1. Sözlərə qoşularaq çağırış, xitab, müraciət bildirir.
A dostlar! A başına dönüm! A balam! – [Murov:] A kişi, mən səni üç gecədir axtarıram.
A quşlarım, getməyin; Məni qəmgin etməyin!
[Ağabacı:] Nə eləyim, a Məşədi Püstə bacı! Kişi qocalıb yavaş-yavaş əldən düşür.
// Eyni mənada bəzən cümlənin ortasında işlənir.
Baxsanız a, beli çökmüş yamaca; Sinəsində şən quzular səslənir.
// Bəzən cümlənin axırında təkid bildirən ədat kimi işlənir.
Aparsan a! – [İbrahim bəy:] A kişi, çəkil kənara, görüm a!
2. İntonasiyadan asılı olaraq məmnunluq, hiddət, istehza, narazılıq, təəccüb və s. hissləri ifadə edir.
A! Sənə nə oldu? A, nə gözəl şeydir! – [Ağa Mərdan:] A, bu dabanıkəsik Heydərqulunun oğlu imiş!
[Rübabə:] A Böyükxanım, niyə gülməli söz danışırsan?!
3. Həyəcan, dəhşət, qorxu, peşmanlıq və s. hissləri ifadə edən səs (uzadılaraq xüsusi intonasiya ilə və bəzən təkrar şəklində işlənir).
Aaa, mən nə etdim! Aaa, bu necə adamdır! Aaa, nə böyük ilandır! – Yenə bir başqa xəbər varmı? – Bizim qonşu Kərim. – A… A… A? Bəli, hə, hə.
– O nə qayırıb, de görüm.
4. Bəzən cümlənin axırında və ya sözdən sonra gələrək, təəccüb bildirir, yaxud danışılan sözə diqqəti cəlb edərək, onun haqqında düşündürmək üçün işlənir. Bu paltoya yüz manat vermişəm; yüz manat a!