I (Zəngəzur) həlim. – Luğab çox yeməlidi II (Salyan) helik. – Kamal tay qocalıb, danışanda ağzının luğabı axır
(Dərbənd) bax lokut. – Yığıban dırnovucnan luqut düzəldeydig
(Kürdəmir) avara. – Lulan kimi nə gəzirsən?
(Kürdəmir) udmaq. – Əlinə düşəni lumbulladır
(Gədəbəy, Tovuz, Şərur) bax lumbullatmağ. – Nə tez lumbutduη, hələ mən də sənnən yi:jeydim, oğul (Tovuz)
(Bakı) limon rəngli. – Beş ərşin lumeyi parça aldım; – İki cüt lumeyi corab göndərmişəm
(Bakı) naümid. – Sənunçün bu heç lumud eləməz
(Zərdab) birdən, qəflətən
(Quba) böcək adı. – Camışi lurslər bürümüşdü
(Quba) bax loru. – Atam atımız üçün bir təzə luru tikdi
(Borçalı) kimsəsiz, yetim. – İdris lübünün biridi, yazığ uşaxdı
(Ağsu) hin. – To:x lücidə yumurtdıyır
(Xanlar, Kəlbəcər) bax löələx’ləməx’. – Ərişdeyi pişirəndə xamırı oxlovnan lüələx’li:llər (Xanlar)
I (Qazax) fəsil. – Hər lüən üç aydi II (Yevlax) bax löən. – Darıxma, lüənin vaxdına az qalıfdı
(Qazax) fəsil-fəsil
(Xanlar) dincə qoyulmuş yer
(Dərbənd) xəndək. – Bu gün un-un beş lügəndə atdum
(Ordubad) koramal. – Lük adama dəyməz, vıran ilandı
(Quba) bax lokut. – Sabah lükürdləri daşımağ lazımdı
(Xanlar, Quba) bax lokut. – Bu gün un lüküt ot çalmışam (Quba)
(Quba) kiçik ot tayalarını böyük tayaya yığmaq. – Lükütdəri sabbah lükütdamağ lazımdı
I (Bakı, Gəncə, Quba, Salyan, Şərur) bax lil. – Alı o qədər içif ki, lül kefli oluf (Gəncə); – Pilo lül yağdı (Salyan) II (Bakı, Salyan) dar
(Culfa, İsmayıllı) aftafa
(Şəki) boru. – Beş dənə arşınnıx lülə aldım; – Dağdan suyu lüləynən gətirdilər
(Bakı) bax liləmaya
I (Kəlbəcər) bax lilipar II (Cəlilabad, Yardımlı, Lənkəran) kəpənək. – Lüləpər yerə qondi (Lənkəran)
(Cəlilabad, Lənkəran) bax lüləpər. – Kolun üstündə bir dəstə lüləpərə uçur (Cəlilabad)
(Meğri) dar və uzun. – İndiki cahıllar lülüfə dizdix’ geyillə
(Saatlı) sərxoş. – Ağagül lümdü ◊ Lüm olmağ – sərxoş olmaq
I (Kürdəmir) bax lümbüz II (Kürdəmir) 1. tamamilə. – Sinavar yıxılıp uşağı lümbürt yandırıp 2. lüt, çılpaq
(Ucar) bax lümbürt (2-ci məna)
(Lənkəran) tükü tökülmüş, tüksüz. – Qırmızı xoruz lümbüzdü
(Bakı) qısaquyruqlu (quş, it)
I (Ağsu, Bakı, Gəncə, Naxçıvan, Salyan, İrəvan) qısaquyruqlu (quş, it). – Lümə to:uğ bizzərdə çox olar (Ağsu); – Bizim to:ğların hamsı lümədi (Bakı);
(Şamaxı) gödək-gödək. – Hindiki qızzar lümə-lümə geyillər, baldırrari qalır bayırda
(Bakı, Şamaxı) bax lümeg. – Pəri, lüməg toyuğu tut (Şamaxı)
(Bakı, Şamaxı) toyuq və ya xoruzun quyruğunu yolmaq. – Bu toyuğu tanımağ üçün lüməkləməg lazımdır (Şamaxı)
(Bakı, Şamaxı) bax lüməkləməg. – Toyuğları bu gün lümələdim (Bakı)
(Ağcabədi) çəltiyi ikinci dəfə döymək. – Büyün bir çuval çəltiyi lümələmişəm
(Kürdəmir) bax lümeg. – Bi lümik itim var, adama hürmür də
(Ordubad) uşaq oyunu adı. – Uşaxlar lümqaç oynuyur
(Göyçay) tüksüz, tükü tökülmüş
I (Salyan) su basmış əkin yeri. – Vaxdilə əkərah yer olıb, so:radan bı əkərah yer gölləşir, bı yerə lümürdan di:lir II (Salyan) tamamilə, büsbütün
(Tovuz) südlə undan hazırlanan xörək adı. – Bir çovan lümürtü ola, elə ötürrəm ki, bəridən aηarı
(Masallı) qısa
(Cəlilabad) 1. kasıb, yoxsul 2. çılpaq. – Bi dənə adamı qoymerdılar, soyındırırdılar, elerdilər lüpbiz
(Tovuz, Zərdab) bax lümbürt II. – Getdim gördüm uşağlar lüpbürt soyuflar; – O dələduz gədə ağacı lüpbürt soyuf (Zərdab)
(Tovuz, Zərdab) bax lümbürt II. – Bu ət lüpürt yağdı. – Bir toğlu kəsdix’ lüpürt yağ çıxdı (Tovuz)
(Lənkəran) çölpişiyi
(Yevlax) boğazı tüksüz (toyuq, xoruz)