BOĞUCU

sif.
1. Tənəffüsü çətinləşdirən, boğan. Boğucu tüstü. Boğucu hava.
– Kərimbəy qapını açanda, ağır və boğucu isti hava onu vurdu. Mir Cəlal.

2. Nəfəs yollarını zəhərləyən. Boğucu qaz.

Antonimlər (əks mənalı sözlər)

  • BOĞUCU BOĞUCU – TƏMİZ Göytəpənin üstünə boğucu, ağır qaranlıq çökmüşdü (İ.Şıxlı); Gecə yağış yağdığına görə səhərin havası çox saf və təmiz idi (S
BOĞMALIQ
BOĞUCULUQ

Digər lüğətlərdə

гага́рий народопра́вческий раску́пориваться руба́ть сило́н теле́ц цементнобето́нный затира́нье зая́вочный ка́лька отма́зать перека́тывание повзросле́ть упиха́ть assify augmentor close-fitting electoral roll ethnogenesis glazer multivalvular затерять прибавляться разлеплять шиферный