TAB1 f. 1) güc, qüvvət, taqət; 2) zəhmət, əziyyət; 3) dözmə, dözüm. Tabi-imtəhan yoxlamağa dözmə. TAB2 f
f. parlayan, parlaq; işıq saçan; işıqlı
f. tab gətirən, gücü çatan; davamlı
f. işıqlandıran, işıq saçan; rövnəq verən; rövnəqləndirən
TABDAR1 f. bax tabnak. TABDAR2 f. qıvrım, buruq, buruq-buruq
TABE’1 ə. 1) itaət edən, tabe olan; 2) aid olan; 3) birinin arxasınca gedən. TABE’2 ə. mətbəədə çap edən, nəşr edən; çapçı
ə. «tabe’» c. 1) tabe olanlar; 2) Məhəmməd peyğəmbəri görməmiş, onun vəfatından sonra əshabələri ilə ünsiyyət saxlamış adam(lar)
ə. tabe olma, tabelik
f. nə vaxta qədər; haçanacan
f. parlayan, işıq saçan, işıq verən
f. və ə. və f. səhərə qədər, dan yeri sökülənə kimi
f. axşama qədər, şama kimi
f. gecəyə qədər
ə. xörək bişirən, aşpaz
f. yay (fəsil)
f. parlama, parıltı
f. işıq düşən yer, günəş və ya ay işığının düşdüyü yer
f. parlaq, işıqlı, ziyalı
f. ölünün qoyulduğu qutu
f. taqət, qüvvət, güc
f. hökmdarın başına qoyduğu hakimiyyət rəmzi sayılan bəzəkli və qiymətli örtük. Taci-sər «baş tacı» m
f. taclı, tacı olan, taca malik olan; hökmdar // padşah, hakim
f. padşaha layiq; şahanə
f. 1) hökmdara məxsus, hakimə aid olan; 2) hökmdarlıq
ə. ticarətlə məşğul olan adam
ə. tacirlik
f. nə vaxta kimi, nə vaxta qədər; haçanacan
ə. 1) bir işi öz arzusu ilə görən; könüllü; 2) itaət edən
f. və ə. həmişəlik, sonsuz olaraq
ə. 1) Allahın əmr və göstərişlərini yerinə yetirmə; 2) itaət; 3) ibadət
ə. və f. 1) itaət edilən yer; 2) ibadətgah
f. bax taftə (2-ci mənada)
f. 1) eşilmiş, əyirilmiş ip, sap və s.; 2) parıldayan ipək parça
ə. 1) həddini, vəzifəsini aşan; azğın; 2) üsyançı, asi
ə. 1) büt, sənəm; 2) kahin; 3) şeytan, yoldan çıxaran; azdırıcı
ə. bax Tavü Ha
TAHİR(Ə) ə. təmiz, pak
TAHUN(Ə) ə. su dəyirmanı; dəyirman
ə. dönən, dolanan, dövrə vuran
ə. bax tayfa
ə. tənə vuran, başa qaxan
ə. bax tayir. Tairi-qüdsi «müqəddəs quş» mələk, məlaikə; tairi-nəfəs nəfəs quşu; tənəffüs; tairi-ruh ruh quşu; həyat
f. tənək, meynə
ə. əsli f. 1) yarımdairə şəklində qapı, pəncərə və s. üstü; tağ; 2) qübbə, günbəz; 3) əzilmiş, bükülmüş
TAQATÖ’ ə. bir-biri ilə kəsişmə
f. otağın divarında qab-qacaq və s. qoymaq üçün kiçik hücrə; tağça // taxça
ə. güc, qüvvət
ə. və f. bax taqətsuz