is. [ ər. ] Cəbr etmə, məcbur etmə; öz razılığı, arzusu olmadan bir işə sövq etmə.
□ İcbar etmək – məcbur etmək.
[ər.] сущ. ижбар, жебир авун, мажбур авун; // icbar etmək ижбар авун, мажбур авун.
Полностью »Ərəb mənşəlidir, cəbr, məcbur kimi sözlərlə qohumdur. (Bəşir Əhmədov. Etimologiya lüğəti)
Полностью »ə. 1) bir işi zorla gördürmə, arzusunun ziddinə olaraq bir işə məcbur etmə; 2) qrammatikada: felin növlərindən biri
Полностью »I. i. compulsion, constraint II. s. dilç. causative; felin ~ növü causative (mood of the verb)
Полностью »I сущ. принуждение II прил. лингв. понудительный. Felin icbar növü понудительный залог глагола; icbar etmək устар
Полностью »