(Çənbərək, Gədəbəy, Xanlar, Zəngilan) bax varangələn I. – Vərəngalan hani, küjülüyrəm xanıyı (Çənbərək); – Vərəngalan yer hanasında işdənir, göy hanas
(Xocavənd) bax varangələn I
(Qarakilsə) bax varavurtdamax. – Ha vərəvırtdıyıram, bir şey çıxmır
(Cəbrayıl, Kürdəmir, Tərtər, Şəki) bax varavurd ◊ Vərəvurd eləməx’ (Tərtər, Şəki) – b a x varavurd eləməx’
(Quba) yalançı. – Vərəzada adamın süzünə inanmağ ulmiyədi
vərəzaldan çıxmax: (Mingəçevir) həddini aşmaq
vərəzalla oxumax: (Tovuz) boş-boşuna danışmaq, boşboğazlıq etmək. – Sözünün dalısın de, mana vərəzalla oxuma
vərəzan günə çıxmax: (Quba, Mingəçevir) yaxşı günə çıxmaq, xoşbəxt olmaq. – Hindi hami vərəzan günə çıxadu (Quba)
(Culfa, Ordubad, Şərur) bax verazan. – Mevin sərildiyi yerə vərəzən deyirıx (Ordubad) Vərəzən günə çıxmax (Bakı, Cəbrayıl) – b a x vərəzan günə çıxmax
(Füzuli) bax vəryan. – Su çıxmıyan yerrərə vərgən çəkilir
(Oğuz) çinara bənzər ağac adı. – Vərxi dama-daşa qoyullar, çalğı da qayrıllar putaxlarınnan
vərkand ulmax: (Meğri) əldən düşmək, yorulmaq. – Bu yaylağa gedip- galmaxdan vərkand ulmişıx
(Qazax) həmişə, daima, aramsız. – Su elə vərqərəl axer
(Bakı) səs-səsə vermək. – Nöş hamuvuz vərneşib ağlıyırsuz?
(Qəbələ) qaynaşmaq. – Qarışqa kimi vərnəşir
(Basarkeçər, Füzuli) 1. toxunma pərdə (Basarkeçər) 2. naxışlı kilim (Füzuli). – O vərnini yükün üsdə çəx’; – Gülö:şə yaxşı vərni toxuyur
(Zəngilan) biçiləcək müəyyən bir sahəni əvvəlcədən nişanlamaq. – Mən də çə:n vərrəmişəm, gedif biçəjəm
(Kəlbəcər) bax vərbəvər. – Naxoşdux vərvəvər qayıdır
(Culfa, Meğri, Ordubad, Zəngilan) ana arxdan ayrılan kiçik arx, qol. – Bi balaca vəryannan nə su gələcək (Zəngilan); – Təzə bağ salanda əvəl unun vəry
(Meğri) bax vəryan. – Səlman, vəryanpəncələrin qeyirilməsinə diqqətdi oldunan
(Çənbərək) rahatlanmaq. – Ot çalannar öylərdə vəsilləşdi
(Kürdəmir) kotanla boyunduruğu birləşdirən ağac. – Vəsko köhnəlip, qorxuram qırıla
(Bakı) boşboş. – Vəssəlayi-vəssəlayi gəzədü
(Gədəbəy, Qazax, Tərtər, Tovuz, Şəmkir) bax vağya
(Ordubad) bax veyran
(Qazax) birsayaq, birtəhər. – Qavax hərə bir vəznən başını dolandırerdı
(Çənbərək) əzişdirmək, yumşaltmaq. – Mumu əlimdə vəzlədim, yumşaldı
(Kürdəmir) yeyilən yabanı bitki adı. – Vəzərəkdən doğa bişirsən yaxşudu
(Ordubad) gavalı
(Şəki) dan yeri ağaran vaxt. – Sə:rin işıxlanmasına diyərux vəzirtulux
(Füzuli, Şahbuz) nəbz. – Doxdur gəldi, vəzmin yoxladı onun, dedi bir elə xəsdəliyi yoxdu (Füzuli)
(Əli Bayramlı) bax vəzm
(Bakı) oğlan evindən qız evinə göndərilən bayramlıq. – Qudamgildən bizə vəzo:urd getiriblər
(Salyan) kündələmək. – Xəmiri gərək yaxşı-yaxşı vəzziyəsən
vıcır-vıcır eləmeg: (Bakı) qaynaşmaq. – Bırda tarakannar vıcır- vıcır eliyir
(Meğri) hərəkət etmək, səyrimək. – Gözüm vıcırrandı, dedim iş düzələr
(Kəlbəcər) qanqal toxumu, çətənə. – Vıja qo:urğa qateylar, sora yi:llər
(Ağbaba) əzişdirmək, əzmək. – Uşaxlar almanı vırçılıxladılar
vırdıgiriş eləməg: (Salyan) fikirləşmək, götür-qoy etmək. – Biyağdan vırdıgiriş eli:rəm ki, uşağa nə alım
(Basarkeçər) dəlisov, yüngülxasiyyət. – Mənim dayıma vırdıx de:irdilər; – Vırdıx yüngülxasiyyət adamdı, yar-yaşax bilən döyül
(Meğri, Ordubad) səliqəsiz geyinən. – Yaman vırdıvışıl uşaxdı; – Ə:, vırdıvışıl, özi: niya bu kökə salmısan? (Meğri); – Səkinəni diyirsən, yaman vırdı
(Qarakilsə) qarışıqlıq ◊ Vırdıvızan salmax (Qarakilsə) – qarışıqlıq salmaq. – Gedip gəzip gəlir əvlərinə, hər gün bir vırdıvızan salır
(Cəlilabad) üst-üstə. – Çağırdilər bı kəndin adamlərini, tü:əgi vırdış tökdilər bıralara
(Cəbrayıl, Qarakilsə) qoçaq
(Qarakilsə) qoçaqlıq. – Məhəmmədin vıriyitdiyin bı kətdə hamı bilir
(Qarakilsə) qəfildən tutan ürəkkeçmə. – Səni görüm vırqın vırsın!
(Salyan) gözdəymə, nəzərəgəlmə. – Uşağ vırmaçalma olanda baxıcıya aparıllar
(Meğri) səliqəsiz. – Yaman vışıl adamsan ha! – Vışıl yük mənzilə çatınca adamı can-buğaz eley
(Oğuz) quş adı
(Ağdaş) torağay. – Qar yağanda vıyıtdar kəndə doluşullar