is. dan. 1. Kəlləçarxda işləyən fəhlə. 2. Çox yüksəklərdə işləməyi bacaran fəhlə, usta
sif. 1. Nağıllarda: gözü kəlləsində olan (canlı); təpəgöz. Qəhrəman altıayaq, kəlləgöz atını sürüb, İbrahimi də aldı tərkinə
is. dan. Tez hirslənən, tez qızışan adamın xasiyyəti; hirslilik
“Kəllələmək”dən f.is
f. 1. Kəllə ilə döyüşmək, kəllə ilə vurmaq. Qoçlar bir-birini kəllələdilər. 2. məc. Qəsdən incitmək
“Kəllələşmək”dən f.is
1. qarş. Kəllə ilə vuruşmaq, kəllə ilə döyüşmək. Qoçlar kəllələşdi. 2. Bax kəllələmək 2-ci mənada
sif. dan. zar. Başlı, ağıllı
is. 1. Çərçivənin üst uclarını birləşdirən gödək ağac. Kəlləlik kəsmək. Kəlləlik düzəltmək. 2. Bir şeyin kəllə (üst) tərəfini təşkil edən hissəsi
zərf 1. Başı aşağı, ayaqları yuxarı halda. Kəlləmayallaq yıxıldım. Kəlləmayallaq olmaq. – Ola bilər ki, … kəlləmayallaq divarın üstündən yıxılıb düşə
is. [fars.] 1. Kəsilmiş qoyun və ya keçinin başı və ayaqları. Kəlləpaça bişirmək. Kəlləpaça almaq. – Qazı durdu ayağa, ocağı yandırdı, kəlləpaçanı sal
is. [fars.] köhn. 1. Kəlləpaça bişirib satan adam. Səfər günü Xəlil əmisi kəlləpəz İmanı gətirib, evlərinə hayan qoyub, anası və bacısı ilə ağlaya-ağl
is. köhn. Kəlləpaça bişirmə sənəti
is. [ər.] 1. Söz. Qurban mollanın ağzından çıxan kəlmələri yeyəcəkmiş kimi … onu dinləyirdi. A.Şaiq. [Səfərəli:] Bizim İstanbulda böylə kəlmələr işlən
zərf Ayrı-ayrı sözlərlə, hər sözü ayrıca. Kəlmə-kəlmə tərcümə etmək. Kəlmə-kəlmə diktə etmək. – Əzizim, kəlməkəlmə; Sözü de kəlmə-kəlmə; Oturaq xəlvət
zərf Hər sözün başında; tez-tez. Dırnaqları manikürlü, dodaqları qırmızı; Kəlməbaşı deyir ki: “Mən el qızıyam, el qızı”
zərf Bir-bir, kəlmələrlə, sözbəsöz. Kəlməbəkəlmə oxumaq. Kəlməbəkəlmə yazmaq
“Kəlmə”dən kiç
sif. Saylarla işlənib sözün miqdarını bildirir. Səməd səbr edə bilməyib bir neçə kəlməlik məktub yazdı
is. məh. İri kəsək. Dişli malalar iri kəltənləri əzib xırdalayır. – Əkbər kəltəni… Məşədi Hüseynin kəlləsinə çırpmaq istəyəndə Müslüm qoymadı
sif. məh. Kəltəni olan; kəsəkli. Kəltənli yer. Kəltənli tarla
is. Yüyənin atın ağzına keçirilən dəmir hissəsi; cövzə. Atın kəmini tutmayan yolda piyada qalar. (Ata
[ fars.[. Mürəkkəb sözlərin azlıq mənasında olan birinci tərkib hissəsi; məs.: kəmsavad, kəmetina, kəmağıl və s
sif. və zərf [fars.] 1. Az. Yağış yağdı, nəm qaldı; Qəlyan keçdi, dəm qaldı; Bağçada bar bol idi; Dolu vurdu, kəm qaldı
top. [fars.] dan. 1. Bir sənətdə, peşədə, işdə lazım olan alətlər. Dülgər kəm-karastısı. – [Veys:] Bütün kəmkarastılarını alıb verək yoxsul şərbaflar
zərf [fars.] Az-az, yavaşyavaş, asta-asta. Lakin saqın, ölüm günü kəm-kəm yaxınlaşır. Ə.Nəzmi
is. [fars. kəm və ər. kəsr] Çatışmayan cəhət, nöqsan, qüsur, çatışmazlıq. [Tükəzban:] Heç bir zaddan kəm-kəsir yoxdur
sif. Kəm-kəsiri olan; nöqsanlı, qüsurlu
sif. [fars. kəm və ər. əql] Ağlı az, ağıldan zəif. Kəmağıl adam
is. Ağıl azlığı, ağlı çatışmazlıq; giclik. Kəmağıllıq etmək
bax kamal. Yəni ki, gətir kəmalə zövqüm; Gündən-günə qıl ziyadə şövqüm. Füzuli. Hər aşiqin ki, sən kimi bir məhcəmalı yox; Nöqsanı var ki, eşqinə əsla
bax kamalınca
bax kaman. Kəmanə dönübdü qaməti-mövzun; Əhvalını fələk edib digərgun. Q.Zakir. Ey alnın ay, üzün günəş, ey qaşların kəman; Ceyran gözün, qarışqa xəti
bax kamandar. Nə kəmandarsan, ey məh ki, atıb qəmzə oxun; Yıxdığın seyddə nə zəxm, nə peykan görünür
sif. [fars.] köhn. Ucuz, qiymətsiz, dəyəri az. Kəmbaha paltar
sif. [fars.] Bəxtsiz, talesiz
is. Bəxtsizlik, talesizlik
sif. [fars. kəm və ər. cürət] Az cürətli (cəsarətli), cürətsiz, cəsarətsiz, qorxaq. – Gözəlin bəzisi bədniyyət olur; Qədrbilməz olur, bihürmət olur; O
is. Cürət, cəsarət azlığı; cürətsizlik, cəsarətsizlik, qorxaqlıq. Burada kəmcürətliliyimiz aşkara çıxır
is. [fars.] bax malakeş 2-ci mənada
sif. məh. Alt çənəsi gödək. Kəmçənə quzu
1. is. Çatışmayan hissə, parça, şey. 2. sif. Tam olmayan, yarımçıq. Kəmçik ay. Kəmçik parça (ağız-ağıza qatladıqda kənarları bir-birinə düz gəlməyən p
sif. [fars. kəm və ər. etibar] Etibarsız, etibarı az olan, etibarı olmayan, etibar edilə bilməyən. Kəmetibar adam
sif. [fars. kəm və ər. etiqad] klas. Etiqadı olmayan, etiqadı az olan; etiqadsız
is. Etiqadı az olma; etiqadsızlıq
sif. [fars. kəm və ər. etina] Etinasız, diqqətsiz. Həmişə kəmetina Zeynal bu gecə hər şeyə diqqət ilə baxıb, hər bir hənirtiyə məna verməyə başladı
is. Etinasızlıq, diqqətsizlik. Zeynəb də Nadirin kəmetinalığını gördükdə sakit oturub, gözlərini qırpmayaraq otağın bucağında asılmış tüfəngin çaxmağı
sif. [fars. kəm və ər. ədəb] köhn. Ədəbsiz, biədəb. Kəmədəb uşaq
is. Ədəbsizlik, tərbiyəsizlik, biədəblik
is. 1. Qədim müharibələrdə düşməni tutmaq üçün uzaqdan atılan ucuilməkli uzun ip. [Dəmirçioğlu] axırda belindən kəməndini açıb, qayaya atdı