1. is. Həddi-büluğa çatmış gənc, cavan oğlan.
…Səfərin Sibirdən qaçıb, başına özü kimi dəliqanlıları cəm edərək quldurluq etməyi hər yerə yayılmışdır.
Bu adamın hərəkətindən və simasından gəncliyində çox igid və kefcil bir dəliqanlı olduğu anlaşılırdı.
Gəlinlər, qızlar, kəndin dəliqanlıları əl-ələ tutuşub yallı getdilər…
2. sif. İgid, cəsur, qoçaq.
İrəliyə doğru şığıyan dəliqanlı Girdman hökmdarı Varazın oğlu Cavanşir idi.
// Coşqun, tezqızışan, qızğın, qudurğan, dəlibaş.
Ruqiyyədən çəkinməsə idilər, dəliqanlı oğlanlar məni tikə-tikə edərdilər.
