is. [
ər. ]
1. Dil ilə söyləmə, ifadə etmə, dili ilə təsdiq etmə, etiraf.
// Öz sözündə, əhdində möhkəmlik, dayanıq, səbat, sədaqət, vəfa.
Əhdi dürüst ola, iqrarı möhkəm; Fikri-zikri sənin sarı gərəkdir. Q.Zakir.
Aşinələr ixtilatında sədaqət görmədim; Beyəti-iqrari-imani-dəyanət görmədim? M.P.Vaqif.
□ İqrar vermək – söz vermək, əhd etmək.
Əvvəl mənə iqrar verib duran yar; Yandırdın dünyada atəşə məni. Aşıq Əmir.
İqrarından dönmək – sözündən dönmək, əhdindən qaçmaq, əhdinə vəfa etməmək.
Gətirmədi əhdü iqrarı yerinə; Dilbər iqrarından döndü, neyləyim. Aşıq Kərim.
2. Təsdiq, etiraf, qəbul.
Bilmirəm siz məndən nə kimi xəyanətlərimin iqrarını tələb edirsiniz. M.S.Ordubadi.
□ İqrar etmək – boynuna götürmək, qəbul etmək, etiraf etmək, öz dili ilə təsdiq etmək.
[Molla İbrahimxəlil:] Camaat, bilin və agah olun ki, Mirzə Fətəli öz kafirliyini iqrar etdi. Ə.Haqverdiyev.
Mən … iqrar eləyirəm ki, doğrudan da, müsəlmanlar silahlanırlar… C.Məmmədquluzadə.
Özünün iqrar etdiyinə görə tay-tuşları gecə kurslarında da olsa, oxuyub savadsızlıqlarını ləğv etdilər. Ə.Vəliyev.
3. Qərar, qənaət, hökm.
Hükəmanın da iqrarı bunadır ki, başın çanağı nazikləşib kiçildikcə, beyin də zəifləşməyə və kiçilməyə başlayır. C.Məmmədquluzadə.