1. təql. dan. Usandırıcı uşaq ağlaması səsi. □ Zır-zır eləmək – bax zır-zır zırıldamaq. Zır-zır zırıldamaq – zırıltı ilə ağlamaq; daim ağlamaq
is. Oyunda axırıncı; uduzmuş partnyor
sif. və is. vulq. 1. Çox yekə və yöndəmsiz, yekəpər. 2. Qanmaz, anlamaz, qaba, kobud adam
“Zırıldamaq”dan f.is
f. dan. Zır-zır etmək, usandırıcı bir səslə ağlamaq. [Səməd bacısına:] Ay arvad, bu xalqı nə zinhara gətirdin? Sənə demədimmi çox zarıldayıb zırıldama
“Zırıldatmaq”dan f.is
icb. dan. Zırıldamağa məcbur etmək, zırıldamasına (ağlamasına) səbəb olmaq; ağlatmaq
is. dan. 1. Zırıldama, zır-zır ağlama. Zırıltı səsi. 2. Səs-küy, mərəkə, həngamə, dava-qalmaqal, dava-dalaş, araqarışma
təql. Zəngin çıxardığı səs
zərf Zınqıldaya-zınqıldaya, zəng kimi zınqıldayaraq, səs sala-sala. …Fayton … zırınqazırınqla hərəkət edirdi
is. məh. Zır-zır ağlama, zırıldama. …Cəfərə baxıb Yusif də onun kimi başladı zırınpanı. C.Məmmədquluzadə
is. [ər. zirniq] Bədəndə olan artıq tükləri aparmaq üçün işlədilən maddə (arsenlə kükürd xəlitəsi)
sif. və is. vulq. 1. Çox yekə, çox böyük, yekəpər, yöndəmsizcəsinə iri. Şah Dəşküvar baxırdı, gördü ki, bu pəlvan elə zırpı pəlvandı ki, qabağında dağ
“Zırpılaşmaq”dan f.is
f. vulq. Çox yekələşmək, çox qabalaşmaq, yöndəmsizcəsinə iriləşmək
is. vulq. Yöndəmsizcə yekəlik, irilik, böyüklük, yekəpərlik. Zırpılığına baxma, gücü yoxdur
bax zıppıltı
is. və sif. Gic, sarsaq, ağıldan kəm; sözünü, hərəkətini bilməyən, zırı. Axırından şey çıxmadı, zırramanın biri idi
is. Komi xalqının köhnə adı
is. məh. Qolsuz isti qadın tənliyi (candonusu). Qumrunun anasından bir yadigar var idi: məxmər zıvınca
sif. [fars.] klas. 1. Bəzəkli, zinətli, yaraşıqlı, qəşəng. Ziba nimtənəli, tikmə köynəkli; Gözləri qəmzəli, qallı sənəm, gəl! Xəstə Qasım
f. Gözəlləşmək, qəşəngləşmək, daha da gözəl və qəşəng olmaq. Ala gözlər nərgisi-məstanə tək şəhlalənir; Elə ki süzgünləşir, yüz mərtəbə zibalənir
is. Gözəllik, yaraşıqlılıq, qəşənglik. Səni bu zibalıqda; Görməyən göz gözdümü? Sarı Aşıq. Mələkdə belə hüsn olmaz, pəridə belə zibalıq; Nə gülşəndə g
zərf [fars.] klas. (bəzən “ki” bağlayıcısı ilə). Kifayət qədər, qədərincə. Zibəs ki müntəzirəm ayaq sədasından; Təsəvvür eyləyirəm, bəlkə nazlı yar gə
is. 1. Evlərdə, küçələrdə və s.-də yığılaraq onları zibilləndirən tör-töküntü, tullantı. Evin zibilini süpürüb atmaq
is. xüs. Yığılmış zibili kənar etmək üçün qurğu, mexanizm və s.; zibildaşıyan
is. Həyətlərin, küçələrin zibilini maşın və ya araba ilə daşıyıb aparan işçi
is. Zibilçinin işi, peşəsi
sif. Həyətlərdə, küçələrdə yığılmış zibili daşıyıb aparan. Zibildaşıyan maşın
bax zibillik
“Zibilləmək”dən f.is
f. 1. Zibil etmək, zibil tökmək, zibilləndirmək. Xalçanın üstünü zibilləmək. Döşəməni zibilləmək. – Ədə, Həsənəli, naxır gəlir, qaç töylənin qapısını
“Zibilləndirilmək”dən f.is
“Zibilləmək”dən məch
“Zibilləndirmək”dən f.is
bax zibilləmək
“Zibillənmək”dən f.is
f. 1. Zibilli olmaq, zibilə batmaq, bir şeyin içində çoxlu zibil yığılmaq. Həyət lap zibillənibdir. Hovuz yaman zibillənib
“Zibilləşdirmək”dən f.is
f. 1. Zibil tökmək, zibilli etmək. 2. məc. Korlamaq, xarab etmək, pozmaq
“Zibilləşmək”dən f.is
f. 1. Zibilli olmaq, zibilə dönmək. 2. məc. Xarab olmaq, korlanmaq
“Zibillətmək”dən f.is
bax zibilləmək 1-ci mənada
sif. 1. Zibil olan, süpürülməmiş, zibildən təmizlənməmiş. Zibilli otaq. Zibilli küçə. 2. İçərisində yararsız, zərərli kənar şey olan
is. Zibil tökülən yer; zibilxana. Zibili zibilliyə tökmək. – Vəziri qarğa olanın ağzı zibillikdə gərək
is. Zibilli yerin halı
sif. Zibilli olmayan, zibildən təmizlənmiş; arıdılmış, təmiz. Zibilsiz dən