1. Heç bir var-dövləti olmayan, ehtiyac içində yaşayan adam, yoxsul (varlı, dövlətli əksi). Kasıb adam.
– Kasıbdı, bayquşdu, yoxdu bir zadı; Heyif zəhmətinə, haqqı-sayına.
Müsəlmanlar kasıbdırlar, qeyri millətlərdən çox kasıbdırlar və bunun da səbəbi odur ki, müsəlmanların xərci çoxdur.
Bilirəm kasıb oğlanlarsınız, mənim əlimdəki qızlara evlənib onların nazını çəkə bilməzsiniz.
// İs. mənasında.
Kasıbı dəvə üstündə böv vurar. ().
Varlı, kasıb bu dünyadan köçərlər; Yaxşını, yamanı görüb seçərlər.“Koroğlu” □ Kasıb düşmək – yoxsullaşmaq, kasıblaşmaq.
[Məşədi Səttar] axır kasıb düşüb evini satdı.
[Dilara Bəhruza:] İndi birdən-birə kasıb düşmüş Dilaraya əfsanələr dünyası vəd edirsən!
2. Yoxsul, kasıbyana, kasıbvari; yoxsulvari.
Bir azdan sonra kasıb bir süfrə açıldı.
[Vidadi:] Kasıb komacığım özümə yetər; Burda yazılmışdır yüzlərlə əsər.
3. məc. Zəif, naqis, qüsurlu. Ağıldan kasıb. Bilikdən bir az kasıbdır.
– Bəlkə bu dil çox kasıbdır; Qucağına sığışmayır; Əsrin böyük fikirləri?…
1. bax kasıbvari, kasıbyana.
[Alı kişinin] kasıbca süfrəsi həmişə dostların qabağında açıq olardı. “”.
2. sif. məc. Kiçik, balaca, az.
Canı var süddən bayaz; Kasıbca boydan bir az.
