sif. 1. Həcmcə, ölçücə, cüssəcə böyük, yekə; cüssəli, həcmli. İri qazan. İri bədən. İri əl. İri uşaq
sif. Hər cür, hər boyda, hər ölçüdə, hər həcmdə. Ağacda iri-xırda nə meyvə vardısa, töküldü
sif. Başı iri olan. İribaşlı adam. İribaş soğan (turp)
is. Başı iri adamın, ya heyvanın halı
sif. Bədəni iri olan, bədəncə yekə. İribədənli adam
sif. Burnu iri olan
sif. Buynuzları iri olan. İribuynuzlu camış
sif. Çox iri, yaxud nisbətən iri. İricə ağac. İricə daş
sif. Çiçəkləri iri olan. İriçiçək üskükotu
sif. Danələri iri olan. İridanəli mirvari. – Qətibə … iridanəli inci çıxarıb, Səba xanımın boynuna salaraq: – Bunu Bağdadda sənin adına almışam, – ded
sif. Dənləri iri olan. İridənli darı. İridənli buğda
sif. Dırnaqları iri olan
sif. Dişləri iri olan. İridişli çarx. İridiş daraq
is. zool. Xanıbalığıkimilər dəstəsindən əlvan rəngli dəniz balıqları fəsiləsi
sif. Gövdəsi iri olan. İrigövdəli ağac. – Meşənin ətəyindən, təkəmseyrək kolların arasından qara paltarlı, irigövdəli bir arvad çıxdı
sif. Gözləri iri olan. İrigöz qız. İrigöz oğlan. – Bunların [əcnəbilərin] arasında ucaboylu, irigözlü, buğdayısifət bir gənc vardı
is. İrigözlü adamın halı
sif. xüs. Kalibri adi kalibrdən böyük olan; çapı, ölçüsü böyük olan. İrikalibrli pulemyot
sif. Kökü iri olan. İrikök çuğundur
“İriləmək”dən f.is
f. Həcmcə, ölçücə böyütmək, iri eləmək. Kündələri iriləmək
“İrilənmək”dən f.is
f. 1. Həcmcə, ölçücə, cüssəcə böyümək, yekələşmək. Meyvələr irilənib. Ağaclar irilənib. 2. Böyümək, boya-başa çatmaq
“İriləşdirilmək”dən f.is
məch. İri hala salınmaq, həcmcə, ölçücə böyükləşdirilmək
“İriləşdirmək”dən f.is
f. Həcmcə, ölçücə iri hala salmaq, irilətmək, böyütmək
“İriləşmək”dən f.is
f. Daha iri olmaq; həcmcə, ölçücə, cüssəcə daha da böyümək; yekələnmək, irilənmək. Meyvələr gündən-günə yetişib iriləşir
“İrilətmək”dən f.is
bax iriləşdirmək
sif. 1. Böyüklü-kiçikli, hər yaşda, böyük və kiçik. Körpünün üstü cırcındıra bürünmüş irili-xırdalı uşaqlarla dolu idi
is. İri şeyin hal və keyfiyyəti; böyüklük, yekəlik. Dənin iriliyi. Başın iriliyi. Bu irilikdə qoz görməmişəm
is. [ər.] tib. Bədənin hər hansı bir yerində toxumaların iltihabı nəticəsində əmələ gələn yaşıl və sarıya çalan pis qoxulu qəliz maddə; yara çirki
sif. İrin əmələ gəlməsinə səbəb olan, irin törədici. İrinlədici maddə. İrinlədici bakteriya
“İrinləmək”dən f.is
f. İrin əmələ gəlmək. Yara irinləyib
“İrinlətmək”dən f.is
f. İrinləməsinə səbəb olmaq, irin törətmək
sif. İrini olan, irin yığılmış, irin axan. İrinli yara. İrinli çiban
is. İrinli yaranın halı
sif. İrinli. İrinverən yara
[yun.] Şokolad rəngli kubiklər şəklində konfet növü
sif. Sifəti, üzü iri olan. İrisifət oğlan