(Şəki) 1. sakitləşmək 2. seyrəlmək Seyxaş olmeg (Bakı) – sakitləşmək. – Diyan, ara seyxaş olsun, sora gedərsən ◊ Seyxaş ulmağ (Quba) – 1
(Culfa, Naxçıvan Şahbuz, Şərur) sini. – Seyində süd olar, su olar; – Seyində xorəx’ yiyillər (Culfa)
seyirmə biçmə: (Quba) taxılı yuxarıdan, sünbülün altından biçmə. – Buğdanı seyirmə biçibəni kurrama, hələnçik dərzdə diyanməyədi
(Cəlilabad) qulplu saxsı qab. – Ay qız, o seyniyə biyaz qatığ tök, bira gəti
(Salyan) bax seynə. – Seynəkdə qatığ çalıllar
(Bərdə) bax seyin. – Seyni misdən olur
(Şəmkir) 1. xəbərçi 2. araqarışdıran. – Seyrəqub adam namərd olur, xavarçılıx eliyir, ara qarışdırır
(Meğri) daima, tez-tez. – Bu yaz hova seytəl yağey, heş kəsmey
səbb eləməx’: (Qazax) şəkk eləmək. – Ona səbb eler
(Qax, Zaqatala) özündən getmək, huşunu itirmək. – Əliyə ələ vurdılar, yazıx səbərdi (Qax)
(Zəngibasar) səndirləyə-səndirləyə. – Səbərrənəsəbərrənə gəlirdi
(Zəngibasar) səndələmək. – Vuranda səbərrəndi, əmə yıxılmadı
I (Qax) çağa II (Qax) 1. yetim 2. fağır III (Oğuz) 1. ağıldankəm 2. key. – Bu uşax səbidi, partanın qırağını çeyniyib yi:r
(Dərbənd) 1. həyasız 2. b a x saçıpuçux. – Neynəysən, u səbilnən danışeysən ◊ Səbil olmax (Meğri) – doymaq
(Lənkəran) tamam, xalis. – Ət səbir yağdu
(Qax) öymək. – Honı biləsincə səblip yola saldı
(Lənkəran) ev quşu adı, toyuğun bir növü. – Səbzibarinin yumurtası bərk olur
(İrəvan) göyərti əkilən yer, sahə. – Səbzikardan pencər qutulub
(Lənkəran) döyülmüş ət, göyərti və yumurtadan hazırlanan xörək. – Anam yaxşı səbziküki bişirdi
(Lənkəran) bax səbzibari. – Səbzivarinin başın kəsdilər
(Ordubad) cavan yaşlarında ölmüş adamın qəbri üzərinə sancılan söyud budağı. – Həsənin səcələsini yel yıxub
(Yardımlı) topa, qalaq. – Yaydə beş səcən odın yığey
(Cəlilabad) sənəd, vəsiqə. – Oxıyarduğ səcərə alarduğ
(Cəbrayıl, Qax) doğranıb səliqə ilə yığılan odun qalağı, topası
(Ordubad) quru təzək parçaları. – Təndirə səçmə tök
sədbarı yumurta: (Şərur) xırda yumurta. – Sədbarı yumurta xırda olur
sədə çüşməx’: (Qazax) işıqlaşmaq. – Dan yerində sədə çüşəndə yola çüşdüx’
I (Borçalı, Meğri, Naxçıvan) 1. dırnaq (Borçalı, Meğri) 2. dırnağın dibi (Naxçıvan). – Sədəf sohra dırnağ olur (Naxçıvan)
I (Cəbrayıl) xörək adı. – Fatma, sədəmə bişir! II (Qax, Meğri, Naxçıvan) bax sadama ◊ Sədəmə vurmax (Naxçıvan) – ziyan, zərər vurmaq
sədəs olmağ: (Şamaxı) əsməcəyə tutulmaq. – Qarabaş it sədəs olıb
(Oğuz) boş-bikar, avara. – Səfəllayı adamdı
(Qax) sakitləşdirmək
(Füzuli) yersiz, mənasız danışmaq. – De:r qoja adam səfsələx’liyir
(Ağdaş) axmaq, ağılsız, düşüncəsiz
(Qazax) gic, gicbəsər. – Sən nə səfsərək adamsan?
(Qazax) sahəni səpindən sonra suvarma. – Toxumu səpənnən so:ra üsdünnən sulo:rux, ona da de:rix’ səfsuar
(Meğri) bax sağabilə. – Avlar səğəbilələrdən su içillər serizə
(Gədəbəy) axmaq, gic. – Səğvət adamdı molla: qulağ asan mə:m vadımo: rə <fikrimə görə>
(Dərbənd, Tabasaran) ağacdan hazırlanmış ölçü qabı (təxminən 2,5 kq. buğda tutur). – Əmim üç səh buğda vərdi mənə (Dərbənd); – Səh buğdadan arpa az tu
(Bakı, Şamaxı) az istifadə olunan və ya istifadəsiz qalan şeylərin evin müəyyən hissəsində yığıldığı yer
(Göyçay) arxayınçılıq
I (İsmayıllı) bax səkləm. – Bir səhləm şeydi, onnan ötrü araba qoşmağa dəyməz II (Culfa, Quba) yabanı bitki adı (bundan zökəm xəstəliyini müalicə etmə
(Lənkəran) arası kəsilmək, dayanmaq
(Qazax) qamışlı, bataqlıq yer. – Səhöydə zəli var
(Kürdəmir) 1. zəhlətökən 2. mənasız. – Adamın səhtisinnən səhti də söz çıxır
(Göyçay) əliaçıq
(Salyan) qatıq çalmaq üçün gil qazan. – Sə:kdən qatığı nehriyə tök, gəlirəm
(Sabirabad) bax səkçə
(Salyan) bardaq. – Səkçə:n sui sərin olır
(Cəbrayıl) qəribə, qeyri-adi (adam)