşmaq. – Bu günnər oğrular lap şud eliyif
(Şamaxı) toxuculuq dəzgahının bir hissəsi. – Şudəftini bərk vur, az qumaş olsun
(Qarakilsə) ensiz, uzun torpaq sahəsi
(Bərdə, Gəncə, Tərtər) xəbərçi, araqarışdıran. – Şuğul adam ara qarışdırar, ara vurar (Bərdə)
(Qazax) xəbərçilik etmək, şeytanlamaq. – Məhəmməd İsmeyili şuğullamax xıyalına düşdü, əmbə soηradan fikrinnən əl çəx’di
(Qazax) xəbərçilik. – Yalannan şuğullux pis adamın işidi
(Zaqatala) öküz və s. sürmək üçün nazik çubuq
(Salyan) niyyət. – Nazilənin şuxumu çox ağırdı
I (Şəki) görkəm, görünüş. – U:n şuqumu mə:m xoşuma gəlmədi II (Qax) eybəcər, çirkin
(Balakən, Zaqatala) şaxdan hörülmüş çəpər. – Şaban bağa şulahın çəkdi (Zaqatala)
(Zaqatala) şaxdan çəpər çəkmək. – Bağı şulahınnamax lazımdı
(Kürdəmir) pinti, səliqəsiz. – Uşağı şulayın saxlasən canı saf olmaz
(Şamaxı) yaltaq. – Mustafa yaman şuldi adamdı
I (Ordubad) fərasətsiz, fərsiz II (Ordubad) 1. səliqəsiz 2. pinti III (Salyan) yüngülxasiyyət. – Şuldum adam hər şeyə burnun soxur
(Ordubad) dəri qaşımaq üçün alət. – Şulfəni axtar tap
(Quba) uzunçuluq ◊ Şulğutduğ eləməg (Quba) – uzunçuluq etmək. – Bəsdür, məylisdə şulğutduğ eləmə
(Şamaxı) nadinc, başqalarını narahat edən. – Heydər çox şulquduz uşaxdu
(Şamaxı) nadinclik. – Şulquduzlığ yaxşı iş deyil
(Cəbrayıl) yağı azca əritmək