(Quba) özbaşına, başlı-başına
(Dərbənd) qurdlama nəticəsində içəridən çürümək (ağaca aiddir). – Mənim teregimin biri kallanıtdı
(Tovuz) çarığın bir növü. – Bildir lələm maηa bir çütməçülüx’ kalman çarıx tihdirmişdi kin, gəl görəsən
(Çənbərək, Qazax) bax kalman. – Kalmanıyı mal gönünnən tikellər (Qazax); – Kalmanı çarıxdan adamın əyğinə torpax dolmaz kotan əkəndə (Çənbərək)
(Qax) tamam yetişməmiş, dəyməmiş (meyvə)
(Ordubad) şadara. – Biz buğdanı həməşə kamaxnan təmizdi:rıx
(Culfa, Ordubad, Şərur) tənbəki növü. – Kamaşı qəzetnən çəkirix’ (Culfa)
(Cəlilabad) keçi qılından toxunmuş ip, bağ. – Kambağıni biz əldə toxruğ, ipdi, at belinə, öküz belinə bağloruğ
(Ağbaba) xaraba. – Bu kambaxdan nə vaxt qutaracı:x
(Dərbənd) duza qoyulmuş kəvər. – Kambari qatuğnan da yiyəllər, eyrannan da
I (Cəlilabad, Yardımlı) tülkü yuvası II (Zaqatala) üstündə xəmir yoğurulan xüsusi taxta. – Xəmiri kanın üstündə yoğur III (Oğuz) 1
(Ağdam) baramaqurdu üçün yarpaq doğramaq
kanatına çatmağ: (Bakı) bir işi və ya sözü axıra kimi öyrənmək. – Mən bu sözün kanatına çatacam, görüm kim deyib; – Gereg hər şeyin kanatına çatasan,
(Xaçmaz) alçaq, hündür olmayan ◊ Kancal qalmağ – boy atmamaq, inkişaf etməmək. – Nədənsə ağac kancal qalıb
(Meğri) qaba yem. – Bir qucax kangəlişnən bu danadan u daneya yimey ulı?
(Qax, Zaqatala) peysər
(Xaçmaz) küt bıçaq
(Xaçmaz) kərtənkələ
(Dərbənd) pilləkən. – Mahmud əmə qart olançin kanzılardan qeyin <çətin> çixədi
(Quba) qarğıdalının dənəsiz qıçası; alma, armud və başqa meyvələrin yeyiləndən sonra qalan (atılan) hissəsi
(Göyçay, Salyan, Mingəçevir, Ucar, Zərdab) dəstə. – Küçə:n başına bir kapal adam toplanıb (Göyçay)
I (Cəbrayıl, Xocavənd) yəhərin altından qoyulan tərlik II (Kürdəmir) bax kalan II
(Qax) kiçik çubuq
I (Qax) bazu sümüyü. – Bir tarafı yaslam olan sumuqdu kar II (Quba) yoğun oxlov. – A qiz, u kari urdan kütür, gürmisən düşüb yərə
kara atmağ: (Dərbənd) kiflənmək. – Çüreg çux qalsa kara atar
(Çənbərək) kiçik oturacağı və ağzıgen qab. – Karağannan bir pendir ma:ladı Hürü
(Balakən) yöndəmsiz, yaraşıqsız, kobud. – Nəmat, nə karahat əlınğ varmış?!
I (Quba) peç borusu II (Ağcabədi) münasib olmayan yerdə ucadan danışan və ya oxuyan adam
(Salyan) məc. eyib açmaq, nöqsanları demək
(Bakı) var-dövlət. – Qızına oğarta karata qoşub ki…
(Qax) qoz çırpmaq üçün uzun ağac
(Cəbrayıl) arpa ilə buğdanın qarışığı. – Dəyirmançı bir put kardığar üyütdü
(Culfa) torpaq yığan alət. – Kardıvar bel kimi bir dənə dəmirdi, onun qabaxda kəndiri olur, ağacı saplayıllar dəmirə, iki adam onu çəkir
(Ağcabədi, Cəbrayıl) üstünə tut çırpmaq üçün böyük parça (palaz və s.). – Uxaşlar karxananı yaxşı tutmadılar, tut yerə töküldü (Cəbrayıl); – Tutu çırp
(Salyan) qulaq. – Uşağın karışı ağrıyır
(Qax) dəyirmanın çaxçaxı
(Qax) 1. kar 2. key
karkas olmax: (Zaqatala) dəng olmaq, zinhara gəlmək. – Çox danişip beynimi tökdün, lap karkas oldum
(Salyan) key, maymaq. – Elşən hər sözi başa düşən dögür, karnaxdı
(Cəbrayıl, Göyçay, Mingəçevir, Şəki) çoxlu, bol. – Bildir karrı meyvəmiz varıdı (Cəbrayıl); – Lap karrı əhmişdik (Göyçay)
(Çənbərək) lovğa. – Fərzalı yaman karroydı
(Basarkeçər, Laçın) gic, səfeh. – Ay karsala, hara gedirsən (Basarkeçər)
(Qax) kiçik ağac təknə
(Naxçıvan) üstüörtülü bazar. – Naxçıvanda da karsı var
(Qax) qoyunun qarnının altındakı yun
I (Ordubad) soyuq (külək). – Gənzə çayı tərəfdən yaman karvanqıran küləy əsir II (Füzuli, Qarakilsə, Qazax, Tovuz) Zöhrə ulduzu
(Xaçmaz, Qazax, Quba) kəhkəşan
(Salyan) çoxbilmiş. – Gülbikə karzatdı, bilmədigi şey yoxdu
(Balakən) qarağat