Ərəbcə eyb və farsca cu (axtarmaq, istəmək mənasını verən costən məsdəri ilə bağlıdır) sözlərinin birləşməsindən əmələ gəlib. Hərfi mənası “eyb axtaran” deməkdir, indi “gözəl olmayan” anlamında işlədilir. Eybcu kəlməsi sudəcər, lərdəcər sözlərinin təsiri ilə təhrif olunub və eybəcər şəklinə düşüb. (Bəşir Əhmədov. Etimologiya lüğəti)