(Cəlilabad, Füzuli, Salyan, Yardımlı, Göyçay) əgər. – Ə:m istəsən, mən düzəldərəm (Göyçay); – Ə:m gəlsə, götür gə (Füzuli)
(Salyan) bostan sulamaq üçün kiçik su şırımı. – Əmbərcu bossanda olar
I (Füzuli) arxalığa oxşar qolsuz, bəzəkli qadın geyimi II (Culfa) saça, hörüyə bağlanan lent. – O vaxt əmbərçə də:rdilər
I (İsmayıllı, Salyan) kiçik, dayaz arx. – Əmbərəynən su axır bossana (Salyan); – Uşağı qoyma, əmbərəyə düşər (İsmayıllı) II (İmişli, Şamaxı) dəyirmanı
(Lerik) bir yerə yığmaq
(Cəlilabad, İsmayıllı, Kürdəmir, Salyan, Yardımlı, Qazax, Qusar, Mingəçevir, Şuşa) taxıl topası. – Bu gecə kimsə əmbizdən oğurlayıb (Kürdəmir); – Atda
(Borçalı, Gədəbəy, Xanlar, Qazax, Tovuz) 1. topa-topa (Tovuz) 2. salxım-salxım (Borçalı, Gədəbəy, Xanlar, Qazax) – Damnan buz əmbiz-əmbiz sallanıf (Bo
(Qazax) topa şəklində yığılmış. – Qalxozun əmbizdi tayaları var
(Culfa, Şərur, Naxçıvan, Ordubad) bax əmicanı. – Əminin arvadı əmcanı olur (Naxçıvan); – Mənim əmcanımın adı Səkinədi (Culfa)
(Füzuli, Qarakilsə, Laçın, Zəngilan) tökmək, aşırıb tökmək. – Südü sağıb verdim ki, aparsın əvə, diricə əmdərdi yerə (Zəngilan); – Suyu yerə əmdərdi (
(Mingəçevir, Salyan) əmiarvadı
I (Qax, Oğuz, Şəki, Zaqatala) bibi. – Mən əməmgilə gedirəm (Qax); – Əməm gəlmişdi dünən (Şəki) II (Böyük Qarakilsə) amma
(Dərbənd) qohum-qardaş, qohum-əqrəba. – Zidyanə kitmağ istəyədəm əməxaləmi gürmağa
(Şərur) əməkgünü. – Əli əmi, heç bir əməkdən-zaddan qazandun?
(Əli Bayramlı) yeməli yabanı bitki adı
(Qazax) cadu ◊ Əməl eləməx’ (Qazax, Şəki) – cadu etmək. – Diyillər elə əməl eli:y ki, gəl görəsən (Qazax)
(Xanlar, Yardımlı) kökəlmək, əmələ gəlmək. – Mallarım bir az əməlləşif (Xanlar)
(Cəbrayıl) əməköməci
(Şəki) var-dövlət. – Əşrəvə atasınnan bö:y əmənniyə qalıtdı
(Salyan, Şəki) ləvazimat, ev avadanlığı. – Əməsalağı çıxardıf, boş öyə odu vuruf yandırdı (Şəki)
(Qax) bax əmə I. – Əməsinin qada oxumağa gedəsidi, honnan göz-qulax ol sen
(Qarakilsə, Şuşa) alət. – Kərim, əməssahı gəti gedək, bizim qəpi örtülmür, bir ona bax (Qarakilsə)
(Cəbrayıl) daraşmaq, cummaq. – Əməşdilər otun canna quzular
(Masallı) yöndəmsiz
(Salyan) bax əməzəx’
(Qazax, Şuşa) aciz, əfəl, fərsiz. – Tahar əməzəx’di, bi toğluyu da boğazdıyammer (Qazax); – Əməzəx’ adam iş başarmaz (Şuşa)
(Lerik) bax əməzəx’
(Şəki) bax əməzəx’. – Yunus əməzix’ adamdı
(Zəngilan) incitmək, əziyyət vermək. – İllaf qıyamat qofsa da o, canın əmgəndiməz
(Qazax, Yevlax) ata
(Quba, Naxçıvan) əmiarvadı. – Əminin arvadı əmicanı olur (Naxçıvan)
(Bakı, Kürdəmir) bax əmdossu. – Əmidostu qeyqanax pişirir, gedəy yə:gün (Kürdəmir)
(Göyçay) sakit
(Göyçay) sakitlik
(Füzuli) qohumbazlıq. – Əmipərəsdix’ ortadan götürülsə, yaxşı olar
(Bakı, Salyan, Masallı) çox yaxşı, çox gözəl, misilsiz. – Bidənə əmiri parça almışam (Bakı)
(Balakən) tənzif. – Paltarların üsdünnən əmirqan pərdə asılmışdı
(Ucar) bir yerdə, birlikdə. – Urusdamın üç oğlu, külfəti əmiş-qatış yaşıyır
(Ağcabədi) çox yaxın. – Məhəmmədəliynən Miriş əmiş-qəmişdilər
(Kürdəmir) əgər. – Ə:mləri bı işdən bi xata çıxmasa, xoşbaxlıxdı
(Füzuli) əmmək. – Quzular əmlix’lənirdi, ayırdıx
(Salyan) arşınmalı, parça. – Hindi əmmal yap çoxdu; – Qıpçağ bədənimizi ölçərdi dərzi, əmmalı kəsərdi, tikərdi bizə, giyərdük
(Naxçıvan) bax əmə I
(Füzuli) üsul. – Hər şeyin bi əmmələsi olu
(Neftçala, Salyan) ləklərin arasındakı kiçik, ensiz su arxı. – Əmmərəni aç, tağlara su gessin (Salyan); – Əmmərə suynan dolıb (Neftçala)
(Salyan) göyərti əkmək üçün ayrılmış sahə
(Gədəbəy) yetim (quzu). – Siz canıηız, o əmməş quzu: yətriη, bu qara qoyunu əmsin birəz; – Əmməş quzu kimi nə tüşüfsəη ora-bura?
(Əli Bayramlı, Salyan) bax əmbiz. – Biz sə:r tezdən əmmizi savıracayıx (Əli Bayramlı); – Qapançı əmmizi nişannadı (Salyan)
(Bakı) həvəskar
əmraziya gəlmək: (Bakı, Kürdəmir, Salyan) 1. boya-başa çatmaq (Bakı). – Ağəz, bu şağ <uşaq> lap böyüyüb əmraziya gəlib ki 2