1. Yad yerdə olan, qürbətdə olan adamın halı.
// Qürbət. Qəriblikdə yaşamaq. Qəriblikdə ölmək.
– Qəriblik ixtiyar etməz, kimin kim, yarı yar olsa.
Qəriblikdə yada düşər, yanaram; Aşna, yoldaş, yar, müsahib, ellər, hey.
Durnalar ötüb gedir; Qəriblikdən qürbətə; İkisi bir, üçü bir.
2. Yazıqlıq, zavallılıq, adamsızlıq, kimsəsizlik, təklik.
// Hüzn, ələm, kədər, qəmginlik.
Onun çıraq kimi yanan gözlərində bir qüssə, bir qəriblik vardı.
Çoxdandır tökülmüş sarı yarpaqlar; Günəşdə bu axşam bir qəriblik var.
◊ Qəribliyə düşmək – qulaqardına vurulmaq, sayılmamaq, əhəmiyyət verilməmək.
Sözlərinin bu cür qəribliyə düşdüyünü görüb pərt olan Güləlioğlu … katiblə vidalaşmadan haraya isə getdi.
Qəribliyə salmaq – əhəmiyyət verməmək, qulaq asmamaq, etina etməmək, saymamaq.
Qəzetimizdə “Ordan-burdan” yazan “Filankəs” in zarafatyana yazdığı sözləri hər halda qəribliyə salmaq olmaz.
Bəşir müəllimin sözünü qəribliyə salmağa haqqımız yoxdur.
