(Naxçıvan) gödərək
(Meğri) sıx, bir-birinə yaxın. – Quzay arxaşdarda sürü tıxnaş yatır
(Kürdəmir) ağzına kimi, tamamilə. – Töylə tıqqıc doludi malqareynan
(Lənkəran) yabanı bitki adı. – Evin dalınnan bikgə tılakeşniş dər, həyət süpürgəsi düzəldəğ
(Naxçıvan, Ordubad) bax tilif. – Çayın tılıfın töküllər lumunun dibinə (Naxçıvan); – Çayın tılıfın boşaldarıx eşiyə (Ordubad)
(Yardımlı) itələmək. – Nə tımbaleysən məni?
(Lənkəran) dopdolu, lap dolu
(Naxçıvan) qısaboylu
(Başkeçid, Borçalı) vasvası. – Tımır adam hər şeyə diqqət elər (Başkeçid)
tımxırığını sallamax: (Tovuz) qaşqabağını tökmək, küsmək. – Ə:, tımxırığıηı niyə sallamısaη, qorxma, əmin burda döymü, işdəriηi düzəldəjəm
(Borçalı) vasvasılıq ◊ Tımxırlığ eləməx’ – vasvasılıq etmək. – Nə tımxırlığ eliyirsəη?
(Şamaxı) tın-tın, burnunda danışan. – Sə:r-sə:r tımığ Həsən bizə gəlmişdi
(Ucar) qısaboylu
(Zəngibasar) kin. – Hər dınqılı işdən ötrüm adam qardaşıynan tın saxlamaz
(Zəngibasar) tənə, qınaq. – Elləmə, a:z, elin tınazınnan qorx. – Elin tınazınnan ayb eli:rəm, onᵔö:rə də dillənmirəm
(Yardımlı) doldurmaq. – Bu bərdon pinnən tınc olub
I (Ağbaba, Ağcabədi, Xaçmaz, Qax, Oğuz, Zəngilan) ürəyi darıxmaq, hava çatmamaq, təngnəfəs olmaq, boğulmaq
(Əli Bayramlı, Kürdəmir, Salyan) bax tımığ. – Tınığ Raufun qardaşı Hidayəti bərk döydi (Əli Bayramlı); – Əlyusif tınığ olmasa, nıtqı pis olmaz (Kürdəm
(Ağdərə, Culfa, Gədəbəy) bax tımığ. – Tınıx adam burunda danışey (Gədəbəy); – Elə burnunda danışırdı deyə, tınıx Nuru de:ərdix’ (Ağdərə)
(Şəmkir) burunda danışmaq. – A bala, nə tınıllırsaη?
tınqılığı durmax: (Hamamlı) kefi durmaq. – Az:, tınqılığın durmuyuf ha, bir yerdə otursaηa
(Yardımlı) darıxmaq. – Çoxdandı görmey, tınsıxıb
(Oğuz) yabanı bitki adı
(Şərur) dodağının altında deyinmək. – Tır töxməyinə baxma, gəti mə:
(Cəbrayıl, Gədəbəy, Qax, Tovuz) bol, çox. – Yağ tırçılıydı bazarda (Gədəbəy); – Bağda alça tırçıldı (Tovuz); – Ojax tırçıl közdü (Cəbrayıl)
(Çənbərək) doymaq. – Quzu qoyunu oğarda əmdi, tırçıdı, bə:ndə durdu
(Gədəbəy) içərisində maye olan qabın ağzını tıxacla bağlamaq. – Sənəyin ağzını tırxaşda, al çiyniηə
(Naxçıvan) zəif, bədəncə sağlam olmayan, yaxşı inkişaf etməyən uşaq. – Tırxəş qoca kişidən olar
(Qax) adaş
(Tovuz) qapını arxadan bağlamaq üçün istifadə olunan ağac. – O tırxını da qapının dalına qoy, gejə mal çıxıf gedər
(Salyan) sığal. – Gəlin özünə tırım verir
(Zaqatala) arıq, arıqlayıb əldən düşmüş
(Ağdam, Şuşa) diringi, oyun havası. – Bir tırınqı çal, qoy uşaxlar oynasın (Ağdam) ◊ Tırınqı tutmax (Şuşa) – oyun havası çalmaq
(Oğuz, Xaçmaz) natəmiz, pinti. – Bizim tırış Əziz də ağronomluğ oxuyur
(Salyan) pis, xoşagəlməz. – Hava çox tırış-fırışdı
(Füzuli) lovğalanmaq. – Ə:, nə tırışdanırsaη, qayıt bəri
(Qarakilsə) şələni iplə, kəndirlə bağlamaq. – Şələni tırmaşdıyırıx kin, uşmasın <dağılmasın>
(Qarakilsə) şələni bağlamaq üçün ip, kəndir
(Bərdə, Kəlbəcər) ləçək, qadın baş örtüyü. – Tırnanı qojalar başına salardı (Bərdə)
(Qazax) köçhaköç. – Dağda ırahatca oturmuşdux, qar yağanda tırnoy başdadı
(Zəngibasar) talamaq, qarət eləmək
(Qazax) taxıl təmizləyən maşın
I (Ordubad) tənbəl II (Zəngibasar) kin. – Ə:, qo:muyun tısını saxlıyırsan mənnən, deyəsən
(Kürdəmir, Şuşa) küsəyən, tez-tez küsən. – Bizim bu İbiş kişi yaman tısağandı (Şuşa)
(Çənbərək) kök. – Pəri tısdıxma Söyünnən də bərk kökəlif
(Karvansaray) qarın. – Tısğaηı a:na tut
(Qarakilsə) küsü ◊ Tısı bağlamax (Şuşa) – küsmək. – Biznən tısı bağlıyıf dədəη, görəndə üzün oyana tutur
I (Zəngilan) kök, yekəqarın. – Kazım yaman tısıx kişidi II (Tovuz) qısaboy, gödək
(Gədəbəy) gödək, qısaboy. – Bizdə o cür adama tısqa adam deyrix’
(Zəngibasar) qorxaq. – Nə tısqax gədə:mişsən sən?